Leven uit Liefde – Pagina 3

Chronische pijn

Als een straatkat volg je me door mijn leven, bedelend om aandacht. Ik haal je aan en duw je weg, druk met mijn eigen bestaan. Als ik even niet naar je kijk ben je veranderd in een sabeltandtijger en overmeester je mij met een enkele graai.
Andere keren ben je de roze olifant in de kamer die me met volle kracht naar de reservebank zwiept. Jaloers kijk ik toe hoe jouw aanwezigheid mijn dagen donker kleurt, mijn pas verzwaart en mijn vlammend enthousiasme dooft.
Ik wil je temmen. Observeer je gedrag, je technieken en zweer een list te bedenken om je te snel af te zijn om je voorgoed buiten te sluiten. Ik ga je te lijf met plannen en kalenders, diëten en sport. Ademhalingsoefeningen en affirmaties, massages en kruiden. Jij weet niet met wie je te maken hebt.
Kom maar op, ik lust je rauw!

Ik bewaak mijn grenzen, vurig en vol daadkracht.
Vaker dan me lief is breek je door mijn verdediging naar binnen en banen mijn tranen zich een weg naar buiten. Je breekt me op in kleine stukjes, knutselt met mijn gebroken grenzen nieuwe constructies in elkaar. Ik probeer jou te doorgronden, je acties te ontcijferen.
Waarom doe je dit? Waarom ben je hier?
Hoe meer ik me op jou richt, hoe verder ik van mezelf af kom te staan.

Je neemt me mee in de deining van het heden, dringt mijn aandacht terug naar het moment.
Nu alles is wat ik heb.
Door jou besef ik dat mijn beperkingen vloeibaar zijn. Grenzen uit het verleden bieden geen garantie voor de toekomst.
‘Nee dank je wel’ is een volzin. Mijn ruimte is heilig net zoals de ruimte van de ander. En een betere wereld, begint met goede zorg voor mezelf.
Jij neemt me soms volledig in beslag, maar blijft onzichtbaar voor de mensen om me heen. Zo help je me herinneren dat niet alle pijn om iemands gezicht geschreven staat en we er goed aan doen om niet alleen met onszelf, maar ook met de ander liefdevol om te gaan. Je weet tenslotte niet in welke strijd iemand zich bevindt en welke pijn hij moet dragen.

Ik kijk uit naar de dag dat we definitief afscheid zullen nemen en onze wegen zullen scheiden.
Tot die tijd incasseer ik met opgeheven hoofd je lessen.
Jij krijgt me niet klein maar helpt me groeien.
Kom maar op, ik lust je rauw!

De Dood

Mijn vriend zal je nooit worden, mijn vijand evenmin.
Monster of bondgenoot, tiran of verlosser, niemand is zo veelzijdig als jij.
Jij maakt geen onderscheid en accepteert ons allemaal zoals we zijn.
Waarom is het dan zo moeilijk om jouw bestaan te erkennen?
Van alle draken die ik probeer te temmen, ben jij de grootste en engste.
Voor mezelf heb ik vrede met jouw komst, maar voor de mensen om mij heen slaat de angst me om het hart. Wat zou ik immers zonder hen moeten?

Hoe ouder ik word, hoe beter ik je leer kennen. Maar ik denk niet dat ik je ooit zal kunnen doorgronden. Je gevoel van timing is ongeëvenaard en niet te verklaren.
Soms kwam je als genade, men keek reikhalzend naar je uit en stond te trappelen om met je mee te gaan. Ik zou je willen vragen om geruisloos en vliegensvlug je armen om hen heen te slaan en hen mee te nemen. Zonder decennia lang strijden of laatste dagen vol onmenselijke pijn.
Andere keren werd je met zachte dwang uitgenodigd om een einde te maken aan het ondraaglijke lijden of aan een leven in de knop. Het is niet aan mij om een oordeel te vellen over hen die kiezen voor jouw komst, maar de wanhoop en het verdriet grijpen me naar de keel.
Dan waren die keren dat je hard en genadeloos toesloeg.
Als een orkaan raasde je door mijn leven, rukte de mensen bij me weg en liet diepe sporen na.
Jij bent niet te temmen.
Toch blijf ik het proberen.
Ik daag je uit door je te bespreken, ontkleed je van elk taboe. Maak plannen hoe het mag zijn als jij me hebt meegenomen. Als ik je timing niet kan temmen, regisseer ik mijn vertrek.
Ren stukjes voor je uit, plant mijn leven vol met plannen om je te laten zien dat ik geen tijd heb voor jou. Neem met vlagen gulzig en hyperbewust ieder detail in me op, want dat zou zomaar het laatste kunnen zijn.
Jouw zwaarte geeft het leven waarde, doet beseffen dat ieder moment uniek en onvervangbaar is.
Soms doet jouw hete adem in mijn nek me ineenkrimpen van angst. Generaties schuiven geruisloos een plaatsje op, maar de plaats na mij is nu nog leeg. Krijgen wij de kans om door te geven wat wij hebben mogen ontvangen in het leven, of blijft het slechts bij dromen?
Bewust van jouw komst, koester ik het verleden en omarm ik het heden.
We zullen elkaar nog veel vaker treffen, dat weet ik zeker.
Maar wanneer ik leef uit Liefde is jouw komst eerder een belofte dan een dreigement.

