Avonturen – Pagina 13

Als je jezelf geweld aandoet, blijft er niets meer van je over

Je breekt jezelf af en verkruimelt tot kleine brokjes bittere ellende. Je dekt het af met een schild van spot, vilein en valsheid. Houd jezelf dan maar eens bij elkaar.
Boos stamp je door het leven, je schreeuwt om het hardst. Valse opmerkingen houden je staande, in een wereld waarin je bespot en veroordeeld wordt.
Voorheen was ik boos op je, verweet ik jou je valsheid, je achterbaksheid en je geroddel. Ik voelde me klein naast jou en werd misselijk van je streken.De buitenwereld linkte me altijd aan jou. Jij die niet alleen jezelf maar ook mij geweld aan heb gedaan. Getekend voor het leven, veel te snel volwassen geworden. Wat was dat frustrerend, kwetsend en verdrietig.

Jij besloot te blijven en ik besloot te gaan. Jij hield vast en ik liet los.
Ik ontdekte een wereld waarin ik grenzeloos mezelf kan zijn. Waar ik trots kan zijn op wat ik doe en kan doen waar ik van houd. Mijn omgeving juicht me toe en vangt me op. Ik voel me vrij en gelukkig en vaar mijn eigen koers.
En eigenlijk, gun ik jou hetzelfde.

En jij?
Jij blijft stampen, blijft vals. Je ogen schieten vuur, je mond loopt over van verwijten. Steken onder water, geroddel en gemene opmerkingen. Je raast en tiert maar door. Je paradeert door je leven, trots, ijdel en arrogant. Maar om je heen lijkt het net een aftelrijmpje; er blijven steeds minder mensen over.

Ik heb je vergeven, maar laat je los.
Jij zal mij niet meer raken. Ik ben omringd met liefde.
Doe jezelf maar geweld aan.

I’m Out.

Bron illustratie

Mijn eigen weg vinden

114H (1)
Ik kom uit een klein stadje aan het water en ben daarnaast opgegroeid in een hechte gemeenschap. Er waren altijd mensen om me heen die naar me omkeken of mij hielpen als ik ergens mee zat. Ik voelde me veilig en beschermd. Maar naarmate de jaren verstreken en ik naar de middelbare school ging, kreeg ik een steeds benauwder gevoel. Goedbedoelde betrokkenheid kwam over als bemoeienis. De wereld die eerst zo duidelijk gestructureerd was, voelde nu strikt en zwart-wit aan. En ik wilde juist wat kleur in mijn leven!
Mijn neefjes en nichtjes groeiden op met leeftijdsgenoten van dezelfde afkomst en gingen regelmatig naar de kerk. Ik woonde in een multiculti wijk, ging naar een blanke school en was nauwelijks in de kerk te vinden. Ik praatte anders, dacht anders en had andere interesses.
Als ik in de kerk kwam, was ik vaak onder de indruk van de preken. “Wij zijn allemaal zondaars en als je niet volgens Gods woord leeft, staat je hel en verdoemenis te wachten!” sprak de dominee streng. Naar de kerk gaan wekte zwaarmoedige, schuldige en angstige gevoelens op.
Tenslotte ben ik door mijn hooggevoeligheid gevoelig voor prikkels van buitenaf. Emoties en energieën van anderen overspoelden mij en ik voelde me vaak een beetje verloren in grote gezelschappen. De neiging om me terug te trekken en te observeren, was vaak veel sterker dan het enthousiasme om mee te doen met anderen en samen te spelen. Dit werd niet echt gewaardeerd in een omgeving waar saamhorigheid en veel dingen ‘samen doen’ centraal stonden. Ik was liever alleen en kon heus wel genieten van gezelschappen, maar dan liever als observeerder dan als gangmaker.

