Echt zijn – Pagina 2

Eindbestemming onbekend

Gisteren had ik mijn eerste bijeenkomst Columns en blogs, een verdiepingsmodule van de Schrijversacademie.
We kregen de opdracht om een column te schrijven over een actueel onderwerp naar keuze. Zie hieronder het resultaat!

Als ik de social media moet geloven, is ongeluk een illusie.
Baal je van je bril?
Dan laat je je ogen toch laseren?
Uitgekeken op je partner, of behoefte aan iets extra’s?
Second life.nl!

Ongemak is een keuze, lijden een optie.
Er is niets wat een 30 day challenge, cosmetische ingreep of adembenemende reis niet kan oplossen. Mocht alles toch mislukken, kun je als laatste redmiddel de realiteit redigeren, fotograferen en verfraaien met een mooie filter. #Lovemylife

Verblind door de schone schijn van anderen, zet ik mijn eigen leven in een kritisch licht. Ik worstel met mijn onzekerheden en neem mijn uitdagingen onder de loep.
Baby’s maken bijvoorbeeld, niet mijn sterkste kant.
Na vier jaar experimenteren en medisch goochelen ben ik er wel even klaar mee. Uit mijn hoge hoed is (nog) geen baby getoverd.
Jammer, the show must go on!
IVF, draagmoederschap, adoptie..Mijn omgeving praat me moed in.
Waar een wil is, is een weg!

Maar mijn route naar geluk had ik anders uitgestippeld. Uit angst liet ik me eerder op sleeptouw nemen en verdwaalde tussen hoop en vrees.
Geluk is een keuze en nu maak ik die zelf.
Ik trekt aan de noodrem, wil op adem komen en genieten van het uitzicht.
Nu ga ik voor de toeristische route, bestemming onbekend.

Buiten de lijntjes kleuren

‘Dus eigenlijk gaat het erom dat je buiten de lijntjes leert kleuren?’
De herkenbaarheid doorklonk in haar lach en ze hief haar glas.
We mijmerden over het verlangen om te leven volgens je essentie.
Hoe doorgrond je wie je bent, ontcijfer je je behoeften en ontdek je je bestaansreden?

Sommigen starten met een schone lei en worden van jongs af aan gestimuleerd om hun eigen lijnen uit te zetten. The sky is the limit! Onverschrokken staan zij op hun strepen en jagen hun lijnen voorbij de horizon.
Maar als je altijd deel van een geheel bent, is het soms moeilijk te bepalen waar je zelf uit bestaat.
Ik borduurde zachtjes voort op doorgegeven patronen. Emotionele bagage vormde de ketens die voortdurend mijn aandacht trokken en mijn pas verzwaarden.
Onvermoeibaar marcheerde ik door, stapte van de ene verantwoordelijkheid in de andere.
Het is zo makkelijk om te verdwalen op de paden van anderen.
Huisje, boompje, beestje. Onderweg naar later, raak ik het overzicht kwijt.
Wat doe je als het beestje op zich laat wachten, of misschien wel helemaal niet van plan is om te verschijnen?
Reddingslijnen raken verstrikt met de grenzen die ik probeer te verleggen.
Hoe ontwar ik deze kluwen en vind ik de hartlijn die mijn reis de moeite waard maakt?

Mijn moed bestaat niet uit zelfverzekerde stoere lijnen, trapsgewijs gerangschikt naar een grootse toekomst. Ik stippel mijn lijntjes voorzichtig uit en ben dapper omdat ik durf te ontwarren, af te knippen of door te hakken. De strepen waarop ik kan staan, leer ik nu te ontdekken. Ze liggen verscholen, achter doorgehaalde dromen die ik opzij schoof op de veilige weg naar een ingekaderde toekomst.

Als je je eigen lijntjes bepaalt, maakt het niet uit waar je kleurt.

Monsters van Buiten

Lelijkheid brengt lessen met zich mee en door mijn monsters recht in de ogen aan te kijken, hoop ik op meer inzicht. Wat komen ze doen? Wat willen ze me leren? En wat hebben ze nodig om weer in slaap gesust te worden?

Deze week: Monsters van buiten

Mijn monsters zijn niet geheim. Niet voor mij, maar ook niet voor jou.

Door hun aanwezigheid te erkennen, pel ik ze af tot de kern. Tot monsters bondgenoten blijken te zijn en ik hun lessen met eerbied kan ontvangen.
Monsters en bondgenoten, ze horen bij mij en ik deel ze met trots.
Mijn monsters zijn niet voor je karretje te spannen, te gebruiken als stokpaardje dat je opzadelt met je eigen ego of als oude koei die je uit je stinksloot trekt.

