Miss Perfectionist. Van alle monsters spant zij de kroon met haar hysterische eisen, haar meedogenloze strijdkracht en haar verstikkende voorwaarden. Toch speelde zij nooit de hoofdrol in mijn monsterlijke maandagen. Ik heb vaak met haar geworsteld, zag haar als vijand of vriendin, maar kon haar les nooit herkennen. Tot nu.
Van rots in de branding naar blok aan mijn been
Als een bondgenoot staat ze aan mijn zijde. Ze houdt me alert, is een onuitputtelijke bron van feedback en spoort me aan om altijd het beste van mezelf te geven…Om vervolgens te constateren dat dat niet genoeg is. Bij haar ben ik klein, maar veilig. Zij houdt slachtoffer ver van mij vandaan, want als ik doe wat zij zegt, hou ik de touwtjes stevig in eigen handen. Ze is mijn rots, mijn baken. Maar nu ik me richt op groei, steeds vaker een blok aan mijn been. Ze fluistert in mijn oor dat ik er nog niet klaar voor ben. Ik kan nog geen betaalde schrijfopdrachten aannemen, moeder worden of een échte carrière opbouwen. Het is beter om eerst nóg een opleiding te volgen, gezonder te leven, meer werkervaring op te doen of mijn netwerk te vergroten. Ze laat me geloven in de illusie dat er een eindpunt is, dat er een moment is dat ik mijn sporen heb verdiend en er eindelijk mag zijn.
Simpelsap groeit!
Haar voorwaarden verliezen hun glans nu ik werk aan onvoorwaardelijke liefde voor mezelf. Door te schrijven, draag ik steeds makkelijker uit wie ik ben. Ik verschuil me niet langer achter ‘niet goed/slim/ervaren genoeg’ en waag me voorzichtig aan ‘goed genoeg’.
Dat merk ik ook op Simpelsap. De bezoekersaantallen stijgen en ook in mijn omgeving krijg ik steeds vaker (positieve) reacties op mijn schrijven. Het geeft enorm veel voldoening om te horen dat mijn blogs troost, inspiratie, ontspanning of een wijze les bieden. Dank jullie wel! 🙂
Nu ik schrijf, word ik gezien zoals ik ben.
Dat is het fijnste wat er is, maar ook een beetje eng. Want op een onbewaakt moment steekt Miss Perfectionist haar kop op. Fluistert ze valse (voor)oordelen en doet een graai om de touwtjes weer in handen te krijgen. Dan raak ik uit balans en doe ik een wiebelig dansje. Zoek ik mezelf, tast ik mijn kaders af en verzamel goede moed. Om vervolgens weer mijn vingers over het toetsenbord te laten glijden en mijn eigen ritme te bepalen.
Laat die touwtjes maar zitten.