Lelijkheid brengt lessen met zich mee en door mijn monsters recht in de ogen aan te kijken, hoop ik op meer inzicht. Wat komen ze doen? Wat willen ze me leren? En wat hebben ze nodig om weer in slaap gesust te worden?
Ik ontken je bestaan, maar jij staat op mijn gezicht geschreven. Op een onbewaakte momenten zien anderen jouw reflectie op mijn gezicht. Hoe vaak heb ik al niet teruggekregen dat ik vervlochten ben jou en zo onbereikbaar en arrogant overkom?
De kritiek van anderen voedde mijn angst om te groeien en ik ontwikkelde een consequente opgewektheid die me zou moeten beschermen tegen hun afkeuring.
Toch blijf jij me bezoeken.
Onze onderonsjes zijn intens en kortstondig. Daarna voel ik me een beetje vies en beschaamd.
Goede mensen laten zich niet door jou verleiden, maar wat is het soms fijn om te verdwijnen in je armen en ademloos te luisteren naar je flemende woorden! Als ik zo aangesproken word op jouw aanwezigheid, kan ik er toch net zo goed van genieten?
Je sleurt me mee naar een hoge toren, waar ik neerkijk op de rest van de wereld. Ik waan me onaantastbaar en geniet van de overwinning. Met opgeheven hoofd lukt het niet om verder te kijken dan mijn neus lang is. Struikelend over oordelen ga ik plat op mijn gezicht.
Jij bent in geen velden of wegen te bekennen.
Trouw ben je nooit geweest.
Ik neem me voor om je de volgende keer de deur te wijzen, je streng toe te spreken dat ik te volwassen ben voor je spelletjes. Maar als je weer voor mijn neus staat, zwicht ik voor je zoete beloftes en laat ik me weer mee slepen…Voor even.
Lange tijd probeerde ik me aan je te ontworstelen. Nu besef ik dat ik geen angst had voor jou, maar vooral vreesde voor de kritische blik van de ander. Ik wilde vooral niet denken dat ik heel wat was.
Ik maakte mezelf kleiner en verschool mezelf achter (valse) bescheidenheid. Begon troebel te zien en liet hoogmoed en zelfvertrouwen in elkaar overlopen.
Nu ben ik al een tijdje bezig om de boel op scherp te stellen.
Jij leert me dat ik niet elke mening op dezelfde waarde hoef te schatten. Dat mijn gezicht zich prima leent voor projectie en dat de onzekerheid van een ander vooral daar mag blijven.
Door jou te omarmen erken ik dat ik het waard ben om ruimte in te nemen, dat ik er mag zijn.
Wanneer ik schrijf open, eerlijk en kwetsbaar, kan niets mij raken. Dan valt hoog van moedig af en ben ik precies zoals ik zijn wil.
Now you’re talking’ girl!!!
Dank je wel Marjon 🙂
Mooi verwoord weer. En ja, jij hoeft niet “op te draaien” voor een ander zijn onzekerheid.
Dank je wel Marieke. Precies, nu moet ik er alleen nog maar naar leren handelen 😉