Echt zijn (Jeej! Ik ben een HSP!)

yapfjxRqy2d2rGRNc2yQ_zavrsnica-9-indieSoms word ik even met mijn neus op de feiten gedrukt: ik ben een HSP, een High Sensitive Person.  Ik ben altijd al zo geweest en zal altijd zo blijven.
Ik groeide op in een omgeving waarin mensen en kinderen minder ‘last’ leken te hebben van  gevoeligheid. Vaak voelde ik me een aanstelster; ik raakte snel overweldigd en overprikkeld. Toen ik jonger was probeerde ik me ‘onzichtbaar’ te maken  en in de pubertijd verschool ik me achter een muur van chagrijnigheid en gespeelde arrogantie. Ik had het gevoel dat de wereld niet zat te wachten op mijn kwetsbaarheid en gevoeligheid.
Ik werkte heel hard, verlegde steeds opnieuw mijn grenzen. Tanden op elkaar en doorgaan! Daarvoor heb ik een hoge prijs betaald; ik raakte overspannen. Niet iets waar ik trots op ben, want het voelt (soms nog steeds!)  als enorm falen.
Het heeft even geduurd voordat ik de inzichten die ik door deze fase kreeg, ook op waarde kon schatten. Het is namelijk waar; ik kan het niet. Niet op deze manier in ieder geval. Niet op de manier waarop ik met mezelf omga. En ik wil dit ook helemaal niet op deze manier. Ik probeer ‘flink’ te doen en te voldoen aan de eisen van anderen, maar ga daarbij mijzelf compleet voorbij!

Het boek “De kracht van kwetsbaarheid “  van Brené Brown heeft mij aan het denken gezet. Ik wil niet langer doen alsof ik iemand ben, die ik niet eens wil zijn! Ik wil niet perfect zijn, ik wil ECHT zijn. Gewoon zoals ik ben, inclusief HSP eigenschappen. Een van mijn lieve vriendinnen gaf mij ooit de mooiste beschrijving van Echt:

“Wat is ECHT?” vroeg het konijntje op een dag, toen ze naast elkaar lagen, vlak bij de haard in de kinderkamer. “Betekent het dat je van binnen iets hebt dat zoemt en van buiten een palletje?”

“Echt is niet hoe je gemaakt bent,”zei het leren paard. “Het is iets dat met je gebeurt. Als een kind lang, heel lang van je houdt, niet alleen om met je te spelen, maar ECHT van je houdt, dan word je ECHT.”

“Doet dat pijn?”vroeg het konijntje.
“Soms wel,”zei het leren paard, want hij sprak altijd de waarheid. “Als je Echt bent, dan geef je er niets om dat het pijn heeft gedaan.”

“Gebeurt het allemaal ineens, net als opgewonden worden?”vroeg hij, “of stukje voor stukje?”
“Het gebeurt niet allemaal ineens”, zei het leren paard. “Je wordt het gewoon. Het duurt een hele tijd. Daarom gebeurt het niet vaak met dingen die gemakkelijk breken, of scherpe randen hebben, of heel voorzichtig behandeld moeten worden.

In het algemeen ben je tegen de tijd dat je ECHT wordt, meestal kaalgeknuffeld, en je ogen zijn er uit gevallen en je poten bengelen erbij en je ziet er haveloos uit. Maar dat geeft helemaal niets, want als je eenmaal Echt bent, ben je niet lelijk meer, behalve voor mensen die het niet begrijpen.”

Uit: “Het fluwelen konijn” Marjory Williams

Dus dat is wat me te doen staat. Echt zijn en echt blijven, inclusief HSP eigenschappen.
Ik vind het moeilijk, frustrerend en eng. Maar ik weet nu wel dat dit de enige manier is waarop ik mijn leven wil invullen. 

Ow jee! Ik ben een HSP!

43e39040

Eigenlijk hou ik niet zo van mensen labelen of in hokjes stoppen, maar bij mezelf vind ik het soms heel handig om te doen. Het geeft soms net de handvatten die ik nodig heb.
Tien jaar geleden hoorde ik voor het eerst over HSP en dook meteen de boeken in.  Ik vond (h)erkenning en vele puzzelstukjes vielen op zijn plek. Ja dat ben ik!

Een hoogsensitief persoon dus. Maar wat is dat eigenlijk?

