loslaten – Pagina 3

Van drakentemmer naar angsthaas (en weer terug)

“ Op het ene moment tem je in een gesprek 100 draken en op het andere moment ben je bang om een examen te maken. Hoe krijg je het voor elkaar?”
Gisterenavond hing ik met een vriendin aan de telefoon en haar vraag was glashelder:
Hoe kan ik zo snel veranderen van drakentemmer naar angsthaas?
En belangrijker nog; hoe kom ik van mijn angsthaas af? Ik ben liever fulltime drakentemmer!
Toch?

Angst!
Een knoop in mijn maag, klamme handen en een brok in mijn keel. In mijn hoofd begint een kakafonie van onzekere gedachten te spelen, de ene nog vervelender dan de ander. Op dagen dat ik goed uitgerust ben en lekker in mijn vel zit, kan ik deze gedachten relativeren. De kakafonie wordt een zachte ruis en de angst ebt weg. Hoewel ik bewust ben van deze ruis, belet dit me niet om mijn taken op dat moment uit te voeren.
Afgelopen week was echter een ander verhaal. Ik was moe en voelde me al overprikkeld voordat ik aan mijn examen begon. Het onzekerheidsorkest kwam op en bleef aanhouden. Al gauw kon ik niets meer horen dan het gekakel van mijn eigen gedachten. Ik blokkeerde en klapte dicht. Zo goed en kwaad als het ging, probeerde ik mijn examen af te maken, maar de frustraties liepen hoog op. Uiteindelijk leverde ik mijn examen in; het huilen stond me nader dan het lachen. Het kostte me echt moeite om de situatie los te laten en nog te genieten van mijn dag. Balen, ik dacht dat ik zoveel was gegroeid. Waar kwam die angsthaas dan ineens vandaan?

De ninja en de angsthaas
Angst was voor mij een ninja. Een die me van achter besprong en me de adem benam. Ik verstijf, klap dicht en voel me klein. Angsthaas is dan duidelijk de baas op dat moment!
Door me zorgvuldig voor te bereiden, te plannen en te structureren, kreeg ik een gevoel van controle over mijn angsten. Wat er ook zou gebeuren, ik was voorbereid! (Lange leve Miss Perfectionist!)

Leven in angst betekende voor mij:
* Controle willen houden
Plannen, checken, dubbel checken. Zolang ik controle heb, is er voor angst geen ruimte.

* Perfectionisme
Als alles perfect is, heb ik geen reden om bang te zijn.

* Bevestiging zoeken
Doe ik het wel goed? Wat vind jij dat ik moet doen? Als Angsthaas aan het roer staat, werkt mijn intuïtie niet. Ik voel me afhankelijk van de adviezen van anderen. Die zullen wel weten wat het beste is, toch?

* Vasthouden
Ongezonde eetgewoonten, mensen die chronisch energieslurpen, of onrealistische eisen die ik aan mezelf stel. Als ik me onzeker of bangig voel, vind ik het moeilijk om te herkennen wat goed voor me is en wat me juist verder van mezelf afdrijft. Ik houd me vast aan mijn huidige situatie.

Leven met een ninja, zorgde voor zware overspannenheid. Voor mij een moment om het helemaal anders aan te pakken. Tijdens mijn herstelperiode besloot ik dat ik wil leven op basis van liefde in plaats van angst.
Leven op basis van liefde betekent voor mij:

* Vertrouwen. Op het leven, maar ook op mezelf. Alles komt op het juiste moment op mijn pad en daarom kan ik het aan.

* Mezelf de tijd gunnen. Ik kan niet alles in één keer. Door op mezelf te vertrouwen, kan ik mezelf de tijd en ruimte geven om te groeien, teksten te schrijven of om lessen te leren die ik moeilijk vind.

* Luisteren naar mijn intuïtie. Uiteindelijk ben ik degene die weet wat goed voor me is. Als ik de tijd neem om daarnaar te luisteren, weet ik wat ik wil doen.

Leven uit liefde, kom maar op! Ik gooide abrupt het roer om en werd een tijdje (bijna) fulltime drakentemmer. Ik stretchte mijn comfortzone tot het uiterste. Hoe meer enge dingen ik deed, hoe minder ruimte er was voor angst. Na een tijdje merkte ik dat fulltime draken temmen ook heel vermoeiend is. De hele tijd dapper doen, voelt eigenlijk als standje overleven. Ik wilde toch iets anders en Angsthaasje hupte ook steeds tevoorschijn!