Sommige monsters komen van buiten.
Ze spiegelen zich aan mijn zelfbeeld, maar kunnen de weerkaatsing niet verdragen.
Gooien rotte eieren en smijten zure verwijten om de geur van hun eigen angstzweet en afgunst te verhullen.
Toen ik een klein Simpelsapje was, waren deze monsters het engst. Ik vreesde voor de dag dat zij mij zouden ontmaskeren. Ik zou door de mand vallen en mensen zouden erachter komen wie ik echt was. Bang en beschaamd vormde ik me naar de ruimte die men voor mij overhield. Ik was ervan overtuigd dat de waarheid van buiten kwam.
Nu weet ik beter.

Degenen die mij omlaag proberen te brengen, staan al onder me. Ze smachten ernaar om me een koekje van eigen deeg te geven, maar vergeten dat ik de bakker ben.
Ik verspil mijn tijd niet langer aan uitleg te geven aan mensen die vastbesloten zijn mijn woorden te verdraaien. De gifbeker die zij bij zich dragen, laat ik aan mij voorbijgaan – ik ben niet degene die hem volgeschonken heeft en dorst niet naar hun erkenning of acceptatie.

Je kunt mijn monsters niet tegen me gebruiken, ik heb ze namelijk zelf gemaakt.

Angsthaas met de billen bloot

Twee weken geleden stak ik Simpelsap in een nieuw jasje, inclusief logo en rubrieken.
Het aantal lezers van mijn blog is gegroeid, ik krijg meer reacties op mijn blogposts en ook in het dagelijks leven spreken mensen mij aan op mijn blog.
Dank je wel daarvoor, dat vind ik erg leuk!
Maar ik vind het ook erg eng.
Voorheen schreef ik semi- anoniem en had ik het gevoel dat ik vooral voor mezelf schreef. Simpelsap was een soort dagboek. Nu sta ik in volle glorie met naam en foto op mijn eigen blog. Simpelsap is nu een open boek, net zoals ik zelf! Hartstikke leuk natuurlijk, maar ook doodeng. Afgelopen monsterlijke maandag schreef ik nog zo dapper dat wanneer ik open en kwetsbaar schrijf, niemand mij kan raken. Maar is dat wel zo? Want:
– Schrijf ik niet teveel over mezelf?
– Is het karakter van mijn blog wel ‘houdbaar’?
– Voldoe ik wel aan de verwachtingen van mijn lezers?
(Is dat belangrijk voor mij?)
– Zou ik vraaggerichter moeten schrijven als ik meer lezers wil?
(Wil ik eigenlijk wel meer lezers?)

Allemaal vragen die deze week ineens door mijn hoofd stuiterden. Gek werd ik ervan!
Want door al die vragen raakte ik mijn flow kwijt en droogde de inspiratie op. Schrijven werd een worsteling en de onzekerheden bleven maar in mijn hoofd rondspoken. Wanneer ik open en kwetsbaar schrijf, kan niemand mij raken…behalve ikzelf en dat is al een hele uitdaging!

Kijken naar angst
Ik kijk mijn angsten graag recht in de ogen aan. Als ik me omdraai om te kijken wat me op de hielen zit, blijken monsters vaak muisjes te zijn. Dus daar gaat ie dan:
– Ik ben bang dat ik niet goed genoeg ben, dat ik niet goed genoeg kan schrijven. Dat ik je niet kan boeien of je op den duur zal gaan vervelen.
– Ik ben bang dat ik ego- centrisch overkom, omdat ik vooral schrijf over mezelf en mijn ontwikkeling.
– Ik ben bang dat ik betweterig overkom, omdat ik de lessen die ik mijn leven leer, graag wil delen met anderen.
– Ik ben bang dat ik onherstelbare fouten maak, waar ik me voor zal schamen.

Ik ben een angsthaas en dat zijn mijn angsten. Toch vind ik bloggen echt de moeite waard.

