Sappig – Pagina 2

Vandaag vliegt vlinder uit

Het ruikt er naar gymspullen, broodjes kaas en kinderdromen.
Vandaag klimt het rupsje uit haar cocon om haar vleugels uit te slaan.
Ze deed het al vaker. Beverig en zo onopvallend mogelijk, achter een schild van pas ontdekt sarcasme draafde ze haar dromen tegemoet.
Deze keer vliegt ze in de spotlights en iedereen mag haar zien.

Als zij op het podium verschijnt, schijnen de lampen speciaal voor haar.
Ze strekt haar benen en armen – ik verbaas me over de lengte- ze schudt de spanning van zich af. Haar klasgenoten verdwijnen in haar schaduw, maar zij lijkt het niet te merken.
Ze zingt en danst met de onverschillige hartstocht die alleen pubers hebben. Haar bruine ogen stralen en wij stralen met haar mee.

Ik zie hoe ze zich steeds een beetje meer losmaakt, van het kleine zaaltje in haar kleine school. Haar lange lijf past niet meer in het kader en haar dromen zijn groter gegroeid dan de kinderen om haar heen.
‘Later als ik groot ben’, komt steeds sneller dichterbij.
Ze experimenteert met maskertjes en muurtjes om zich te wapenen tegen de wereld en tegen zichzelf.
Straks zal de chaos groeien, daar kan geen muur of masker tegenop.
Na de zomer gaat er een nieuwe wereld open, ontstaan er meer kleuren dan alleen zwart en wit.
Lieve vlinder, fladder er maar op los.
Ontdek tussen alle tinten grijs je eigen kleuren en stippel je eigen lijntjes uit. Dan hoef je nooit bang te zijn dat je buiten andermans lijntjes kleurt.

Een bezoek aan de abdij

Het duurde even voordat ik dit verhaal in de juiste woorden kon gieten. In september ging er een wens in vervulling toen ik samen met Mr. Simpelsap en zijn ouders bij een monnik op bezoek ging in de abdij.
Ik keek mijn ogen uit en vandaag vertel ik je het verhaal.

Zondagochtend, tien september.
Het is nog vroeg als we de auto instappen en de stad uit rijden.
Hoe verder we rijden, hoe groener het wordt. De zon klimt omhoog, op weg naar haar plek in de hemel. Haar warme stralen strelen geruststellend mijn gezicht. De blaadjes dansen in haar gouden gloed.
Zondagochtend 9.00 uur.
De schoonheid is verpletterend, de stilte oorverdovend.

Onze auto rijdt knerpend de parkeerplaats op, mijn hart maakte een sprongetje. Het gebouw is eenvoudig elegant en ik sta te popelen om op ontdekking te gaan.
We stappen de kapel binnen en de schemer sluit zich direct om ons heen.
Een haastige monnik groet ons enthousiast.
Als hij even later met de andere monniken de ruimte betreedt, is zijn haastige houding nergens meer te bekennen.
Rust daalt neer in de koele kapel.
Hun vloeiende uitvoering verraadt routine, maar hun aandachtige liefdevolle devotie voelt als nieuw. Ze vertellen het verhaal dat al eeuwen wordt verteld, geven het door zoals het altijd is doorgeven. Dit verhaal kent geen einde en zal voor altijd worden gedeeld.
De zon glinstert door de kleine raampjes, maar hier schijnt de ware warmte van binnenuit.

Een monnik. Een man die zoekt in de stilte.
Naar God, naar liefde en naar zichzelf.
Zijn gezicht straalt zachtheid en warmte uit, zijn ogen glimmen.
De hartstochtelijke nieuwsgierigheid naar de alledaagse wereld van de ander blijkt wederzijds te zijn. We praten over abdijen en I-pads, over het leven als individu of in een gemeenschap.
Samen ontdekken we het klooster.
De monnik haalt herinneringen op, terwijl ik er ter plekke nieuwe maak. Ik kijk mijn ogen uit in de bibliotheek, laat mijn vingers langs de boekruggen glijden en probeer stil te staan bij de grootse verzameling aan verhalen die hier in binnen handbereik ligt.
Het gebouw baadt in eindeloze stilte, maar vandaag zindert ze ook van energie.
Hij vertelt over de geschiedenis, over de monniken die er zijn gekomen en de monniken die zijn gegaan. Over cultuurverschillen en samenwerken met mensen die hetzelfde geloven, maar het anders uitvoeren.
‘De belangrijkste levensles is leren leven in samenklank. Leef in harmonie met jezelf, leef in harmonie met een ander. Wanneer je dat beheerst, zal er echte vrede zijn. Ik moet nu gewoon even iets anders, ik ga op sabbatical!’ De vastberaden lach op zijn gezicht geeft zijn verhaal extra kracht.
Ik lach met hem mee en in mijn hoofd opent de deur naar een compleet nieuw avontuur.
Uiteindelijk is het verleden een verhaal dat je aan jezelf vertelt.
Zorg ervoor dat jij je favoriete schrijver bent.