De liefde van tante Mathilda

“De ongetemde vrouw is de vrouw die zich niet in een hokje laat stoppen, die leeft met een groot open hart en deze ook volgt. Die geeft omdat ze kan en wil en neemt wanneer dat nodig is. Die weet wat ze wil en er voor gaat. Die haar vrouwelijke eigenschappen niet afdoet als vrouwenkwaaltjes maar deze ziet als kwaliteiten. Een vrouw die haar emoties niet onderdrukt maar er trots op is mens te zijn met alles wat daarbij hoort. Een vrouw die zogezegd haar mannetje staat zonder daarbij zich als een man te moeten gedragen uit angst anders niet geaccepteerd te worden.”
Marieke ‘De ontembare vrouw of het Wilde wijf’ –www.sprinkelsprankel.com.

Groots in haar bescheidenheid, vol van liefde en onverschrokken.
Mijn tante Mathilda was voor niemand bang.

Eindeloos geduld weerspiegelde in haar ogen. De rust van haar aanwezigheid drukte elke storm de kop in. Tante Mathilda sprak met elegantie, zweeg met allure. Voor ik haar riep, was ze daar. Voor haar blik de mijne kruiste, had ze me gezien.
Zij leerde mij dat oprechte daden uitleg overbodig maken.

Ze wist dat het hart de oorsprong van liefde was en beschermde het hare met moed en gratie. Fier maakte ze haar keuzes, onderging met opgeheven hoofd de consequenties en schoof oordelen aan de kant. In haar begrensde leven koos zij voor een missie dat voorbij haar eigen horizon lag.

Ze vond haar evenbeeld die met evenveel passie en toewijding ten strijde trok. Ze vulden zij elkaar aan, verdubbelden hun inzet en vermenigvuldigen hun liefde op hun eigen manier.
Als je oprecht de liefde deelt, is je nalatenschap oneindig.

Tante Mathilda bepaalde wat heilig was en schonk haar hart in volle devotie.Haar geloof bracht rust en liefde, haar hart stroomde over. Velen lesten hun dorst aan de oevers van haar genegenheid. Ze wachtte je op met open armen. Maskers vielen, muurtjes brokkelden af en zij luisterde zonder oordeel of advies.
Mij verschafte ze toegang tot haar bron van sereniteit, berusting en liefde. Ze gaf me het laatste duwtje in de rug om het boek te openen dat ik lang geleden gesloten had. Ik voel me dankbaar en vereerd dat ik ook iets voor haar heb kunnen betekenen, hoe klein dit ook mag zijn.

De strijd is gestreden en mijn tante Mathilda kan eindelijk genieten van haar welverdiende rust. Ik tel mijn zegeningen en hou mijn ogen open voor de kleine wijsheden die ze verstopt heeft in mijn leven.

Dag lieve tante Mathilda, tot de volgende keer.

Slachtoffer

Lelijkheid brengt lessen met zich mee en door mijn monsters recht in de ogen aan te kijken, hoop ik op meer inzicht. Wat komen ze doen? Wat willen ze me leren? En wat hebben ze nodig om weer in slaap gesust te worden?

Deze week: Slachtoffer

Je overkwam me. Voordat ik je naam kon spellen, had je me al te pakken. Het geeft niet. Vroeg of laat kom je bij iedereen binnen, zo is het leven.
De eerste keer kwam je veel te vroeg, stal mijn onbevangenheid en speelsheid. Jouw komst luidde een fase in waar ik nog lang niet aan toe was; volwassenheid. Dat was 26 jaar geleden.
Je bent pas een monster geworden toen ik begon te protesteren.

