Momenteel ben ik op de Schrijfacademie bezig met mijn basisopleiding. De module die ik nu krijg heet ‘Personages en dialogen’. Ik kreeg de opdracht op een personage op te bouwen gebaseerd op drie mensen die ik ken en vanuit dat personage een liefdesbrief te schrijven. Zie hier het resultaat :)
Dag lieverd,
De jaren zijn voorbij gevlogen sinds ons laatste moment samen, maar voor mijn gevoel staat de tijd stil. Iedere dag denk ik aan je flonkerende groene ogen , zo wijs en vol liefde. Aan de zonnestralen die verstrikt leken te raken in je zachte rode krullen. Keer op keer ontdekten mijn vingers nieuwe patronen als ik de sproetjes rond je neus aan elkaar verbond.
Van jongs af aan had je een plekje in mijn fantasieën. Maar “later als ik groot ben” kwam veel te vroeg en onze eerste confrontatie kwam als een complete verrassing. Stormachtig en gepassioneerd was de periode erna. Mijn liefde voor jou deed me groeien, maakte me sterk en vastberaden.
Dagdromen maakten al gauw plek voor nachtmerries en mijn fantasieën werden ingehaald door de realiteit. Hoe kon ik voor jou de ware zijn als ik niet eens wist wie ik was?
Nog voordat ik me had losgemaakt en mezelf had gevormd tot wie ik wilde zijn, stond ik op het punt om een levenslange verbintenis aan te gaan met jou, de liefde van mijn leven. Ik voelde me onwaardig, klein en onzeker. De overheersende liefde en de daarbij horende verantwoordelijkheid verlamden me, ontnamen me de adem.
Ik houd mezelf voor dat ik het voor jou deed, omdat je beter verdiende. Maar eerlijk gezegd dacht ik alleen aan mij. Hoe kan ik mijn wortels laten groeien voordat ik mijn vleugels heb uitgeslagen?
Iedere dag tot het naderende afscheid was een worsteling. De dag zelf verliep soepel al brak mijn hart in duizend stukken.
In de jaren die volgden, zocht ik de sterren in je ogen in de blikken van anderen, fantaseerde ik over je schaterlach. Bestudeerde ik de sproetjespatronen om tot de conclusie te komen dat de jouwe door niemand zijn te vervangen. Ik ben uitgevlogen, heb mezelf gekneed en gevormd tot de vrouw die ik nu ben. Ik ben er eindelijk aan toe ben om mijn wortels te laten groeien, maar nu kom ik tot de conclusie dat mijn kern al is verdord.
Ik koester onze kleine momenten en houd me vast aan het feit dat ik uiteindelijk allang was wat ik later had willen zijn: (je) moeder.