“Een HSP is meer dan gemiddeld gevoelig voor indrukken en prikkels en merkt meer signalen en details op. Alle indrukken worden uitgebreider en intensiever gefilterd dan bij de gemiddelde mens. Wat anderen normaal vinden zoals mensenmassa’s of harde muziek, kan voor HSP’s al snel te veel zijn; zij raken dan overprikkeld door letterlijk een teveel aan (sterke) prikkels. Hooggevoeligheid is een eigenschap van het zenuwstelsel in combinatie met de hersenen. Ongeveer 20% van de bevolking is hooggevoelig.”
Bron: http://www.hooggevoelig.nl/drupal6/wat-betekent-hooggevoelig

Waaraan merk ik dat ik een HSP-er ben?  HSP-ers…
Nemen gedetailleerder, subtieler en intenser waar
Als ik autorijd, kan ik helemaal afgeleid raken door een schattig konijntje in de berm die zichzelf aan het wassen is. Serieus, ik raak daardoor zo ontroerd, dat mezelf streng moet toespreken dat ik op moet letten omdat ik aan het autorijden ben.

Zijn erg gevoelig voor prikkels van buitenaf; vaak voelen HSP’s zich hierdoor niet op hun gemak
Een restaurant vol mensen. Met achtergrond muziek, etensgeurtjes, fel licht en wolken van parfums. Ik moet dan echt even schakelen en focussen. Al die indrukken leiden me enorm af en ik houd het meestal niet lang vol. Het is gezellig voor een uur of twee, maar daarna is het klaar.

Hebben meer moeite en meer tijd nodig om indrukken te verwerken
Nou al die indrukken moeten dus ook verwerkt worden. Vaak praten Mr.Simpelsap en ik na over zo’n drukke avond. Ik vind het fijn om de weg naar huis te gebruiken om alles te verwerken. Na een drukke avond kan ik vaak niet slapen; ik ben onbewust nog zo bezig met alles wat ik heb gezien, gehoord, geroken en heb gevoeld dat mijn lichaam nog lang niet toe is aan rust.

Hebben een diep en rijk innerlijk leven; dromen, fantaseren en overwegen veel
Ik hou van woordgrappen, kan het woord “borderline”niet uitspreken zonder dat ik dit in mijn hoofd hoor, en wek saai vakjargon met mijn fantasie tot leven. De zin  “Daar moeten we nog een klap op geven” zorgt gegarandeerd voor een glimlach op mijn gezicht.
Je ziet, ik vermaak mezelf prima met mijn grote fantasie. Soms kan het echter ook in mijn nadeel werken; als ik een besluit moet nemen, voelen alle scenario’s en mogelijkheden zo levensecht aan, dat het echt even duurt voordat ik de knoop kan doorhakken

Eigen emoties en emoties van anderen worden intenser ervaren
Inmiddels ken ik mezelf goed genoeg om vlot te begrijpen waar emoties vandaan komen. Soms uit ik emoties die van mezelf zijn en soms heb ik onbewust de emoties van anderen overgenomen. Vroeger kreeg ik een driftbui of zocht ik ruzie zodat ik me kon ontladen; keihard huilen ruimt zo lekker op. Tegenwoordig ben ik er vaker op tijd bij; door te mediteren, te sporten of te schrijven kan ik dingen steeds beter van me afzetten. Hoewel een potje janken op z’n tijd ook wel lekker is natuurlijk.

Zijn vaak plichtsgetrouw en perfectionistisch
Ik werkte ooit bij de bieb en zette de boeken niet alleen op alfabet, maar zorgde er ook voor dat dezelfde titels naast elkaar stonden. Ow en ze stonden natuurlijk op druk gesorteerd…

Functioneren minder goed als ze geobserveerd of geëvalueerd worden
Ik kan er niet tegen als iemand me op mijn vingers kijkt. Echt niet.
Op de middelbare school was ik heel goed in preparaten maken. (heten die zo? Van die glaasjes waar je een object tussen klemt zodat je die onder je microscoop kan bekijken?) Anway, I rocked that shit.
Totdat ik er een S.O cijfer voor kreeg. Bij de eerste poging liet ik het glas kapot vallen, en bij de tweede poging was er eigenlijk alleen maar een luchtbel te zien. Ik presteer niet zo goed als ik het gevoel heb dat ik onder druk sta.