Waarom blog ik?
Simpelsap is ontstaan omdat ik mezelf ruimte wil geven. Ik hou van schrijven, het maken van mooie zinnen en het vertellen van echte verhalen geven me een fijn gevoel. Ik vind het prettig om een plek te hebben waar al mijn verhalen samen komen, waar ik kan terugkijken op de processen die ik heb doorlopen en de lessen die ik heb geleerd.
Daarnaast hou ik van delen. Ik geloof dat een betere wereld bij mezelf begint. Door open te zijn over mijn angsten, lessen en onzekerheden hoop ik je te inspireren om je leven ook simpeler en sappiger te maken, op je eigen manier. Zo maken we de wereld samen een beetje beter 🙂

Simpelsap is mijn speeltuin, waar ik kan doen wat ik wil.
Maar als ik eerlijk ben, kruip ik onbewust toch vaker in de huid van de strenge schooljuffrouw die het in goede banen wil leiden, dan in die van de rondspringende kleuter die vol enthousiasme op de speeltuin afstormt. Ik wil mezelf de tijd geven om mijn speeltuin te ontdekken.
Bloggen geeft me energie en mijn verlangen om te schrijven is groter dan mijn angsten.
Ik weet niet nog niet wat er in de speeltuin allemaal te beleven is, maar ik vind het leuk om je hier tegen te komen!

Monsterlijke maandag: De introductie

Deze week: Jaloezie

Ik vind je lelijk en schaam me voor je aanwezigheid.
Voorheen gebruikte ik jou als een motivator. Wanneer jij je groene kop opstak, was dat voor mij een teken om harder te gaan werken. Steeds een beetje harder, totdat ik duizelend van mijn eigen vicieuze cirkel me een slag in de rondte had gewerkt.
Ik ging met pensioen en gooide het roer om. Naïef hoopte ik op een definitief afscheid, maar ik had kunnen weten dat je weer op de stoep zou staan.

Nu ben je terug. Je wurmt je weer een weg naar binnen, werpt af en toe je schaduw op zonnige momenten en gniffelt wanneer ik met jouw bril op de wereld in kijk.
Gearmd met Miss Perfectionist en Miss Controlfreak wil ik haastig ten aanval, beschermen wat van mij is of wat ik denk te verdienen. Mijn toon wordt feller, mijn oordelen harder en mijn blik versmalt. Wanneer jij er bent, is er geen ruimte voor kwetsbaarheid, eerlijkheid en liefde. Wanneer jij er bent, is er geen ruimte voor mij.

Gisterenavond verleidde je me bijna tot ruzie. Mr. Simpelsap en ik stonden lijnrecht tegenover elkaar. Een blik in zijn ogen bracht me inzicht. Hoe fijn is het als je samenwoont met iemand die je gedrag zo oprecht spiegelt en onvoorwaardelijk van je houdt. Als de liefde voor mezelf even tekortschiet, is zijn liefde altijd beschikbaar om me een duwtje in de rug te geven.
Ik had niet door dat ik steeds een beetje groener begon te zien. Mijn mond vulde zich al langzaam met verwijten, mijn ogen waren al naarstig op zoek naar een stok om mee te slaan.
Afgeleid door afgunst duurde het even voordat ik jouw uitnodiging op waarde kon schatten.
Ik schaamde me voor je en was zo druk met je weg te duwen, dat ik niet eens zag wat je werkelijke bedoelingen zijn.

Jij nodigt me uit om ruimte te nemen, stil te staan en naar mezelf te kijken. Wat is er aan de hand? Waar ben ik precies jaloers op? Wat kom ik tekort? Ik blijk jaloers te zijn op Mr. Simpelsaps vermogen om er ‘tussenuit’ te gaan. Even geen ziekenhuizen en Endobitch, gewoon pauze, bijkomen en feesten. Maar bij mij gebeurt het hele feest in mijn lichaam, helaas is daar geen ontsnappen aan! Toch?

Jaloezie, jij bent mijn gemaskerd verlangen. Door jou te verwelkomen en open te staan, krijg ik de ruimte om te ontdekken waar ik behoefte aan heb. Nu heb ik vooral behoefte aan rust, ruimte en energie. Ik wil weer geloven en hoop kunnen vestigen op de dingen die we doen om onze kinderwens in vervulling te laten gaan. Ik wil weer kunnen genieten van de blije belletjes die opborrelen als we op avontuur gaan, of als ik inspiratie opdoe op een onbewaakt moment.
Dus dat gaan we de komende tijd doen.

Lieve jaloezie, bedankt voor je inzichten. Ik vind je nog steeds lelijk, maar schaam me niet meer zo erg als eerst. Misschien komt er een moment dat ik je aanwezigheid niet meer nodig heb, als ik een sterkere band heb met mijn verlangens en behoeften en ze zonder maskers naar binnen kunnen treden. De volgende keer dat je weer over de drempel stapt, zal ik eerst goed naar je kijken voordat ik je naar buiten probeer te werken. Beloofd!

Spiegeltje spiegeltje aan de wand… Wie is het lelijkste van het land?