Bepaalde gebeurtenissen in mijn familie hebben me op jonge leeftijd flink beschadigd. Het rotsvaste vertrouwen, de onbevangenheid en de grote liefde en loyaliteit die ik voor mijn familie voelde, werden daardoor (deels) kapotgemaakt. Ik werd wantrouwend, afwachtend en behield altijd een bepaalde afstand. In onze gemeenschap wordt familie een van de belangrijkste dingen in het leven gevonden. Natuurlijk is geen enkele familie perfect, maar het is zeker niet de bedoeling dat je zomaar de vuile was buiten hangt! “Wie zijn neus schendt, schendt zijn aangezicht” zei mijn oma altijd. Dus ik zweeg.

En ik vertrok. Op zeventienjarige leeftijd vertrok ik naar een andere woonplaats. Ging bij mijn opa en oma wonen. Hield zo een lijntje met de gemeenschap en familie, maar koos stap voor stap mijn eigen weg. Werd boeddhist, ontdekte yoga en verving het bidden door mediteren. Het heeft me jaren gekost om pijnlijke gebeurtenissen uit het verleden te verwerken.
Om mijn hart weer een beetje open te kunnen stellen en een bepaalde mate van onbevangenheid te kunnen voelen. Eindelijk voel ik me veilig, geliefd en geaccepteerd. Door anderen, maar vooral door mezelf.

Afgelopen week keerde ik noodgedwongen terug naar de wereld waarin ik ben opgegroeid. Zag de stad waar ik vandaan kom, mijn gemeenschap en de kerk met mijn nieuwe (bl)ik. Werd ik opnieuw geconfronteerd met verdriet en pijn uit het verleden die desastreuze gevolgen hadden voor de familiebanden. Probeerde ik samen met mijn gezin de familiebanden te verbeteren, maar werd daarbij meedogenloos af geserveerd en belachelijk gemaakt. Het was een intense week met heel veel emoties.
En terwijl ik aan het bijkomen ben en mezelf weer op de rails aan het zetten ben in mijn eigen wereld, leg ik de lessen vast die ik heb geleerd:

Ik houd van mezelf en zorg graag goed voor mezelf. (Eindelijk!)
Ik heb de mensen die mij verdriet hebben gedaan, écht vergeven.
Maar hoewel ik mensen heb vergeven, heb ik na deze week ook definitief afscheid van hen genomen. Ik verdien beter.
Ik hou van mijn afkomst, de tradities en de gemeenschap. En die verdienen ook een plekje in mijn wereld, ook al weet ik nog niet hoe dat eruit komt te zien.

In de afgelopen negen jaar vond ik mijn eigen pad, maakte mijn eigen wereld, ver weg van de wereld waarin ik was opgegroeid. Ik weet wie ik ben, wie ik wil zijn en wat ik wil doen in mijn leven. En dat doet me beseffen dat ik weer mee wil doen. Ik wil nu wél meespelen en hoewel ik het ook eng en spannend vind, winnen deze keer mijn nieuwsgierigheid en enthousiasme.

Samen met Mr. Simpelsap ga ik op avontuur. In de chaos van oud en nieuw, waar brokstukken van het verleden soms mijn weg versperren, is het me glashelder: Ik ben (weer) gelukkig. Ik ben weer terug

HSP; hoe leef ik ermee?

81H

Zoals ik al eerder vertelde, heb ik een haat en liefde verhouding met het begrip HSP. Lange tijd heb ik het aanstellerig en overgevoelig gevonden. Ik ervoer meer nadelen dan voordelen en weigerde mijn grenzen aan te passen zodat ik continu overprikkeld was. Maar goed, ik heb inmiddels het licht gezien en besef me dat ik nu eenmaal zo ben. Dan kan ik er net zo goed het beste van maken. In de loop der jaren heb ik een aantal dingen ontdekt waardoor ik beter met mijn hooggevoeligheid kan omgaan.