Zijn vaak zorgzaam en anticiperend op behoeften van anderen; moeite om grenzen aan te geven
In het verleden was ik mantelzorger en hulpverlener in hart en ziel. Het gaf me een fijn gevoel om er voor anderen te zijn, maar ik vergat daarbij mijzelf. En nog steeds vind ik het een uitdaging om mijn grenzen aan te geven, als ik geconfronteerd word met mensen die hulp nodig hebben. “Heb uw naaste lief” lukt nog wel maar “…zoals u uzelf liefheeft” is voor mij nog steeds een hele uitdaging!

Ik ben dus hooggevoelig. In de praktijk word ik wel eens bestempeld als een watje, aanstelster of een zwak of overgevoelig persoon. Klinkt niet heel stoer of positief he?
Vond ik dus ook. In de afgelopen jaren had ik dus ook een haat-liefde verhouding met het woord HSP. Maar hoe goed ik mijn HSP trekjes weg probeer te poetsen, ik word toch steeds met mijn neus op de feiten gedrukt. Nu wil ik mezelf accepteren zoals ik ben. Ik wil mezelf alle ruimte geven om te groeien, te genieten en te ontdekken.
Ik ben een HSP je doet het er maar mee!

Nieuwsgierig of jij ook een HSP-er bent? Doe de test op: http://www.karinazegersdebeijl.com/hsp/hsp-test/

De demonen van een schrijver

“Kan ik het wel? Voeg ik daadwerkelijk iets toe aan de wereld? Heb ik wat zinnigs te melden? Heb ik echt talent, of maak ik mezelf wat wijs? Heeft het wel zin?”

neourban hipster desktop

Of:

“Geef het gewoon op joh, de wereld heeft al genoeg schrijvers! Wat maakt jou ineens zo speciaal dat je denkt iets toe te kunnen voegen? Het schrijversvak is bijna uitgestorven. Bovendien ben je niet hip en modern genoeg! Niemand zit op jou te wachten!”

 Nu ik weer begonnen ben met schrijven, draaien mijn demonen overuren. Ze spuwen zure, negatieve opmerkingen in het rond en ik probeer zo onverstoorbaar mogelijk door te gaan. Kleine stappen, doelbewust en zeker ga ik vooruit. Langzaam en wankel. Soms voel ik hoe de demonen winnen en hoe er een blokkade in mijn hoofd oprijst.  Als het schrijven moeizaam verloopt en er technische haken en ogen ontstaan, begin ik te twijfelen. Ik probeer afstand te nemen en bij mezelf te blijven, maar soms wordt ik weggespoeld door alle giftige opmerkingen die in mijn hoofd rondtollen.

“Als ik harder werk, meer verschillende dingen doe op het gebied van schrijven, word ik vast beter!” Uit onzekerheid heb ik de neiging om zoveel mogelijk te verzamelen; kennis, inspiratie, plannen. Terwijl het gaat om doen! Kilometers maken, stretchen van mijn schrijfspieren en soepel worden. Ik ben een beetje stijfjes, na zoveel jaar pauze.

 Daarnaast wil ik ook luisteren naar mijn demonen; ze zijn er niet voor niets. Ze herinneren me aan gevoelens die ik liever niet zou ervaren, aan lessen die ik duidelijk nog wil leren. Niet goed genoeg zijn, het toch niet kunnen, moeite hebben met ruimte innemen en een meedogenloos perfectionisme.

Zodra ik ze zie als mijn vijanden, wordt het een taai gevecht, een serieuze strijd. Een strijd waarin ik me vastbijt in mijn dromen, pitbullmodus. Doorploeteren en demonen neersabelen. Het is moeizaam en intens.
Het geeft niets dat zij er zijn. Ik wil ze niet wegsturen, maar naar hen luisteren. Ook zij hebben het beste met mij voor.

Ik pak hun signalen op en doe er iets mee; mediteren, spelen, werken aan vertrouwen. Groeien. Mijn demonen pak ik vast en sus ik in slaap.
Wees maar niet bang, ik heb jullie gehoord. Ik neem jullie serieus en zal voor jullie zorgen.
Rust maar uit, jullie hebben al hard genoeg gewerkt.