Soms voel ik me een ui.
(Ik maak mezelf weleens onnodig aan het huilen, maar dat is niet waar ik naartoe wil met deze vergelijking).
Ongewenst kinderloos zijn doet pijn. De pijn pelt elke keer een laagje af. Gedachten en gevoelens die zorgvuldig zijn weggepoetst komen nu weer bovendrijven. Ik worstel ermee, zoals je een bal onder water probeert te houden. Soms ben ik bang dat er na al dat afpellen niets meer overblijft. Dat al die lelijke laagjes een omhulsel zijn van een leeg karakter.

In de maatschappij wordt tegenslag soms verheerlijkt. Er is altijd licht aan het einde van de tunnel, what doesn’t kill you, makes you stronger! Allemaal waar natuurlijk, maar laten we alsjeblieft niet vergeten dat in een tunnel zitten of klappen vangen van het leven bepaald geen pretje is. Het doet pijn.
Soms voel ik me wanhopig en beschaamd en verstop ik me het liefste voor de buitenwereld. Ik kan niet altijd blij en positief doen, de moed erin houden en de schouders eronder zetten.

Had ik al verteld dat ik ijdel ben? Ik geef niets om make up en de nieuwste mode, maar mijn verminderde vruchtbaarheid maakt me ijdeler dan ooit. Waarom overkomt mij dit? Ik heb toch altijd netjes mijn best gedaan op school? Gewacht met zwanger willen worden tot dat ik een diploma heb, een baan en een geweldige man? Ik heb nooit drugs gebruikt, rook en drink niet en leef heel erg gezond. Ik lieg niet, steel niet en doe een ander geen kwaad. Waar heb ik dit aan verdiend?
Ineens is de gedachte dat we dingen ‘verdienen’ in ons leven, realistischer dan ook. De illusie van maakbaarheid zit diepgeworteld in mijn brein en leidt tot oeverloze discussies en eindeloze theorieën die deze situatie moeten verklaren. Het kan toch niet gewoon zo zijn?

Op sommige dagen ben ik mijn roze bril kwijt en pak ik mijn groene uit de kast. Jaloers kijk ik naar de zwangere vrouwen, vaders met kinderwagens en schattige peuters. Het is alsof de wereld mij nog even inwrijft wat ik zo erg mis. Er gaan scenario’s door mijn hoofd waarin ik bedenk dat niemands leven perfect is. Misschien heeft die zwangere vrouw opgezwollen voeten, heeft die vader al drie nachten niet geslapen en heeft die schattige peuter een wrat op z’n kont. Voor heel even voel ik me beter, totdat ik besef dat ik weer in de overbekende valkuil ben getrapt.

Dat eeuwige vergelijken. Er is geen beperkte dosis geluk beschikbaar dat we met elkaar moeten delen. Als een ander zwanger is, gaat het aantal beschikbare baby’s per regio niet omlaag. Ik weet dat het totaal geen zin heeft om mijn wereld zoals ik die ken te vergelijken met het plaatje van de wereld dat de ander mij schetst. Maar toch..
Een bevriend stel dat in een mooi huis woont, succesvolle carrières hebben en moeiteloos zwanger zijn geraakt van hun derde kind. Zo’n stel waarbij het lijkt alsof alles hen komt aanwaaien. Jaloezie en vergelijken maken er een tranendal van. Man, wat ben ik zielig zeg…
Op andere momenten voel ik me meer dan een ander. Zo’n stel dat per ongeluk zwanger raakt, terwijl ze beiden volop roken, drinken en af en toe een pilletje pakken. Die ongeschoold en werkloos nog bij hun ouders wonen en leven op energiedrankjes en friet.
Dan voel ik me voor eventjes beter, maar vaker geeft het vergelijken alle ruimte voor mijn grootste concurrent.

Mijn ego
Want waarom krijgen ‘dat soort mensen’ met gemak kinderen? Ze hebben een paar minuutjes lol samen en krijgen zo de voortplantingskaart toebedeeld. Terwijl wij al 2,5 jaar medisch kwartetten zonder resultaat. Wie is die vrouw die ineens onderscheid maakt tussen ‘dat soort mensen’ en zichzelf? Die denkt te kunnen bepalen wie er ‘recht’ op een kind heeft en wie niet? Nou die vrouw ben ik..