Benieuwd waar ik ben geweest? Check: http://www.kasteelslangenburg.nl/sint-willibrordsabdij/6

Ontelbaar bestaat niet

Ze lopen aan de overkant van de straat. Zij aan zij, drie man sterk.
In hun stoere snelle pas zit een huppeltje verstopt.

‘Driemiljoenzevenhonderdachtentachtigduizendriehonderd, vijvendertigmiljoennegenhonderdvierenzestig..’
De jongen met de groene jas fronst. Met opperste concentratie rollen de grootste getallen razendsnel uit zijn mond.
Zijn klasgenoot kijkt bewonderend toe.
Hij kijkt alsof hij de getallen kan proeven. Alles heeft een naam en vanaf nu ook een aantal. De wereld stopt niet bij honderd.
‘Negenhonderdzestigduizendvijfhonderdendrie komma zes..’

‘ Ja ja, ontelbaar!’
De derde jongen, blond haar en rode wangen, onderbreekt de teller ongeduldig.
De bal die hij onder zijn arm draagt, laat hij een aantal keer stuiteren.
‘Ontelbaar bestaat niet!’ Zegt de tellende jongen stellig.
‘Want je kunt álles tellen, soms kost het alleen wat tijd!’ Vult de klasgenoot aan.
‘Oh ja? Waarom bestaat het woord ‘ontelbaar’ dan?
Waarom worden er woorden bedacht voor dingen die niet bestaan?’
Hun pas stopt abrupt en verbaasd kijken ze elkaar aan .
‘Ja waarom eigenlijk?’ De grootse teller lijkt van zijn stuk gebracht.
‘Zouden er meer woorden zijn voor dingen die niet bestaan?’ Vraagt de klasgenoot zich verwonderd af.

‘Hopeloos,’ mompel ik zacht, terwijl de jongens aan me voorbij snellen.
Hoe donker het soms ook lijkt, ik vind altijd een lichtje van vertrouwen.
Soms kost het alleen wat tijd.

Simpelsap Schrijft: een geurassociatie

Dagelijkse geurtjes zijn gevangen in kleine doosjes.
Aan ons aspirant schrijvers de taak om een verhaaltje te schrijven bij de geur die je krijgt.

De geur van tabak
Toko Ambon was net zo eigenzinnig opgezet als mijn oma.
Nauwe gangetjes bomvol producten. Oosters en Westers gemoedelijk naast elkaar. Links in de tweede gang stond het kastje. Donkerbruin bewerkt hout met houten versiersels en zwarte knoppen.
In die kast stonden sigaretten en shag, vloeitjes en aanstekers netjes naast elkaar, opgesteld als een legertje. Ik deed regelmatig het kastje open en snoof de zware, kruidige geur van tabak op.
De sigaretten met mint roken onbetrouwbaar fris.
Later als ik groot was, zou ik ook roken, met de elegante sigarettenhouder tussen mijn vingers geklemd. Nonchalant de rook uitblazend, misschien wel in het gezicht van mijn gesprekspartner als die iets zei wat mij niet beviel. Net als in de film.
Maar later is nu.
Toko Ambon is niet meer en het roken hield ik niet vol.
Alleen die mint sigaretten ruiken nog steeds onbetrouwbaar fris.

Een flashback

Op school kreeg ik de uitdaging om een flashback te schrijven, vanuit een kindperspectief. Ik koos voor mijn eerste schooldag.

Zou ze een reus zijn?
Haar voetstappen klinken zo hard als trommels en als ze lacht, trilt het vanbinnen. Ze kijkt me aan en ik zie zwarte puntjes in haar ogen.
De rest is blauw, net als de lucht. Wat kijkt ze lang!
Komt mama mij al ophalen? Ik moet huilen als een baby.
Christianne slaat haar lange armen om me heen. Daar is plek voor wel drie kindjes tegelijk!
Haar haren kriebelen in mijn neus. Ze zijn bruin net als de haren op de stoffer. Als ik naar haar handen kijk, zie ik blauwe lijntjes. Zou ze die er zelf op getekend hebben?
Witte mensen zijn eigenlijk bijna hetzelfde als bruine. Alleen dan groter.

Vrouwenwinter

Voor de Schrijversacademie bijeenkomst van afgelopen zaterdag kregen we de vooropdracht om een column te schrijven over de hittegolf. Maximaal 350 woorden, zonder clichés.