Genoeg slaap
I need my sleep. Echt waar. (Voor de ouders onder jullie: ja, ik weet dat ‘als ik later kinderen krijg, ik het nog heel zwaar ga krijgen’. Maar ja, dat zien we dan wel weer!)Als ik weet dat ik een aantal korte nachten tegemoet ga, zorg ik ervoor dat ik de week van te voren vroeg in bed lig. Kan ik alvast wat slaap reserves opbouwen. Ook in de weken na de drukte, houd ik het rustig zodat ik wat kan uitrusten. Natuurlijk gaat dit niet altijd op, maar ik probeer er zoveel mogelijk rekening mee te houden.

Ik ben gewoon aardiger als ik genoeg slaap heb 😉

Gezond eten
Ik ben nogal kieskeurig in wat ik drink en eet. Het liefste eet ik licht verteerbaar voedsel, omdat dingen zoals varkensvlees of brood heel zwaar op de maag liggen. Als ik teveel vet of suikers eet, voel ik dat meteen. Ik voel me moe, opgeblazen en hongerig. Toch zwicht ik soms; het kan zo lekker zijn! Dit jaar ben ik bezig om een gezonder eetpatroon op te bouwen en hier consequent in te zijn. Als ik goed eet voel ik me energieker, scherper en zit ik lekkerder in m’n vel.
Daarnaast drink ik alleen thee en water. Beetje saai misschien, maar ik reageer nogal heftig op suikers. (Om maar niet te spreken van (ijs)koffie. 1x geprobeerd; Mr. Simpelsap werd stapelgek van me omdat ik met 35 graden een rondje om het sportveld wilde rennen. Mijn lichaam was te klein voor mijn geest!)
Alcohol alleen bij een feestje en met mate 😉 ~~Ik heb namelijk weinig nodig om het te voelen.~~

Verjaardagen en feesten
Ik vind het erg leuk om mensen te zien en bij te kletsen. Maar ik houd niet echt van verjaardagen. Te druk, te luid, teveel mensen met hun emoties en energieën.
Dus meestal spreek ik met de jarige af samen iets leuks te doen ter ere van haar verjaardag. Als hij / zij het wel viert, ga ik het liefst een paar uurtjes. Lang genoeg om het gezellig te hebben, kort genoeg om niet overprikkeld te raken. Ik vind het helemaal geen probleem om te helpen met opruimen, afwassen of op kinderen te letten. Heel fijn juist, want dan krijg ik de mogelijkheid om me wat af te sluiten voor de omgeving. Als ik de mogelijkheid krijg om me af en toe terug te trekken, is het best goed te doen een feestje op z’n tijd.

Gebruik (social) media
Ik verafschuw geweld en krijg er nachtmerries van. Dat betekent dat ik geen gewelddadige films of series kijk en dat ik het nieuws vooral lees in plaats van op tv bekijk. Ik kijk sowieso weinig tv, vaak beïnvloed het me meer dan ik in eerste instantie doorheb. Dus ik kijk alleen via uitzendinggemist, programma’s terug die ik zelf uitkies.
Vorig jaar besloot ik mijn Facebook account te verwijderen. Ik werd er moe van; mensen deelden dingen die ik helemaal niet hoefde te weten (sterke religieuze, politieke meningen, familiedrama’s etc.) Facebook kostte me meer tijd dan me lief was en ik merkte dat werkelijkheid en Facebookstatussen soms ver uit elkaar lagen. Ik vind het leuk dat ik weer écht bij kan praten; ik weet namelijk niet wat ze op Facebook hebben gepost. Geeft toch een leuker gesprek dan alleen een status liken.

Minimalisme
Daar kan ik kort en krachtig over zijn: minder spullen = minder prikkels.
Ik houd van minimaliseren en het geeft me energie om me te richten op de essentie van mijn leven.