Kritisch as always, maar dan een tikkeltje erger. Die hormonen laten niet alleen mijn eitjes, maar ook mijn tenen groeien. Geven mensen me de ruimte, dan voel ik me alleen. Willen ze graag op de hoogte gehouden worden en overladen ze me met aandacht en vragen, vind ik het opdringerig.
Wanneer ze niets zeggen voel ik me genegeerd, wanneer ze me voorzien van adviezen , raak ik geïrriteerd omdat ‘zij toch niet weten hoe het voelt’. De adviezen, hoe ondoordacht ook, zijn echter al opgeslagen in mijn onderbewuste. Op donkere dagen komen ze tevoorschijn en draaien ze eindeloos rondjes als een kapotte grammofoonplaat.
Ik bekritiseer de ander, maar eigenlijk bekritiseer ik mezelf nog het meest. Want het lukt me niet.

En als ik dan in de spiegel kijk, geconfronteerd met al mijn lelijke laagjes en kapotte lichaam, weet ik het ineens zeker: Ongewenste kinderloosheid maakt me niet lelijk maar heel.
Er hoeft niets meer weggepoetst of weggedrukt te worden. Ik mag er zijn, precies zoals ik ben.
Het is rot om in de tunnel te zitten, maar ik heb vertrouwen dat de eerste zonnestralen spoedig mijn gezicht zullen raken.

Ravijnrennen: tijd voor een andere hobby

Iedereen die mij een beetje kent, kan het beamen: ik ben nogal fanatiek. Daarom is ravijnrennen één van mijn favoriete hobby’s. En hoewel ik inmiddels heb geleerd dat hardlopers doodlopers zijn, ben ik nogal hardleers en vind ik het moeilijk om van theorie praktijk te maken.

Klaar voor de start..
Ik had van jongs af aan de gewoonte om heel hard te werken en pas te stoppen als het werk gedaan was, of als ik tevreden was. Tegen de tijd dat ik ging studeren, had ik een eigenzinnige werkwijze ontwikkeld. Gedurende het trimester gaf ik meer dan 100% en één week voor de tentamens, meldde ik me ziek om bij te komen. Worked like charm! Ik werd een ravijnrenner: ik rende op volle vaart richting de afgrond en stopte nét op tijd om bij te tanken.

Arrogant de afgrond in
Natuurlijk werd ik drie jaar geleden met de nadelige gevolgen geconfronteerd. Ik werd namelijk nogal arrogant van dat ravijnrennen. Hoe vaker ik tot het randje rende, hoe meer ik ervan overtuigd was dat ik alles onder controle had. Ik bepaalde immers waar mijn grenzen lagen! Onnodig te zeggen dat ik mijn grenzen dus steeds een beetje meer verlegde… totdat ik met een gevaarlijke eindsprint het ravijn in donderde. Dat was drie geleden.

Opkrabbelen en doorgaan
In de jaren die daarna volgden, klom ik uit het ravijn, checkte ik mijn lichaam (en mijn ego) op blijvende schade en krabbelde weer op. Ik concludeerde dat ik vooral veel schijnveiligheid en schijncontrole had in mijn leven. En dat mijn ego een paar maten te groot was geworden.
Met kleine stapjes ging ik weer op weg. Rustig tempo, vaker pauze nemen. Stilstaan bij mezelf en checken hoe vol mijn tank zit. De dingen die ik doe, loskoppelen van de persoon die ik ben. Mijn ego verkleinen en trouw blijven aan mijn essentie. Ik ruilde mijn drang naar controle in voor een verlangen naar balans. Mijn leven werd rustiger en meer in evenwicht.

Ravijnrenner 2.0?
Maar ja, ik blijf natuurlijk fanatiek. Mis de kick van het rennen. Want wat is het gaaf om door te knallen en mooie dingen neer te kunnen zetten! Om mijn uithoudingsvermogen te testen en trots te kunnen zijn op de geboekte resultaten!
Afgelopen week begon ik met mijn nieuwe baan en maakte een ouderwetse, vliegende start.
En vond het heerlijk! Althans, de eerste paar uur.. aan het einde van de week kwam de nieuwe gebalanceerde versie van mezelf in opstand. Ik voelde me overprikkeld, moe en uitgeblust.
Ik ben geen ravijnrenner mee geloof ik. Het is nog steeds leuk om te doen, maar ik identificeer me er niet meer mee.

Misschien ga ik maar op zoek naar een nieuwe hobby. Nieuwe patronen haken? Simpelsapjes brouwen? Ik denk er nog even over na en experimenteer er in de tussentijd lustig op los.

Bron illustratie

Van drakentemmer naar angsthaas (en weer terug)

“ Op het ene moment tem je in een gesprek 100 draken en op het andere moment ben je bang om een examen te maken. Hoe krijg je het voor elkaar?”
Gisterenavond hing ik met een vriendin aan de telefoon en haar vraag was glashelder:
Hoe kan ik zo snel veranderen van drakentemmer naar angsthaas?
En belangrijker nog; hoe kom ik van mijn angsthaas af? Ik ben liever fulltime drakentemmer!
Toch?

