Soms word ik even met mijn neus op de feiten gedrukt: ik ben een HSP, een High Sensitive Person. Ik ben altijd al zo geweest en zal altijd zo blijven.
Ik groeide op in een omgeving waarin mensen en kinderen minder ‘last’ leken te hebben van gevoeligheid. Vaak voelde ik me een aanstelster; ik raakte snel overweldigd en overprikkeld. Toen ik jonger was probeerde ik me ‘onzichtbaar’ te maken en in de pubertijd verschool ik me achter een muur van chagrijnigheid en gespeelde arrogantie. Ik had het gevoel dat de wereld niet zat te wachten op mijn kwetsbaarheid en gevoeligheid.
Ik werkte heel hard, verlegde steeds opnieuw mijn grenzen. Tanden op elkaar en doorgaan! Daarvoor heb ik een hoge prijs betaald; ik raakte overspannen. Niet iets waar ik trots op ben, want het voelt (soms nog steeds!) als enorm falen.
Het heeft even geduurd voordat ik de inzichten die ik door deze fase kreeg, ook op waarde kon schatten. Het is namelijk waar; ik kan het niet. Niet op deze manier in ieder geval. Niet op de manier waarop ik met mezelf omga. En ik wil dit ook helemaal niet op deze manier. Ik probeer ‘flink’ te doen en te voldoen aan de eisen van anderen, maar ga daarbij mijzelf compleet voorbij!
Het boek “De kracht van kwetsbaarheid “ van Brené Brown heeft mij aan het denken gezet. Ik wil niet langer doen alsof ik iemand ben, die ik niet eens wil zijn! Ik wil niet perfect zijn, ik wil ECHT zijn. Gewoon zoals ik ben, inclusief HSP eigenschappen. Een van mijn lieve vriendinnen gaf mij ooit de mooiste beschrijving van Echt:
“Wat is ECHT?” vroeg het konijntje op een dag, toen ze naast elkaar lagen, vlak bij de haard in de kinderkamer. “Betekent het dat je van binnen iets hebt dat zoemt en van buiten een palletje?”
“Echt is niet hoe je gemaakt bent,”zei het leren paard. “Het is iets dat met je gebeurt. Als een kind lang, heel lang van je houdt, niet alleen om met je te spelen, maar ECHT van je houdt, dan word je ECHT.”
“Doet dat pijn?”vroeg het konijntje.
“Soms wel,”zei het leren paard, want hij sprak altijd de waarheid. “Als je Echt bent, dan geef je er niets om dat het pijn heeft gedaan.”“Gebeurt het allemaal ineens, net als opgewonden worden?”vroeg hij, “of stukje voor stukje?”
“Het gebeurt niet allemaal ineens”, zei het leren paard. “Je wordt het gewoon. Het duurt een hele tijd. Daarom gebeurt het niet vaak met dingen die gemakkelijk breken, of scherpe randen hebben, of heel voorzichtig behandeld moeten worden.In het algemeen ben je tegen de tijd dat je ECHT wordt, meestal kaalgeknuffeld, en je ogen zijn er uit gevallen en je poten bengelen erbij en je ziet er haveloos uit. Maar dat geeft helemaal niets, want als je eenmaal Echt bent, ben je niet lelijk meer, behalve voor mensen die het niet begrijpen.”
Uit: “Het fluwelen konijn” Marjory Williams
Dus dat is wat me te doen staat. Echt zijn en echt blijven, inclusief HSP eigenschappen.
Ik vind het moeilijk, frustrerend en eng. Maar ik weet nu wel dat dit de enige manier is waarop ik mijn leven wil invullen.
ik dat ik volgens “de essentie” wilde leven. Het verlangen was sterk, maar ik had geen flauw idee hoe ik het voor me zag. Al puberend verdween die wens naar de achtergrond. Tot 2011. Toen werd dat verlangen ineens nieuw leven ingeblazen. En hoe!