Bubble – tijd
Mr Simpelsap en ik lassen 1 keer per maand ‘Bubbleweekend’ in. Een weekend waarin we lekker met zijn tweeën luieren, klusjes in huis doen of films kijken. Ook neem ik af en toe wat bubble-tijd voor mezelf. Door tijd door te brengen in mijn eigen ‘bubble’ geef ik mezelf de ruimte om me te ontdoen van indrukken en energieën van anderen, om me vervolgens op te laden.

Dagelijkse rituelen
Ik mediteer dagelijks, doe aan yoga, schrijf veel en maak gebruik van affirmaties (Dat zijn positieve boodschappen die je hardop of in je hoofd aan jezelf vertelt). Al deze kleine rituelen zorgen voor rust en regelmaat en ik voel dat ik daardoor steviger in mijn schoenen sta.

Als ik al deze punten zo teruglees, besef ik me dat ik al veel dingen heb ontdekt die me helpen om te gaan met mijn hooggevoeligheid. Eerlijk gezegd ben ik hier niet bewust mee bezig geweest. Elke keer probeerde ik iets uit en als ik merkte dat ik me er goed bij voelde, bouwde ik dit op tot een gewoonte.
Maar er zijn natuurlijk ook momenten dat ik dit vergeet, of te laks ben om de juiste (voorzorgs)maatregelen te nemen. Dat merk ik dan ook meteen. Ik voel me moe, chagrijnig, kattig en als ik al een tijdje niets heb gedaan merk ik dat ik grote behoefte heb aan een flinke huilbui om de boel eens op te schonen. Niet ideaal natuurlijk, maar wel nodig op dat moment.

Dus, stapje voor stapje leer ik steeds beter voor mezelf zorgen.
Er komt een hele hoop geduld, en (zelf)liefde bij kijken, maar het is het zeker waard. Ik ben gelukkiger, zelfverzekerder en zit lekker in mijn vel.

Wat doe jij om goed voor jezelf te zorgen?

Echt zijn (Jeej! Ik ben een HSP!)

Soms word ik even met mijn neus op de feiten gedrukt: ik ben een HSP, een High Sensitive Person. Ik ben altijd al zo geweest en zal altijd zo blijven.
Ik groeide op in een omgeving waarin mensen en kinderen minder ‘last’ leken te hebben van gevoeligheid. Vaak voelde ik me een aanstelster; ik raakte snel overweldigd en overprikkeld. Toen ik jonger was probeerde ik me ‘onzichtbaar’ te maken en in de pubertijd verschool ik me achter een muur van chagrijnigheid en gespeelde arrogantie. Ik had het gevoel dat de wereld niet zat te wachten op mijn kwetsbaarheid en gevoeligheid.
Ik werkte heel hard, verlegde steeds opnieuw mijn grenzen. Tanden op elkaar en doorgaan! Daarvoor heb ik een hoge prijs betaald; ik raakte overspannen. Niet iets waar ik trots op ben, want het voelt (soms nog steeds!) als enorm falen.
Het heeft even geduurd voordat ik de inzichten die ik door deze fase kreeg, ook op waarde kon schatten. Het is namelijk waar; ik kan het niet. Niet op deze manier in ieder geval. Niet op de manier waarop ik met mezelf omga. En ik wil dit ook helemaal niet op deze manier. Ik probeer ‘flink’ te doen en te voldoen aan de eisen van anderen, maar ga daarbij mijzelf compleet voorbij!

Het boek “De kracht van kwetsbaarheid “ van Brené Brown heeft mij aan het denken gezet. Ik wil niet langer doen alsof ik iemand ben, die ik niet eens wil zijn! Ik wil niet perfect zijn, ik wil ECHT zijn. Gewoon zoals ik ben, inclusief HSP eigenschappen. Een van mijn lieve vriendinnen gaf mij ooit de mooiste beschrijving van Echt:

“Wat is ECHT?” vroeg het konijntje op een dag, toen ze naast elkaar lagen, vlak bij de haard in de kinderkamer. “Betekent het dat je van binnen iets hebt dat zoemt en van buiten een palletje?”