Angst!
Een knoop in mijn maag, klamme handen en een brok in mijn keel. In mijn hoofd begint een kakafonie van onzekere gedachten te spelen, de ene nog vervelender dan de ander. Op dagen dat ik goed uitgerust ben en lekker in mijn vel zit, kan ik deze gedachten relativeren. De kakafonie wordt een zachte ruis en de angst ebt weg. Hoewel ik bewust ben van deze ruis, belet dit me niet om mijn taken op dat moment uit te voeren.
Afgelopen week was echter een ander verhaal. Ik was moe en voelde me al overprikkeld voordat ik aan mijn examen begon. Het onzekerheidsorkest kwam op en bleef aanhouden. Al gauw kon ik niets meer horen dan het gekakel van mijn eigen gedachten. Ik blokkeerde en klapte dicht. Zo goed en kwaad als het ging, probeerde ik mijn examen af te maken, maar de frustraties liepen hoog op. Uiteindelijk leverde ik mijn examen in; het huilen stond me nader dan het lachen. Het kostte me echt moeite om de situatie los te laten en nog te genieten van mijn dag. Balen, ik dacht dat ik zoveel was gegroeid. Waar kwam die angsthaas dan ineens vandaan?

De ninja en de angsthaas
Angst was voor mij een ninja. Een die me van achter besprong en me de adem benam. Ik verstijf, klap dicht en voel me klein. Angsthaas is dan duidelijk de baas op dat moment!
Door me zorgvuldig voor te bereiden, te plannen en te structureren, kreeg ik een gevoel van controle over mijn angsten. Wat er ook zou gebeuren, ik was voorbereid! (Lange leve Miss Perfectionist!)

Leven in angst betekende voor mij:
* Controle willen houden
Plannen, checken, dubbel checken. Zolang ik controle heb, is er voor angst geen ruimte.

* Perfectionisme
Als alles perfect is, heb ik geen reden om bang te zijn.

* Bevestiging zoeken
Doe ik het wel goed? Wat vind jij dat ik moet doen? Als Angsthaas aan het roer staat, werkt mijn intuïtie niet. Ik voel me afhankelijk van de adviezen van anderen. Die zullen wel weten wat het beste is, toch?

* Vasthouden
Ongezonde eetgewoonten, mensen die chronisch energieslurpen, of onrealistische eisen die ik aan mezelf stel. Als ik me onzeker of bangig voel, vind ik het moeilijk om te herkennen wat goed voor me is en wat me juist verder van mezelf afdrijft. Ik houd me vast aan mijn huidige situatie.

Leven met een ninja, zorgde voor zware overspannenheid. Voor mij een moment om het helemaal anders aan te pakken. Tijdens mijn herstelperiode besloot ik dat ik wil leven op basis van liefde in plaats van angst.
Leven op basis van liefde betekent voor mij:

* Vertrouwen. Op het leven, maar ook op mezelf. Alles komt op het juiste moment op mijn pad en daarom kan ik het aan.

* Mezelf de tijd gunnen. Ik kan niet alles in één keer. Door op mezelf te vertrouwen, kan ik mezelf de tijd en ruimte geven om te groeien, teksten te schrijven of om lessen te leren die ik moeilijk vind.

* Luisteren naar mijn intuïtie. Uiteindelijk ben ik degene die weet wat goed voor me is. Als ik de tijd neem om daarnaar te luisteren, weet ik wat ik wil doen.

Leven uit liefde, kom maar op! Ik gooide abrupt het roer om en werd een tijdje (bijna) fulltime drakentemmer. Ik stretchte mijn comfortzone tot het uiterste. Hoe meer enge dingen ik deed, hoe minder ruimte er was voor angst. Na een tijdje merkte ik dat fulltime draken temmen ook heel vermoeiend is. De hele tijd dapper doen, voelt eigenlijk als standje overleven. Ik wilde toch iets anders en Angsthaasje hupte ook steeds tevoorschijn!