Minimalisme: Meer ruimte voor dromen

SONY DSCIn mijn vorige blogs gaf ik het al aan: mede door te minimaliseren heb ik een hele hoop ruimte teruggekregen. Die ruimte gebruik ik graag om te dromen en te doen. Vandaag deel ik met jullie mijn dromenlijstje.

Reizen en nieuwe dingen ontdekken
Ik ga graag op reis. Even proeven van een totaal andere werkelijkheid. Stedentrippen, backpacken in Azië, I love it! Maar ook het voeren van een goed gesprek of het lezen van een goed boek voelen voor mij als een reisje naar een andere (belevings)wereld.
Het stretchen van mijn comfortzone ook erg leuk om te doen. Buikdansen, naar puppycursus (zonder puppy), indoor skydiven of naar een concert met gothicmuziek. Nieuwe dingen zorgen voor meer inspiratie en de leukste herinneringen!
Dit jaar staan er een aantal reisjes gepland. Zo gaan we stedentrippen in Duitsland, ga ik een weekendje weg met een vriendin en willen we het najaar op reis naar het Caribisch gebied.

Schrijven
Gedichten en verhalen schrijven deed ik al van jongs af aan. In de pubertijd gebruikte ik schrijven vooral als troost en houvast. Tegenwoordig wil ik weer schrijven omdat ik er energie van krijg. Ik vind het fijn om iets ‘moois te maken’ en op die manier een stukje van mezelf te laten zien. Ik droom ervan om inspirerende (online)artikelen en een boek te schrijven. Maar voor nu neem ik kleine stappen; ik ben dit jaar begonnen met bloggen! Ik wil graag ‘kilometers maken’ en genieten van het schrijfproces.

Een gezin
Mr. Simpelsap en ik willen graag een gezin. De droom is er al een tijdje, maar de uitvoering ervan lijkt ingewikkelder te zijn. We leren hierdoor geduldig te zijn en ons alleen te concentreren op de eerst volgende stap. We praten vaak over deze droom en beseffen ons dat je niet altijd alles in de hand hebt. Je kunt wensen en dromen en ernaar toe werken, maar je kunt dromen niet afdwingen. Ik geloof dat de dingen op het juiste moment in je leven gebeuren. Door onze kinderwens leer ik steeds meer op deze overtuiging te vertrouwen.

Puur leven
Leven volgens mijn essentie, betekent voor mij leven in eenvoud. Ik wil graag alleen gebruiken wat ik echt nodig vind. Ook experimenteer ik met het zelf maken van dingen. Zo heb ik zelf wasmiddel en vaatwaspoeder gemaakt! Ik vind het leuk om te onderzoeken wat het meest milieuvriendelijke, fair –trade alternatief is als ik iets nieuws koop. Mijn levensstijl is misschien een druppel op een gloeiende plaat, maar ik richt me graag op zaken waar ik invloed op heb. Dit jaar werk ik aan het verkleinen van onze afvalberg en het vervangen van huishoudelijke producten / verzorgingsproducten door duurzamere of milieuvriendelijkere alternatieven.

Gezond zijn
Eind vorig jaar werd ik met mijn neus op de feiten gedrukt; een goede gezondheid is een zegen! Ik kreeg een stok achter de deur aangeboden, die mij helpt gezondere keuzes te maken en goed voor mezelf te zorgen. Nu ben ik stap voor stap op ontdekkingsreis; ik probeer nieuwe recepten uit, experimenteer met Chinese kruiden (natuurlijk onder professionele begeleiding) en zorg er ook voor dat ik geestelijk goed in mijn vel zit. Het is mijn droom om in optimale gezondheid te zijn en te blijven, zowel lichamelijk als geestelijk.

Ik droom graag een maatje te groot en hou ervan om er vervolgens naartoe te werken.
En hoe ik dat dan doe, vertel ik een andere keer!

Minimalisme – De toegift; het legen van mijn fantasie-tas

workshop

 

De grote opruimronde was voorbij, de kwartjes waren gevallen.
Ik was enthousiast om huis en hoofd opnieuw in te richten.
Totdat ik in een stoffig hoekje een tas ontdekte. En die bleek bomvol te zitten.
(Damdamdamdaaaaa!)