Ik haat je.
Want als jij er bent, voel ik me klein en machteloos. Word de situatie waarin ik verkeer ineens een strijd die ik moet winnen. Verkrampen mijn kaken, schieten mijn ogen vuur. Worden alle keren dat je er ooit bent geweest een lange lijst aan argumenten die mijn woede dient te rechtvaardigen. Je bondgenoot Angsthaas verschijnt ten tonele en leven uit Liefde lijkt moeilijker dan ooit.

Wie ben je eigenlijk?
Van Dale leert me:
slacht·of·fer (het; o; meervoud: slachtoffers)
1 (historisch) offerdier dat op een altaar werd geslacht
2 iem. die buiten zijn schuld lichamelijke, financiële of geestelijke schade lijdt; iem. die het moet ontgelden

Ik hou er een gevaarlijke hobby op na; schuld zoeken. Waar de één je ziet als een partner in crime en samen met jou op zoek gaat naar een zondebok, keer ik in mezelf en negeer ik je komst. Wat heb ik verkeerd gedaan? Wat heb ik over het hoofd gezien? Het kan toch niet zomaar zijn dit mij overkomt? Welke les moet ik hiervan leren?
Tijdens het brouwen van Simpelsapjes, kom je vaker langs dan me lief is. Ik ga je te lijf met mijn geleerde lessen en goede voornemens.
Zin geven wordt zin opdringen, maar je weigert te vertrekken.

Door koppig te zoeken naar zingeving en een antwoord op mijn schuldvraag probeer ik wanhopig mezelf tot dader te bombarderen. Want als ik iets fout heb gedaan of iets moet leren van deze situatie, ben ik ook degene die de macht in handen heeft.
De illusie van de maakbare wereld is me dierbaarder dan ik dacht en drukt met haar volle gewicht op mijn schouders.
Ik kan dit niet dragen.
Dat hoeft ook niet, zolang ik bereid ben te accepteren dat de schuldvraag en waaromvraag niet altijd op te lossen zijn. Soms gebeuren dingen gewoon, niet omdat ik er van moet leren, maar omdat ik pech heb gehad.
Ik kan niet bepalen wat mij overkomt, maar wel hoe ik ermee omga.

En zo sluipt Slachtoffer stilletjes weg en klopt Liefde weer op mijn deur.

Leven uit liefde in de praktijk: Mijn slachtoffer uit het verdomhoekje halen‏

wish Drakentemmer, Angsthaas, Miss Perfectionist en Miss Controlfreak. In de afgelopen blogs zijn al deze karakters voorbijgekomen met hun kwaliteiten en valkuilen, met hun wijze lessen en cadeaus. Hoewel het niet altijd makkelijk is, probeer ik een vreedzaam geheel in mijn leven te creëren, waar ieder karakter de ruimte krijgt om haar bijdrage te leveren. Maar nu staan ze gezamenlijk rondom een moeilijke situatie die ze ook samen niet opgelost krijgen.
Wat nu?

Teamwork
Het zit namelijk zo; eind vorig jaar kwakkelde ik met mijn gezondheid. Er werd een ziekte bij mij constateert, die men ziet als chronisch. Daarnaast kan deze ziekte heel veel invloed hebben op de toekomst van Mr. Simpelsap en mij. Bijvoorbeeld op het brouwen van Simpelsapjes.

Als eerste melde Angsthaas zich.
“Wat nou als..”
“Stel je nou voor dat..”
Piekeren, vergelijken en de toekomst proberen te voorspellen. Angsthaas sprong er meteen in.
Het duurde niet lang voordat Drakentemmer haar kwam aflossen. Er kwamen plannen! Een ander eetpatroon, een andere levensstijl, een kennismaking met een medisch traject en het alternatieve circuit. Niets was te gek, alles werd overwogen. Drakentemmer wikte en woog, ploos het internet zorgvuldig na op nuttige informatie en voerde eindeloze gesprekken met iedereen die haar van input kon voorzien. Het plan stond en Drakentemmer riep de hulp van Miss Perfectionist en Miss Controlfreak in. Alles moest perfect nageleefd worden, want dan was alles onder controle toch?
Hoewel dit team al zo oud is als ik zelf, gooiden zij al snel de handdoek in de ring. Dat kwam door mijn dierbare nieuwe visie Leven uit Liefde. (Met een hoofdletter L natuurlijk).
In de theorie werkte deze nieuwe visie prima en ook in de praktijk had zij haar eerste dappere stappen gezet. Maar wat er nu kwam, deed haar zelfs op haar grondvesten schudden.

Ik werd namelijk boos. HEEL BOOS.