Gisterenavond, na het gesprek met mijn vriendin werd het me ineens duidelijk.
Wanneer ik leef vanuit liefde, kunnen ze best samenwerken, Drakentemmer en Angsthaas. Met Drakentemmer ga ik nieuwe avonturen aan en vergroot ik mijn comfortzone. Angsthaas zorgt ervoor dat ik op mijn dappere tocht ruimte houd om naar mezelf te luisteren en voor mezelf te zorgen. Angst is geen reden meer om te verstijven, maar om stil te staan. Om te stoppen en te onderzoeken hoe ik weer dichterbij mezelf kan komen.
De vriendschap is nog pril, maar naast Miss Perfectionist en Drakentemmer heb ik nu ook Angsthaas in mijn hart gesloten <3

Mijn eigen weg vinden

114H (1)
Ik kom uit een klein stadje aan het water en ben daarnaast opgegroeid in een hechte gemeenschap. Er waren altijd mensen om me heen die naar me omkeken of mij hielpen als ik ergens mee zat. Ik voelde me veilig en beschermd. Maar naarmate de jaren verstreken en ik naar de middelbare school ging, kreeg ik een steeds benauwder gevoel. Goedbedoelde betrokkenheid kwam over als bemoeienis. De wereld die eerst zo duidelijk gestructureerd was, voelde nu strikt en zwart-wit aan. En ik wilde juist wat kleur in mijn leven!
Mijn neefjes en nichtjes groeiden op met leeftijdsgenoten van dezelfde afkomst en gingen regelmatig naar de kerk. Ik woonde in een multiculti wijk, ging naar een blanke school en was nauwelijks in de kerk te vinden. Ik praatte anders, dacht anders en had andere interesses.
Als ik in de kerk kwam, was ik vaak onder de indruk van de preken. “Wij zijn allemaal zondaars en als je niet volgens Gods woord leeft, staat je hel en verdoemenis te wachten!” sprak de dominee streng. Naar de kerk gaan wekte zwaarmoedige, schuldige en angstige gevoelens op.
Tenslotte ben ik door mijn hooggevoeligheid gevoelig voor prikkels van buitenaf. Emoties en energieën van anderen overspoelden mij en ik voelde me vaak een beetje verloren in grote gezelschappen. De neiging om me terug te trekken en te observeren, was vaak veel sterker dan het enthousiasme om mee te doen met anderen en samen te spelen. Dit werd niet echt gewaardeerd in een omgeving waar saamhorigheid en veel dingen ‘samen doen’ centraal stonden. Ik was liever alleen en kon heus wel genieten van gezelschappen, maar dan liever als observeerder dan als gangmaker.

Bepaalde gebeurtenissen in mijn familie hebben me op jonge leeftijd flink beschadigd. Het rotsvaste vertrouwen, de onbevangenheid en de grote liefde en loyaliteit die ik voor mijn familie voelde, werden daardoor (deels) kapotgemaakt. Ik werd wantrouwend, afwachtend en behield altijd een bepaalde afstand. In onze gemeenschap wordt familie een van de belangrijkste dingen in het leven gevonden. Natuurlijk is geen enkele familie perfect, maar het is zeker niet de bedoeling dat je zomaar de vuile was buiten hangt! “Wie zijn neus schendt, schendt zijn aangezicht” zei mijn oma altijd. Dus ik zweeg.

En ik vertrok. Op zeventienjarige leeftijd vertrok ik naar een andere woonplaats. Ging bij mijn opa en oma wonen. Hield zo een lijntje met de gemeenschap en familie, maar koos stap voor stap mijn eigen weg. Werd boeddhist, ontdekte yoga en verving het bidden door mediteren. Het heeft me jaren gekost om pijnlijke gebeurtenissen uit het verleden te verwerken.
Om mijn hart weer een beetje open te kunnen stellen en een bepaalde mate van onbevangenheid te kunnen voelen. Eindelijk voel ik me veilig, geliefd en geaccepteerd. Door anderen, maar vooral door mezelf.

Afgelopen week keerde ik noodgedwongen terug naar de wereld waarin ik ben opgegroeid. Zag de stad waar ik vandaan kom, mijn gemeenschap en de kerk met mijn nieuwe (bl)ik. Werd ik opnieuw geconfronteerd met verdriet en pijn uit het verleden die desastreuze gevolgen hadden voor de familiebanden. Probeerde ik samen met mijn gezin de familiebanden te verbeteren, maar werd daarbij meedogenloos af geserveerd en belachelijk gemaakt. Het was een intense week met heel veel emoties.
En terwijl ik aan het bijkomen ben en mezelf weer op de rails aan het zetten ben in mijn eigen wereld, leg ik de lessen vast die ik heb geleerd:

Ik houd van mezelf en zorg graag goed voor mezelf. (Eindelijk!)
Ik heb de mensen die mij verdriet hebben gedaan, écht vergeven.
Maar hoewel ik mensen heb vergeven, heb ik na deze week ook definitief afscheid van hen genomen. Ik verdien beter.
Ik hou van mijn afkomst, de tradities en de gemeenschap. En die verdienen ook een plekje in mijn wereld, ook al weet ik nog niet hoe dat eruit komt te zien.