 

Mijn fantasie-tas
Iedereen heeft bepaalde fantasieën over zichzelf en het leven. Zo had ik er ook een paar:

  • Slank zijn met alle rondingen op de juiste plek.
    Daarom had ik een plank vol met kleding die nu nét niet paste, maar als ik mijn buik nou wat dunner werd en mijn kont wat dikker, zou het wel mooi staan.
  • Een classy carrièrevrouw zijn.
    Met make up, hakken en een chique garderobe. Met een onberispelijk uiterlijk zou ik vast veel succesvoller zijn in mijn werk.
  • Een perfecte huisvrouw zijn.
    Met een hele hoop boeken met huishoudtips, kookboeken en een naaimachine. Koken, een soepel huishouden runnen en ook nog zelf wat pannenlappen en schortjes knutselen. Wat zou mijn vriend blij zijn met mij!

Het is leuk om te fantaseren. Door de benodigde spullen te kopen of te koesteren, lijken die fantasieën haalbaar en tastbaar. Bij elke offday gooide ik wat meer bagage in mijn fantasie-tas. Want ooit.. ooit zou het allemaal goed van pas komen!
Als ik in het dagelijks leven geconfronteerd werd met deze spullen, voelde ik me schuldig (nog steeds niets met die naaimachine gedaan!) of ontevreden over mezelf (nog steeds geen platte buik!). Maar wegdoen, lukte ook niet. Vaak waren de spullen nog nieuw of nauwelijks gebruikt. ‘Zonde’ en het voelde ook als opgeven. Mijn fantasie-tas werd steeds groter en zwaarder. Spullen, schuldgevoel en ontevredenheid drukten steeds meer op mijn schouders. Het voedde mijn perfectionisme en was een dankbaar hulpmiddel voor mijn innerlijke criticus. (En die is streng!)
Hoe kan ik mezelf de ruimte geven om te worden wie ik wil zijn met zo’n zware last op mijn schouders?

Niet bij de pakken neerzitten
Er zat niets anders op; die tas moest leeg. Ik keek nogmaals naar al mijn fantasieën en realiseerde me het volgende:

  • Slank zijn met alle rondingen op de juiste plek.
    Elke keer als ik die k*tbroek met rug-gat aanhad, leek het alsof mijn spiegelbeeld me uitlachte. **“Nog steeds geen billen!” En dat strakke truitje had precies hetzelfde effect; “nog steeds niet slank genoeg!” Nou, ik had er genoeg van. Vanaf nu alleen kleding die me mooier maakt. Kleding waarin me zelfverzekerd en prettig voel.
  • Een classy carrièrevrouw zijn.
    Wat is classy eigenlijk? Zelfverzekerd? Doelbewust? En wat is een carrièrevrouw? Is dat een vrouw (check!) met een carrière (check!) Nou, dan heb ik dat vast geregeld. En zelfvertrouwen en focus vind ik volgens mij in mezelf en niet in mijn poederdoos.
  • Een perfecte huisvrouw zijn.
    Lang leve Pinterest!  Die dient o.a als online huisvrouwengids die ik te allen tijde bij de hand heb. Mijn naaimachine gaf ik aan iemand die het heel goed kon gebruiken. Zij blij – ik blij.

Fantasie en droom
Door het opruimen van mijn fantasie-tas maakte ik meer ruimte voor mijn dromen. Voor mij is een droom een wens waar ik naartoe werk en een fantasie een passief ideaal dat in mijn hoofd rondspookt. Vaak ontstaan fantasieën uit gevoelens van onzekerheid, of doordat ik niet lekker in mijn vel zit. Ik wil iets NIET en fantaseer er vervolgens op los. Ik duik erin weg en shop er nog wat spullen bij.
Een droom daarentegen is iets dat mij energie geeft. Iets dat ik graag wil bereiken of wil integreren in mijn leven. Daar naartoe werken geeft mij een gevoel van vertrouwen, enthousiasme en bevrediging.
Het stoffige hoekje is opgeruimd en mijn tas is leeg.
Ruimte zat! Tijd om te dromen 🙂

Waar droom ik van? En hoe hou ik huis en hoofd simpel & sappig?

 

* *Gelukkig kreeg ik naarmate de tijd verstreek niet alleen maar ruimte, maar ook meer bil. En wat dat buikje betreft? Tjaa..Embrace your softness?

