Een bezoek aan de abdij

Het duurde even voordat ik dit verhaal in de juiste woorden kon gieten. In september ging er een wens in vervulling toen ik samen met Mr. Simpelsap en zijn ouders bij een monnik op bezoek ging in de abdij.
Ik keek mijn ogen uit en vandaag vertel ik je het verhaal.

Zondagochtend, tien september.
Het is nog vroeg als we de auto instappen en de stad uit rijden.
Hoe verder we rijden, hoe groener het wordt. De zon klimt omhoog, op weg naar haar plek in de hemel. Haar warme stralen strelen geruststellend mijn gezicht. De blaadjes dansen in haar gouden gloed.
Zondagochtend 9.00 uur.
De schoonheid is verpletterend, de stilte oorverdovend.

Onze auto rijdt knerpend de parkeerplaats op, mijn hart maakte een sprongetje. Het gebouw is eenvoudig elegant en ik sta te popelen om op ontdekking te gaan.
We stappen de kapel binnen en de schemer sluit zich direct om ons heen.
Een haastige monnik groet ons enthousiast.
Als hij even later met de andere monniken de ruimte betreedt, is zijn haastige houding nergens meer te bekennen.
Rust daalt neer in de koele kapel.
Hun vloeiende uitvoering verraadt routine, maar hun aandachtige liefdevolle devotie voelt als nieuw. Ze vertellen het verhaal dat al eeuwen wordt verteld, geven het door zoals het altijd is doorgeven. Dit verhaal kent geen einde en zal voor altijd worden gedeeld.
De zon glinstert door de kleine raampjes, maar hier schijnt de ware warmte van binnenuit.

Een monnik. Een man die zoekt in de stilte.
Naar God, naar liefde en naar zichzelf.
Zijn gezicht straalt zachtheid en warmte uit, zijn ogen glimmen.
De hartstochtelijke nieuwsgierigheid naar de alledaagse wereld van de ander blijkt wederzijds te zijn. We praten over abdijen en I-pads, over het leven als individu of in een gemeenschap.
Samen ontdekken we het klooster.
De monnik haalt herinneringen op, terwijl ik er ter plekke nieuwe maak. Ik kijk mijn ogen uit in de bibliotheek, laat mijn vingers langs de boekruggen glijden en probeer stil te staan bij de grootse verzameling aan verhalen die hier in binnen handbereik ligt.
Het gebouw baadt in eindeloze stilte, maar vandaag zindert ze ook van energie.
Hij vertelt over de geschiedenis, over de monniken die er zijn gekomen en de monniken die zijn gegaan. Over cultuurverschillen en samenwerken met mensen die hetzelfde geloven, maar het anders uitvoeren.
‘De belangrijkste levensles is leren leven in samenklank. Leef in harmonie met jezelf, leef in harmonie met een ander. Wanneer je dat beheerst, zal er echte vrede zijn. Ik moet nu gewoon even iets anders, ik ga op sabbatical!’ De vastberaden lach op zijn gezicht geeft zijn verhaal extra kracht.
Ik lach met hem mee en in mijn hoofd opent de deur naar een compleet nieuw avontuur.
Uiteindelijk is het verleden een verhaal dat je aan jezelf vertelt.
Zorg ervoor dat jij je favoriete schrijver bent.

 
Benieuwd waar ik ben geweest? Check: http://www.kasteelslangenburg.nl/sint-willibrordsabdij/6