In de afgelopen negen jaar vond ik mijn eigen pad, maakte mijn eigen wereld, ver weg van de wereld waarin ik was opgegroeid. Ik weet wie ik ben, wie ik wil zijn en wat ik wil doen in mijn leven. En dat doet me beseffen dat ik weer mee wil doen. Ik wil nu wél meespelen en hoewel ik het ook eng en spannend vind, winnen deze keer mijn nieuwsgierigheid en enthousiasme.

Samen met Mr. Simpelsap ga ik op avontuur. In de chaos van oud en nieuw, waar brokstukken van het verleden soms mijn weg versperren, is het me glashelder: Ik ben (weer) gelukkig. Ik ben weer terug

Echt zijn (Jeej! Ik ben een HSP!)

Soms word ik even met mijn neus op de feiten gedrukt: ik ben een HSP, een High Sensitive Person. Ik ben altijd al zo geweest en zal altijd zo blijven.
Ik groeide op in een omgeving waarin mensen en kinderen minder ‘last’ leken te hebben van gevoeligheid. Vaak voelde ik me een aanstelster; ik raakte snel overweldigd en overprikkeld. Toen ik jonger was probeerde ik me ‘onzichtbaar’ te maken en in de pubertijd verschool ik me achter een muur van chagrijnigheid en gespeelde arrogantie. Ik had het gevoel dat de wereld niet zat te wachten op mijn kwetsbaarheid en gevoeligheid.
Ik werkte heel hard, verlegde steeds opnieuw mijn grenzen. Tanden op elkaar en doorgaan! Daarvoor heb ik een hoge prijs betaald; ik raakte overspannen. Niet iets waar ik trots op ben, want het voelt (soms nog steeds!) als enorm falen.
Het heeft even geduurd voordat ik de inzichten die ik door deze fase kreeg, ook op waarde kon schatten. Het is namelijk waar; ik kan het niet. Niet op deze manier in ieder geval. Niet op de manier waarop ik met mezelf omga. En ik wil dit ook helemaal niet op deze manier. Ik probeer ‘flink’ te doen en te voldoen aan de eisen van anderen, maar ga daarbij mijzelf compleet voorbij!

Het boek “De kracht van kwetsbaarheid “ van Brené Brown heeft mij aan het denken gezet. Ik wil niet langer doen alsof ik iemand ben, die ik niet eens wil zijn! Ik wil niet perfect zijn, ik wil ECHT zijn. Gewoon zoals ik ben, inclusief HSP eigenschappen. Een van mijn lieve vriendinnen gaf mij ooit de mooiste beschrijving van Echt:

“Wat is ECHT?” vroeg het konijntje op een dag, toen ze naast elkaar lagen, vlak bij de haard in de kinderkamer. “Betekent het dat je van binnen iets hebt dat zoemt en van buiten een palletje?”

“Echt is niet hoe je gemaakt bent,”zei het leren paard. “Het is iets dat met je gebeurt. Als een kind lang, heel lang van je houdt, niet alleen om met je te spelen, maar ECHT van je houdt, dan word je ECHT.”

“Doet dat pijn?”vroeg het konijntje.
“Soms wel,”zei het leren paard, want hij sprak altijd de waarheid. “Als je Echt bent, dan geef je er niets om dat het pijn heeft gedaan.”

“Gebeurt het allemaal ineens, net als opgewonden worden?”vroeg hij, “of stukje voor stukje?”
“Het gebeurt niet allemaal ineens”, zei het leren paard. “Je wordt het gewoon. Het duurt een hele tijd. Daarom gebeurt het niet vaak met dingen die gemakkelijk breken, of scherpe randen hebben, of heel voorzichtig behandeld moeten worden.

In het algemeen ben je tegen de tijd dat je ECHT wordt, meestal kaalgeknuffeld, en je ogen zijn er uit gevallen en je poten bengelen erbij en je ziet er haveloos uit. Maar dat geeft helemaal niets, want als je eenmaal Echt bent, ben je niet lelijk meer, behalve voor mensen die het niet begrijpen.”

Uit: “Het fluwelen konijn” Marjory Williams

Dus dat is wat me te doen staat. Echt zijn en echt blijven, inclusief HSP eigenschappen.
Ik vind het moeilijk, frustrerend en eng. Maar ik weet nu wel dat dit de enige manier is waarop ik mijn leven wil invullen.