Gisterenavond, na het gesprek met mijn vriendin werd het me ineens duidelijk.
Wanneer ik leef vanuit liefde, kunnen ze best samenwerken, Drakentemmer en Angsthaas. Met Drakentemmer ga ik nieuwe avonturen aan en vergroot ik mijn comfortzone. Angsthaas zorgt ervoor dat ik op mijn dappere tocht ruimte houd om naar mezelf te luisteren en voor mezelf te zorgen. Angst is geen reden meer om te verstijven, maar om stil te staan. Om te stoppen en te onderzoeken hoe ik weer dichterbij mezelf kan komen.
De vriendschap is nog pril, maar naast Miss Perfectionist en Drakentemmer heb ik nu ook Angsthaas in mijn hart gesloten <3

What’s the plan? Van plannen naar loslaten

Plannen..I love it!
In de afgelopen jaren heb ik ontdekt dat er voor mij niets zo geruststellends bestaat als een plan van aanpak. Zodra ik een moeilijke of uitdagende situatie aan de horizon zie verschijnen, gaan mijn handen jeuken en borrelen er allerlei plannen in mijn hoofd op. Als een wervelwind ga ik aan de slag met informatie verzamelen, prioriteiten stellen en to do lists maken. Moe en voldaan bewonder ik vervolgens mijn vers gemaakte plan en ik ben klaar om de wereld te veroveren.
Maar eerlijk is eerlijk, ik moet toegeven dat het maken van plannen in de loop der jaren licht obsessieve vormen heeft aangenomen.
De plannen die ik maakte, werden zo’n beetje heilig. Ik kon niet rustig zitten zolang de punten van mijn to do list niet waren afgewerkt, of ik niet een beetje voorliep op de deadline die ik mezelf had gesteld. Als ik mijn plannen moest wijzigingen, voelde ik een lichte onrust opkomen ( daar gáát mijn plan) En omdat ik zo gehecht was aan mijn plannen, stond ik ook niet echt open voor spontane dingen of verassingen. (Om vervolgens te klagen dat mijn leven zo saai en voorspelbaar was. – Precies zoals ik had gepland)

Gisterenavond viel het kwartje ineens. Hoewel ik weet dat je niets onder controle kunt hebben in het leven en dat er geen zekerheden zijn, hou ik me koppig vast aan de overtuiging dat mijn leven wel is te plannen. Gewoon, omdat ik het ben. Dus ik stop daar veel tijd en energie in, om vervolgens in de praktijk te concluderen dat ook mijn leven niet plannen valt.
Met andere woorden: ik dacht dat plannen me een goed gevoel gaf; het gevoel dat ik alles overzie en onder controle heb. Maar in de praktijk voel ik me vaak geleefd door mijn eigen plannen en voel ik me een beetje mislukt als ik niet kan doen wat ik me heb voorgenomen.

Een aantal maanden geleden nam ik mezelf voor om goed voor mezelf te zorgen. En daar maakte ik dus een superstrak, mooi plan voor. Als ik het plan volg, zorg ik goed voor mezelf!
Maar zo werkt het dus niet. Elke dag is anders. Elke dag voel ik me anders en heb ik andere behoeften. Een plan kan een mooie richtlijn zijn, maar is dus geen heilige graal die me voorziet van een voorgekauwd levenspad.
Als ik écht goed voor mezelf wil zorgen, kan ik beter tijd en ruimte nemen om bij mezelf stil te staan. Om af te vragen wat ik op dat moment nodig heb en wat ik wil doen (of juist niet wil doen)
Goed voor mezelf zorgen, betekent voor mij meer voelen en minder plannen.

En wat nu?
Nu voel ik dat ik honger heb en ga ik dus wat te eten maken!

Wat zijn jouw plannen voor vandaag?

Als je jezelf geweld aandoet, blijft er niets meer van je over

Je breekt jezelf af en verkruimelt tot kleine brokjes bittere ellende. Je dekt het af met een schild van spot, vilein en valsheid. Houd jezelf dan maar eens bij elkaar.
Boos stamp je door het leven, je schreeuwt om het hardst. Valse opmerkingen houden je staande, in een wereld waarin je bespot en veroordeeld wordt.
Voorheen was ik boos op je, verweet ik jou je valsheid, je achterbaksheid en je geroddel. Ik voelde me klein naast jou en werd misselijk van je streken.De buitenwereld linkte me altijd aan jou. Jij die niet alleen jezelf maar ook mij geweld aan heb gedaan. Getekend voor het leven, veel te snel volwassen geworden. Wat was dat frustrerend, kwetsend en verdrietig.

Jij besloot te blijven en ik besloot te gaan. Jij hield vast en ik liet los.
Ik ontdekte een wereld waarin ik grenzeloos mezelf kan zijn. Waar ik trots kan zijn op wat ik doe en kan doen waar ik van houd. Mijn omgeving juicht me toe en vangt me op. Ik voel me vrij en gelukkig en vaar mijn eigen koers.
En eigenlijk, gun ik jou hetzelfde.

En jij?
Jij blijft stampen, blijft vals. Je ogen schieten vuur, je mond loopt over van verwijten. Steken onder water, geroddel en gemene opmerkingen. Je raast en tiert maar door. Je paradeert door je leven, trots, ijdel en arrogant. Maar om je heen lijkt het net een aftelrijmpje; er blijven steeds minder mensen over.

Ik heb je vergeven, maar laat je los.
Jij zal mij niet meer raken. Ik ben omringd met liefde.
Doe jezelf maar geweld aan.

I’m Out.

Bron illustratie