“Echt is niet hoe je gemaakt bent,”zei het leren paard. “Het is iets dat met je gebeurt. Als een kind lang, heel lang van je houdt, niet alleen om met je te spelen, maar ECHT van je houdt, dan word je ECHT.”

“Doet dat pijn?”vroeg het konijntje.
“Soms wel,”zei het leren paard, want hij sprak altijd de waarheid. “Als je Echt bent, dan geef je er niets om dat het pijn heeft gedaan.”

“Gebeurt het allemaal ineens, net als opgewonden worden?”vroeg hij, “of stukje voor stukje?”
“Het gebeurt niet allemaal ineens”, zei het leren paard. “Je wordt het gewoon. Het duurt een hele tijd. Daarom gebeurt het niet vaak met dingen die gemakkelijk breken, of scherpe randen hebben, of heel voorzichtig behandeld moeten worden.

In het algemeen ben je tegen de tijd dat je ECHT wordt, meestal kaalgeknuffeld, en je ogen zijn er uit gevallen en je poten bengelen erbij en je ziet er haveloos uit. Maar dat geeft helemaal niets, want als je eenmaal Echt bent, ben je niet lelijk meer, behalve voor mensen die het niet begrijpen.”

Uit: “Het fluwelen konijn” Marjory Williams

Dus dat is wat me te doen staat. Echt zijn en echt blijven, inclusief HSP eigenschappen.
Ik vind het moeilijk, frustrerend en eng. Maar ik weet nu wel dat dit de enige manier is waarop ik mijn leven wil invullen.

Ow jee! Ik ben een HSP!

Eigenlijk hou ik niet zo van mensen labelen of in hokjes stoppen, maar bij mezelf vind ik het soms heel handig om te doen. Het geeft soms net de handvatten die ik nodig heb.
Tien jaar geleden hoorde ik voor het eerst over HSP en dook meteen de boeken in. Ik vond (h)erkenning en vele puzzelstukjes vielen op zijn plek. Ja dat ben ik!

Een hoogsensitief persoon dus. Maar wat is dat eigenlijk?

“Een HSP is meer dan gemiddeld gevoelig voor indrukken en prikkels en merkt meer signalen en details op. Alle indrukken worden uitgebreider en intensiever gefilterd dan bij de gemiddelde mens. Wat anderen normaal vinden zoals mensenmassa’s of harde muziek, kan voor HSP’s al snel te veel zijn; zij raken dan overprikkeld door letterlijk een teveel aan (sterke) prikkels. Hooggevoeligheid is een eigenschap van het zenuwstelsel in combinatie met de hersenen. Ongeveer 20% van de bevolking is hooggevoelig.”
Bron: http://www.hooggevoelig.nl/drupal6/wat-betekent-hooggevoelig

Waaraan merk ik dat ik een HSP-er ben? HSP-ers…
Nemen gedetailleerder, subtieler en intenser waar
Als ik autorijd, kan ik helemaal afgeleid raken door een schattig konijntje in de berm die zichzelf aan het wassen is. Serieus, ik raak daardoor zo ontroerd, dat mezelf streng moet toespreken dat ik op moet letten omdat ik aan het autorijden ben.

Zijn erg gevoelig voor prikkels van buitenaf; vaak voelen HSP’s zich hierdoor niet op hun gemak
Een restaurant vol mensen. Met achtergrond muziek, etensgeurtjes, fel licht en wolken van parfums. Ik moet dan echt even schakelen en focussen. Al die indrukken leiden me enorm af en ik houd het meestal niet lang vol. Het is gezellig voor een uur of twee, maar daarna is het klaar.

Hebben meer moeite en meer tijd nodig om indrukken te verwerken
Nou al die indrukken moeten dus ook verwerkt worden. Vaak praten Mr.Simpelsap en ik na over zo’n drukke avond. Ik vind het fijn om de weg naar huis te gebruiken om alles te verwerken. Na een drukke avond kan ik vaak niet slapen; ik ben onbewust nog zo bezig met alles wat ik heb gezien, gehoord, geroken en heb gevoeld dat mijn lichaam nog lang niet toe is aan rust.