 

Minimalisme – Minder spullen, meer vragen en nog meer inzichten

public-domain-images-archive-free-stock-photos-1Na mijn eerste grote opruimronde bleef er ineens heel veel ruimte over. Er was fysieke ruimte: er stonden gewoon een stuk minder spullen in ons appartement. Maar ook mentale ruimte: het leek ook leger in mijn hoofd. Alsof ik de dingen met een frisse blik kon bekijken. Tijdens het opruimproces, maar ook daarna druppelden er steeds meer vragen binnen. Door stil te staan bij die vragen, werd ik een hele hoop inzichten rijker.

 Hoe zijn we hierin terechtgekomen?
Midden in een grote berg spullen, kon ik me alleen maar afvragen hoe het in vredesnaam zover had kunnen komen.
Toen ik goed om me heen keek begon ik het te zien; meubels van oma die naar het verzorgingstehuis verhuisde, snuisterijen die verbonden waren aan dierbare herinneringen, spullen die gekocht waren in de uitverkoop, om cadeau te geven ooit aan iemand, of ‘voor het geval dat’.
Er kwamen steeds meer dingen bij, maar ik deed geen dingen weg. Logisch gevolg was dat ons huis aardig vol raakte!

 Waarom heb ik deze spullen eigenlijk?
Tijdens het opruimen begon ik me af te vragen waarom ik al die spullen eigenlijk had.
Er moest toch een goede reden zijn? Al opruimende ontdekte ik steeds meer redenen:

  1. Ik kan niet goed nee zeggen
    Kleding, beeldjes, pennen, servies. Een hele hoop kwam van familie en vriendinnen vandaan. Zij waren in een opruimbui en vroegen of ik er iets mee kon. Ik voelde me bezwaard om nee te zeggen en nam het daarom aan. Vervolgens hing dat zalmkleurige rimpeljurkje  jarenlang bij mij in de kast. Ik houd niet eens van zalmkleurig!
  1. Ik ben bang dat ik tekort kom, ik ben bang om spijt te krijgen
     ‘Weggooien is zonde’. Al sorterend kwam ik erachter dat deze mantra zich hardnekkig in mijn hoofd had genesteld. Samen met zijn maatje “Maar ik kan het beter bewaren, voor het geval dat..” maakten ze me het een stuk moeilijker om keuzes te maken. Wat nou als ik die pan tóch wel nodig had later? Dan zou ik spijt krijgen dat ik hem had weggedaan!
  1. Ik vind het moeilijk om los te laten
    Hoe meer spullen ik had, hoe veiliger ik me voelde. Ik voelde me beter voorbereid op bijvoorbeeld ontslag of andere vorm van tegenspoed in mijn leven. Het maakte me rustiger. Wat er ook op mijn pad komt, ik ben voorbereid!
    Andere spullen vond ik moeilijk om los te laten, omdat zij mij herinnerden aan mooie momenten in mijn leven. Door de spullen weg te doen, was ik bang dat de herinneringen ook zouden verdwijnen.
  1.  Ik hou van controle
    Voorheen bestond ordenen vooral uit het afstoffen, heen en weer schuiven en opnieuw ordenen van mijn bezittingen. Het was tijdrovend en het moest regelmatig gebeuren. Maar ik had het ervoor over want ik voelde me altijd zo fijn na het opruimen! Doordat ik me bezighield met het ordenen en onderhouden van mijn bezittingen, kreeg ik een gevoel van controle. Ik ben de baas over mijn spullen!
  1. Ik stel geen grenzen en ontneem daarbij de ruimte voor mezelf
    De spullen stapelden zich op, maar het kwam niet in me op om kritisch te kijken naar alles wat ik in de loop der jaren had verzameld. De eenvoudige vraag : “Wil ik deze broek / theekop / sjaal eigenlijk wel, was simpelweg niet in me opgekomen. Er kwamen steeds meer spullen binnen en er bleef steeds minder ruimte over voor mij!

 Is dit wie ik wil zijn?
Niet assertief, bang om te kort te komen, bang om spijt te krijgen, controlfreak, moeite hebben om los te laten en geen grenzen aangeven. Natuurlijk ben ik ook in het bezit van een nodige portie zelfkennis. Maar dat dat mijn tekortkomingen zelfs weerspiegeld werden door ons huis vond ik ontnuchterend en verbazingwekkend.  Is dit wie ik wil zijn? Is dit hoe ik wil leven?