Ik wil niet begrijpen, accepteren, positief denken, mogelijkheden zoeken, opstaan na het vallen en mijn kop op houden. Die hele ziekte kan opflikkeren, met alles erbij. Het is bijna zeven maanden geleden dat ik mijn diagnose kreeg. Maar nu pas ben ik boos. Boos, verdrietig, jaloers en soms zelfs verbolgen. Ik vind het oneerlijk, onrechtvaardig en snap niet dat dit mij moet overkomen.
De afgelopen jaren ben ik heel bewust bezig geweest met mijn lichamelijke en geestelijke gezondheid en heb heel hard gewerkt om blokkades en oud zeer op te ruimen. Waar heb ik dit aan ‘verdiend?’ Waarom levert mijn lichaam me zo’n rotstreek? Ik vind het niet eerlijk!
Waarom gebeurt dit?

Rot op met je slachtoffer
Sinds ik me kan herinneren heb ik een hekel aan het woord slachtoffer. In het verleden ben ik slachtoffer geweest. Tegen wil en dank. En dat beviel me helemaal niet. Het heeft lang geduurd voordat ik daar ‘sterker uit kon komen’. In die tussentijd heb ik het slachtoffer in een hokje gestopt en de deur op slot gedraaid. Ik wilde er niets meer mee te maken hebben.
Misschien was dat het moment dat Miss Perfectionist en Miss Controlfreak geboren werden. Als ik alles onder controle heb, overkomt mij niets. Als ik alles perfect doe, overkomt mij niets.
Als er iets vervelends gebeurd, ga ik altijd op zoek naar mijn eigen aandeel. Wat kan ik de volgende keer anders doen? Wat kan ik hiervan leren?
Deze houding heeft ervoor gezorgd dat ik al heel veel lessen heb geleerd in mijn leven. Ik herken en respecteer mijn karakters en koester hun waardevolle lessen. Het heeft ervoor gezorgd dat ik liefdevoller ben, naar mezelf en anderen toe en dat ik minder oordeel en meer begrip heb. En het zorgde ervoor dat besloot te leven uit Liefde.

Ja ik weet hoe dubbel de laatste zin klinkt. Hoe kan ik Leven uit Liefde terwijl ik Slachtoffer in het verdomhoekje verstop?
Maar eerlijk is eerlijk, ik heb er de grootste moeite mee haar te accepteren. In de afgelopen jaren heb ik haar bespot, weggeduwd en klein gehouden. In mijn wereld is geen ruimte voor Slachtoffers. Alleen voor Overlevers die Leven uit Liefde. Ik was alleen even vergeten dat het vaak de moeilijke dingen zijn die je overleefd. Die ervoor zorgen dat je intenser kunt leven uit Liefde.
Je weet wel, de dingen waar je in eerste instantie slachtoffer van bent.

Ik ben een Slachtoffer..
Want ik heb niet gevraagd om die rotziekte met al haar complicaties. Het is me overkomen en ik kan er niets aan doen.

Ik ben Slachtoffer..
… maar ik ben niet van plan om het te blijven.

Leven uit liefde: Hoe doe ik dat?

In deze blog beschreef ik mijn wens te willen leven uit liefde. Maar hoe doe ik dat eigenlijk? De toegevoegde van Angsthaas is me duidelijk geworden. Ik hoef niet langer te verstijven van angst, maar kan wel stilstaan. Stilstaan om te kijken waar ik ben en waar ik naartoe wil. Maar vooral kijken naar hoe ik in de huidige situatie sta.
Guess who’s back?
De afgelopen weken stak Angsthaas regelmatig zijn kop op en neusde rond in mijn gedachten. Ik merkte zijn aanwezigheid in de kleine dingen; ik kreeg de behoefte om meer lijstjes te maken, meer te plannen en ‘nuttige’ onderzoeken te doen . Daarnaast droomde ik veel en intens, voelde ik me moe en had ik weinig zin om dingen te ondernemen. Voor mij zijn dit allemaal signalen dat het tijd is om stil te staan. Dat deed ik dus. Ik wikte, ik woog en probeerde mijn situatie zo duidelijk mogelijk in kaart te brengen. Maar Angsthaas bleef knagen, bleef malen. Ik begon me wat gespannen te voelen, Drakentemmer klopte al bijna op de deur…

Van roepen naar DOEN
Vandaag werd het me ineens weer helemaal duidelijk. Ik heb meerdere malen geroepen dat ik wil leven uit liefde en dat 2015 hét jaar wordt waarin ik mezelf dat ga leren.
Maar HOE dan?
Ik heb eerst eens op een rijtje gezet wat ‘leven uit liefde’ voor mij betekent:

