Minimalisme in de praktijk: Ik ben het liever kwijt dan rijk!


Eckart TolleIk heb het wel eens benoemd: ik zie mezelf als een minimalist. Voor mij houd dit in dat ik volgens mijn essentie wil leven en dat ik kritisch blijf kijken naar wat ik ‘nodig’ heb. Met die gedachten zijn er al heel wat zakken met kleding en dozen met spullen naar de kringloop gegaan.
Het minimaliseren van spullen, kleding, maar ook van onnodige gedachten, prikkels en sociale contacten geeft me rust en ruimte.

Maar deze week kreeg wel een erg minimalistische domper. Ik raakte iets kwijt. En niet zomaar iets. Nee, de gouden oorbellen die ik  bijna non-stop draag sinds ik kind ben. Gekregen van mijn moeder en altijd met plezier gedragen. Gisteren raakte ik er één kwijt op het vlakbij het station. Natuurlijk ben ik na de ontdekking dat ik ze kwijt was nog teruggegaan en heb de route meerdere keren gelopen, kijkend naar de grond en hopend dat ik haar toch terug zou vinden. Maar helaas mocht het niet baten. Kwijt is kwijt.
Minimalistisch of niet, ik was er toch wel verdrietig om. Ik ben zo gehecht aan die oorbellen!
Het zat me echt dwars. In de loop van de dag kwamen er  echter verschillende inzichten:

  1. Ik ben mijn oorbellen niet

Ik draag die oorbellen al sinds ik me kan herinneren. We hebben heel wat meegemaakt samen! Voor het eerst naar school, voor het laatst naar school, mijn eerste baan en mijn eerste vriendje… Allemaal gebeurtenissen die ik met mijn gouden oorbellen in heb beleefd. Ze zijn al zolang bij me, dat ik mezelf met ze ben gaan identificeren. Alsof ze daadwerkelijk onderdeel zijn van mijn essentie. Maar dat is natuurlijk niet zo. Het is een veelgebruikte accessoire, geen bouwsteen van mijn identiteit!  Dus, hoe jammer ik het ook vind. Er is een tijd van komen en een tijd van gaan. En die tijd van gaan is nu gekomen.

  1. Spullen hebben geen gevoel (maar ik wel!)

Oke, misschien ben ik lichtelijk excentriek, maar ik betrapte mezelf er gisteren dus op dat ik medelijden had met mijn verloren oorbel. Ik zag het al helemaal voor me dat ze zielig en alleen op die vieze grond lag en iedereen liep er om heen of schopte er per ongeluk tegen aan. Misschien kwam die oorbel wel in een plakkaat kauwgum terecht! Na al die jaren trouwe dienst, kwam ze zo aan haar einde! Ik voelde me ook beetje schuldig. Waarom was ik er niet met mijn hoofd bij? Ik voelde een rare kriebel, maar waarom heb ik niet goed gekeken? Eigen schuld, dikke bult..
Nou is een levendige fantasie hartstikke leuk, maar op dit soort momenten zit het me dus duidelijk in de weg.  Ik was van slag door het kwijtraken van die oorbel, maar om diezelfde oorbel karakter en emoties toe te schrijven, ging misschien wat ver.
Soms lopen dingen nou eenmaal zo. Ik raak spullen kwijt, of sociale contacten verwateren. Hoe zorgvuldig ik ook probeer te zijn, soms gaat het anders dan verwacht. Dat is heel jammer, maar het heeft geen zin om me schuldig te voelen, of om spullen (of mensen) allerlei emoties toe te schrijven.
Het is beter om me op mijn eigen emoties te richten, deze te onderzoeken en daarvan te leren.

  1. Gewoonte of wens?

Waarom ik die oorbellen ben gaan dragen, kan ik me niet eens meer herinneren. Ik weet niet eens meer of ik ze echt mooi vond of niet. Ze hoorden gewoon bij me en ik dacht er nooit over na. Ze zaten fijn en ik kon ermee slapen. Af en toe probeerde ik weleens andere oorbellen uit, maar ik kwam toch altijd weer uit bij mijn oude vertrouwde gouden ringetjes.
Hoeveel oude patronen hou ik puur uit gewoonte in stand? Gedachteloos, zonder aandacht en duidelijke motivatie? Ik besloot de komende tijd mijn gewoonten eens goed onder de loep te nemen. Hoe klein of onbetekenend een gewoonte ook lijkt, ik geloof wel dat al die kleine gewoonten één totaal karakter maken. Blijkbaar is het tijd voor veranderingen. Andere oorbellen kopen is een goed begin.

  1. Ruimte voor mogelijkheden

Ze zijn dus weg, die oorbellen van mij. Ik kan niet meer kiezen of ik ze wil dragen, want ik vind het niet fijn om met één oorbel rond te lopen. Hoewel ik teleurgesteld ben, creëert het ook ruimte voor mogelijkheden. Voor de eerste keer ga ik op zoek naar oorbellen die ik mooi vind, die bij me passen. En natuurlijk, het blijven gewoon accessoires, maar die heb ik deze keer wel zelf uitgekozen!

  1. Leegte leren ervaren

Ik loop nu rond met blote oorlellen. Gek hoor! Nu pas ontdek ik hoe vaak ik ze heb gevoeld. Als ik mijn hoofd draaide, mijn haar deed of als ik nadacht en onbewust mijn oor aanraakte. En nu voel ik dus twee lege plekken, daar waar mijn oorbellen eerst zaten. Het liefst zou ik zo snel mogelijk de leegten vullen. Hup naar de winkel en gauw weer nieuwe oorbellen kopen. Had al als smoesje dat ik natuurlijk niet wilde dat mijn gaatjes zouden dichtgroeien!
Maar goed, later besefte ik me dat dit een uitgelezen mogelijkheid is om te oefenen met het ervaren van de leegte. Ja, mijn oorbellen zijn dus weg en ik mis ze, maar dat is dan maar zo.  Niet mezelf meteen naar buiten richten om de leegte te vullen. Maar juist naar binnen, om de leegte te ervaren.
In dit geval gaat het om een paar oorbellen, maar ja, ik vind dat ik best klein mag beginnen!

Het leven komt met vele verassingen. Het liefste zie ik ze als onverwachte lessen die precies op het juiste op mijn pad komen. Misschien niet heel groots en meeslepend, maar ook de kleine dingen tellen moment. Als ik maar oplet. Met een paar lessen rijker en een setje oorbellen armer, ga ik weer verder op weg. Leven volgens mijn essentie, wat een avontuur!

Bron Illustratie

(Visited 713 times, 1 visits today)

2 gedachten aan “Minimalisme in de praktijk: Ik ben het liever kwijt dan rijk!”

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.