Op school kreeg ik de uitdaging om een flashback te schrijven, vanuit een kindperspectief. Ik koos voor mijn eerste schooldag.
Zou ze een reus zijn?
Haar voetstappen klinken zo hard als trommels en als ze lacht, trilt het vanbinnen. Ze kijkt me aan en ik zie zwarte puntjes in haar ogen.
De rest is blauw, net als de lucht. Wat kijkt ze lang!
Komt mama mij al ophalen? Ik moet huilen als een baby.
Christianne slaat haar lange armen om me heen. Daar is plek voor wel drie kindjes tegelijk!
Haar haren kriebelen in mijn neus. Ze zijn bruin net als de haren op de stoffer. Als ik naar haar handen kijk, zie ik blauwe lijntjes. Zou ze die er zelf op getekend hebben?
Witte mensen zijn eigenlijk bijna hetzelfde als bruine. Alleen dan groter.
(Visited 159 times, 1 visits today)