Natuurlijk niet!
Ik wil een assertieve, krachtige vrouw zijn, die vertrouwt op het leven en geniet van elk moment. Ik wil openstaan het leven en mezelf de ruimte gunnen!
Ruimte voor verandering was gemaakt, dus de volgende belangrijke vraag diende zich aan:

 Hoe wil ik huis en hoofd opnieuw inrichten? 

Minimalisme – Hoe het begon

Vroeger riep2587841378_b41bd706b9 ik dat ik volgens “de essentie” wilde leven.  Het verlangen was sterk, maar ik had geen flauw idee hoe ik het voor me zag. Al puberend verdween die wens naar de achtergrond. Tot 2011. Toen werd dat verlangen ineens nieuw leven ingeblazen. En hoe!

Op een regenachtige zaterdag hielpen we vrienden met verhuizen. Het was flinke onderneming: onze vrienden waren kortgeleden gaan samenwonen en verhuisden van een appartement naar een eengezinswoning. Twee huishoudens werden samengevoegd en van de ene provincie naar de andere verhuisd.
Die middag trokken twee levens aan mij voorbij; jeugdherinneringen, voornemens, meubels, kleding…allemaal zorgvuldig ingepakt en verhuisklaar gemaakt. We sjouwden wat af!
Ik was onder de indruk van alle spullen en verhalen, maar dacht ook aan mijn eigen bezittingen.
Ons appartement stond vol met beeldjes, boeken en meubels die wij gekocht, verzameld of gekregen hadden.
Ons was hetzelfde lot beschoren als we zouden verhuizen naar een ‘Grote mensen huis’.  Inpakken, verhuis klaar maken, sjouwen..
Nu al zoveel spullen!
Hoe gaat dat daarna? Hard werken,  meer spullen,  een groter huis ? Meer ruimte, nóg harder werken, nóg meer spullen? Afijn, je begrijpt het idee.
Eerlijk gezegd kreeg ik het er hartstikke benauwd van. Is dit nu een grote mensenleven? Mijn grote mensen leven?
De kriebelende onrust groeide uit tot een heuse wervelwind; Ik wil eenvoud! Ik wil ruimte! 
Ik zocht inspiratie om de boel drastisch te veranderen en stuitte op verschillende blogs over het minimalisme. (Daarover in een latere post meer)
Meer eenvoud, meer ruimte dus…minder spullen!

Niet lullen..maar poetsen!
In de weken erna begon ik met ruimen; al mijn bezittingen gingen door mijn handen.
Telkens stelde ik mezelf dezelfde vraag: “Heb ik dit nodig?”
Er waren veel spullen die we dubbel hadden, daar kon sowieso een exemplaar van weg. Beschadigde, versleten of vergeten spullen, alles werd gesorteerd en klaargezet. Er kon een hele lading naar de kringloop en ook de milieustraat kreeg een portie spullen te verwerken.
Het voelde goed om ruimte te creëren en kritisch te kijken naar mijn bezittingen.

Na de eerste grote opruimronde
Uiteindelijk vond ik het welletjes en keek eens goed om heen.
Wat me het eerste opviel, was de ruimte die overbleef. (Duh!)
Door grondig te werk te gaan, kreeg ik ineens een zee aan ruimte terug. En ik liet het zo.
De vensterbanken bleven leeg en werden niet opgeleukt met schattige beeldjes, plantjes, kaarsjes etc.
De leegte mocht er zijn. 
En toen? Kwamen er ineens allerlei vragen!
Hoe waren die spullen eigenlijk allemaal in huis gekomen? Welke verlangens zaten erachter? Wat zeiden de spullen waren gebleven over mezelf? Klopte dat ook met het beeld wat ik van mezelf had?
En wat wilde ik doen met de herwonnen ruimte, in huis, maar ook in mijn eigen hoofd?

Ik dacht dat ik een heel eind was, maar ontdekte dat de reis net was begonnen!

Hello wereld, SimpelSap is hier!

untitled-1027Derde kerstdag 2014

Na een aantal maanden fantaseren, brainstormen en plannen is het eindelijk zover:

SimpelSap is geboren!

Ik wil mijn passie voor schrijven combineren met het leven als minimalist en praktisch idealist.
Dus hier ben ik dan. Momenteel ben ik nog aan het stoeien met de lay out en alle instellingen, maar mijn eerste stappen in de blogwereld zijn gezet.
Happy Birthday to me! 🙂