* Goed voor mezelf zorgen
* Me omringen met de juiste mensen
* De dingen doen waar ik van hou
* Keuzes maken

Goed voor mezelf zorgen
Ik sta tegenwoordig vroeger op, zodat ik mijn ochtendritueel op mijn gemakje kan uitvoeren. Ik ontbijt, slik mijn vitaminen en fiets elke dag naar mijn werk. Daarnaast probeer ik de dingen met aandacht te doen, ban ik multitasken zoveel mogelijk uit mijn leven en ga ik op tijd naar bed. Tenslotte probeer ik goed naar mijn lichaam te luisteren; ik eet zo gezond mogelijk en neem voldoende pauzes om op adem te komen. Het is me opgevallen dat ik hier al aardig thuis in begin te raken. Bovenstaande dingen groeien langzaam uit tot vaste gewoonten en ik kan er echt van genieten!

Me omringen met de juiste mensen
Luister, ik wind er geen doekjes om. Ik ben een sterke vrouw en heb geen behoefte aan concurrenten, maar aan bondgenoten. Mensen met chronisch slachtoffer gedrag, energiezuigers en egotrippers met hun paradepaardjes zijn niet uitgenodigd in mijn leven. In de afgelopen jaren heb ik ontdekt dat sommige mensen geen vrienden of familie, maar reisgenoten bleken te zijn. Zij leerden mij waardevolle lessen en vertrokken daarna uit mijn leven. Of ik vertrok uit dat van hen. No hard feelings, maar wel een definitief afscheid. Soms kom ik nog wat reisgenoten met de bovenstaande karaktereigenschappen tegen. Ik leer gretig van ze, kijk soms schaamteloos de kunst van ze af. Maar ze zijn voorbijgangers, geen blijvertjes meer. Daarvoor is mijn energie mij te dierbaar.

De dingen doen waar ik van hou
Tijd doorbrengen met familie en vrienden, schrijven, yoga, mediteren, groen doen en minimaliseren. Zo maar een greep uit de dingen die ik graag doe. Een hoop dingen doe ik al regelmatig; urenlang kletsen met vriendinnen (live of telefonisch), groen doen en minimaliseren.
Maar toch, mijn heilige drie (schrijven, yoga en mediteren) doe ik de laatste tijd echt veel te weinig. Als ik die drie dingen actief beoefen in mijn leven, gaat alles makkelijker. Mijn intuïtie is scherper afgesteld en het is makkelijker om koers te bepalen en te houden mijn leven. Ik krijg er energie, inspiratie en ontspanning van.
Bij deze het voornemen om mijn heilige drie weer in mijn leven te verweven.

Keuzes maken
Het leven bestaat uit keuzes maken. Dat is niet altijd even makkelijk. In het afgelopen jaar kwakkelde ik met mijn gezondheid en merkten Mr. Simpelsap en ik dat kleine Simpelsapjes brouwen niet zo zorgeloos ging als dat we hadden gedacht. Met deze gebeurtenissen gingen een hele hoop keuzes gepaard. Wat is wijsheid?
In mijn omgeving stonden heel veel familieleden , vrienden (en andere mensen) klaar met advies. Ik ga er altijd vanuit dat dit uit een goed hart komt maar vond het wel lastig om koers te bepalen met al die adviezen aan boord. Bovendien werd mijn onzekerheidsorkest zo nu en dan ook flink geprikkeld, wat er weer toe leidde dat mijn intuitie nogal ondergesneeuwd raakte.
Ik kan ervoor kiezen om te leven uit angst. Vaak heeft dat tot gevolg dat ik wegloop van dingen. Bepaalde dingen wil ik NIET. Ik wil NIET overspannen raken, ik wil NIET ziek worden, ik wil NIET… Vervolgens ga ik piekeren, plannen en drakentemmen. Vermoeiend! Ingewikkeld!
Vandaag werd het me echter glashelder wat mij te doen staat. Leven uit liefde. Precies zoals ik wil.
Bij elke keuze die mij te wachten staat, vraag ik mezelf het volgende af: welke keuze dien ik te maken als ik wil blijven leven uit liefde?
Misschien betekent dit dat ik bepaalde keuzes opnieuw moet maken, of dat ik voor een alternatief kies dat niet eerder mij is opgekomen.
Maar zolang ik weet dat ik kies uit liefde, leef uit liefde, heb ik niets te vrezen.
Kan angsthaas weer z’n holletje in.