IJslandse verhalen: Aurora

Vandaag mijn (voorlopig) laatste IJslandse verhaal.  
De vorige keer zijn we haar misgelopen. We durfden bijna niet te hopen, maar bleken geluk te hebben. Tijdens ons verblijf in IJsland mochten we haar maar liefst vijf keer aanschouwen.  Iedere keer was uniek en indrukwekkend.  
Onderstaand verhaal schreef ik tijdens onze reis in IJsland, in de hoop mijn ontmoetingen met Aurora zo zorgvuldig mogelijk te kunnen bewaren.

21 September 2016

Lieve Aurora,
De eerste keer dat we je najoegen, met een hart vol hoop, werden we meedogenloos teleurgesteld. Het landschap raakte ons diep. Jouw verschijning zou de kers op de taart zijn, een hoopvolle afsluiting van een vernietigend jaar.

Je bleef weg.
De teleurstelling was schrijnend en ook al waren we dankbaar voor al het moois dat we mochten bewonderen, jouw afwezigheid knaagde aan ons vakantieplezier.
Volgende keer beter. Een schrale troost, want wanneer zouden we weer terugkeren naar het land van vuur en ijs?
IJsland plantte het zaadje van heimwee in ons hart.
Negen maanden heb ik naar je uitgekeken, op je gewacht en over je gedroomd.

Toen we vorige week in het vliegtuig stapten, was ik uitgeput en gespannen. De afgelopen weken hadden hun tol geëist. Ik keek uit naar de stilte, naar de weidsheid en naar de dramatische landschappen die dwingen om in het nu te blijven. In één oogopslag is de wereld weer anders…Met één keer knipperen heb je het al gemist.
De gedachte aan jou had ik ver weggestopt.

In het oosten aangekomen, werd ik overrompeld door de herfst. De zon kleurde met haar gouden gloed de bladeren rood, oranje, geel en koper. De wind stak op, waaide alle woorden weg, zodat ik alleen in stilte de felste regenbogen kon bewonderen.
Die avond zag ik jou voor het eerst.
Een regenboog in het donker, kleurde groen, blauw, rood en paars en benam me meteen de adem. Met mijn wangen nat van ontroering keek ik hoe je je voortbewoog in de heldere lucht. Het leek alsof er engelen dansten in de hemel, alsof God zelf zijn schepping opnieuw kleurde. Het was zo snel voorbij als het was begonnen.
Je hebt me geraakt.
Je hebt de hoop weer laten groeien in mijn hart, mij laten zien dat wonderen bestaan en niets onmogelijk is.

22 september 2016
Ik had je gezien en snakte naar meer.  Vandaag was ik bang dat ik je had gemist. Ik liet me opjagen en proefde de frustratie toen de lucht bewolkt bleek te zijn en miezer treiterend op me neerdaalde.
Ik trok me terug in de auto, liet de angst uitrazen en besloot mijn gedachten te verzetten.
Opnieuw verscheen je. Nu rustiger en serener. Traag trok je je sporen door de lucht, veranderde van richting en vulde de hemel met jouw aanwezigheid.
Ik zag symbolen van vroeger en later en ging Nu totaal in je op.
Hij, jij en ik, meer was er niet op dat moment. Meer had ik niet nodig. Je omringde ons, liet je kleurige licht stralen en vervulde ons met bewondering en dankbaarheid. Jouw schoonheid is niet te bevatten, de manier waarop je ons hebt geraakt evenmin.
Ik heb er geen woorden voor, maar jouw verschijning staat in mijn hart geschreven.