Hebben een diep en rijk innerlijk leven; dromen, fantaseren en overwegen veel
Ik hou van woordgrappen, kan het woord “borderline”niet uitspreken zonder dat ik dit in mijn hoofd hoor, en wek saai vakjargon met mijn fantasie tot leven. De zin “Daar moeten we nog een klap op geven” zorgt gegarandeerd voor een glimlach op mijn gezicht.
Je ziet, ik vermaak mezelf prima met mijn grote fantasie. Soms kan het echter ook in mijn nadeel werken; als ik een besluit moet nemen, voelen alle scenario’s en mogelijkheden zo levensecht aan, dat het echt even duurt voordat ik de knoop kan doorhakken

Eigen emoties en emoties van anderen worden intenser ervaren
Inmiddels ken ik mezelf goed genoeg om vlot te begrijpen waar emoties vandaan komen. Soms uit ik emoties die van mezelf zijn en soms heb ik onbewust de emoties van anderen overgenomen. Vroeger kreeg ik een driftbui of zocht ik ruzie zodat ik me kon ontladen; keihard huilen ruimt zo lekker op. Tegenwoordig ben ik er vaker op tijd bij; door te mediteren, te sporten of te schrijven kan ik dingen steeds beter van me afzetten. Hoewel een potje janken op z’n tijd ook wel lekker is natuurlijk.

Zijn vaak plichtsgetrouw en perfectionistisch
Ik werkte ooit bij de bieb en zette de boeken niet alleen op alfabet, maar zorgde er ook voor dat dezelfde titels naast elkaar stonden. Ow en ze stonden natuurlijk op druk gesorteerd…

Functioneren minder goed als ze geobserveerd of geëvalueerd worden
Ik kan er niet tegen als iemand me op mijn vingers kijkt. Echt niet.
Op de middelbare school was ik heel goed in preparaten maken. (heten die zo? Van die glaasjes waar je een object tussen klemt zodat je die onder je microscoop kan bekijken?) Anway, I rocked that shit.
Totdat ik er een S.O cijfer voor kreeg. Bij de eerste poging liet ik het glas kapot vallen, en bij de tweede poging was er eigenlijk alleen maar een luchtbel te zien. Ik presteer niet zo goed als ik het gevoel heb dat ik onder druk sta.

Zijn vaak zorgzaam en anticiperend op behoeften van anderen; moeite om grenzen aan te geven
In het verleden was ik mantelzorger en hulpverlener in hart en ziel. Het gaf me een fijn gevoel om er voor anderen te zijn, maar ik vergat daarbij mijzelf. En nog steeds vind ik het een uitdaging om mijn grenzen aan te geven, als ik geconfronteerd word met mensen die hulp nodig hebben. “Heb uw naaste lief” lukt nog wel maar “…zoals u uzelf liefheeft” is voor mij nog steeds een hele uitdaging!

Ik ben dus hooggevoelig. In de praktijk word ik wel eens bestempeld als een ~~watje, aanstelster of een zwak of overgevoelig persoon~~. Klinkt niet heel stoer of positief he?
Vond ik dus ook. In de afgelopen jaren had ik dus ook een haat-liefde verhouding met het woord HSP. Maar hoe goed ik mijn HSP trekjes weg probeer te poetsen, ik word toch steeds met mijn neus op de feiten gedrukt. Nu wil ik mezelf accepteren zoals ik ben. Ik wil mezelf alle ruimte geven om te groeien, te genieten en te ontdekken.
Ik ben een HSP je doet het er maar mee!

Nieuwsgierig of jij ook een HSP-er bent? Doe de test op: http://www.karinazegersdebeijl.com/hsp/hsp-test/