Wanneer de zon op haar hardst schijnt, het oogverblindende daglicht mijn irissen doorboort en de wind is gaan liggen, barst het los.
De vrouwenwinter.
Het kantoor verandert in een ijspaleis waar mijn mannelijke collega’s de koelte omarmen. Ze delen ijsjes uit, lurken aan hun smoothies met ijsblokjes en fluiten vals de hits van deze zomer. Mopperend verzamel ik me met mijn vrouwelijke lotgenoten bij de koffieautomaat waar we stilletjes slurpen aan onze hete thee. Een enkeling huppelt vrolijk voorbij in haar zomerjurkje en sandaaltjes.
Die is zeker in de overgang!
De collega’s die heilig geloofden in een kantoor met klimaatbeheersing komen daar nu trillend op terug. Ze zitten met opgetrokken knieën achter de computer, jammerend dat hun regenbroek niet winddicht blijkt te zijn. Gekleed in fleecevest en Uggs blaas ik vloekend mijn vingers warm, terwijl de airco meedogenloos door de kantoortuin raast. Ik kan niet wachten tot ik eindelijk deze koelcel mag verlaten en de zon me weer wat leven in kan blazen.
Die warme deken die dwingt tot vertraging. De berusting omdat ik de strijd tegen de zweetdruppels toch ga verliezen. De filter die ervoor zorgt dat ik alle irritaties hun scherpste kantjes verliezen. Blijkbaar zijn stress en irritatie niet houdbaar op zomertemperatuur. Salades propvol groenten, eindeloze fruitwatercreaties en broeierige goudgekleurde avondwandelingen. Ik hou zo van de hitte!
Wanneer de temperatuur past bij mijn heethoofd, bereikt mijn geluksgevoel haar kookpunt.

Simpelsap schrijft… een jeugdherinnering

Momenteel ben ik op de Schrijversacademie bezig met mijn basisopleiding. De module die ik nu krijg heet ‘Het schrijfproces’. Ik kreeg de opdracht om een een jeugdherinnering te beschrijven. Zie hier het resultaat :)

Haar plastic sandaaltjes klepperen op de tegels.
‘Jaaaaa! Ik heb gewonnen!’ Ina vliegt in mijn armen, haar krullen ruiken naar zand en gras.
‘Ik ben moe, wil je me dragen?’ Zo gaat het nou altijd.
Zuchtend til ik haar op mijn heup. Ze drukt haar bolle appelwangetje tegen me aan en slaat haar armpjes zo stevig om mijn nek dat ik mijn gewrichten hoor kraken. Ik grom en probeer me los te trekken.
Zonder resultaat.
Met haar pollepelbeentjes bungelend van de grond lopen we naar de steiger. ‘Kaka, denk je dat hier écht een monster woont?’ Ina tuurt over het glinsterende water op zoek naar een teken van leven.
Ik glimlach. Natuurlijk woont hier geen monster. Itha en ik hebben hier al zo vaak gestaan en nooit iets gezien. En als je iets niet kan zien bestaat het niet. Behalve God dan, maar die zal hier vast niet wonen.
Ina kijkt me vol verwachting aan.
‘Ja natuurlijk woont hier een monster, dat hebben we je toch verteld? De vorige keer at ie in één hap een stout kindje op die niet naar zijn zus wou luisteren!’
Ik voel haar lijfje verstrakken. Ze kijkt naar me op.
‘Nou en? IK ben niet bang hoor! Want jij bent mijn zus en jij beschermt mij!’ Ze wurmt zich los en springt op de grond.
‘Zullen we mama geld vragen voor een ijsje?’
Nog voor ik kan antwoorden is ze er alweer vandoor. Zuchtend sjok ik achter haar aan.
Monsters bestaan niet, maar voor de zekerheid kijk ik nog één keertje achterom.

Boekreview Playing Big – Tara Mohr

Later als ik groot ben dan….
Vroeger kon ik hier eindeloos over fantaseren. Maar vroeger is voorbij en later is nu.
Hoewel ik fysiek niet groter ben geworden dan één meter zestig, heb ik heel wat grootse dromen die ik graag zou willen verwezenlijken. Maar hoe leef ik groots wanneer ik mezelf vaak zo klein voel?
Marieke schreef op haar blog over het boek van Tara Mohr; Playing big. Een boek dat je helpt ‘groots spel’ te spelen. Ik was meteen geïnteresseerd en begon diezelfde week nog met lezen.
Wat extra groeien, dat wil ik wel!

Tara windt er geen doekjes om: de wereld kan ten goede worden veranderd wanneer vrouwen zich op ware grootte presenteren. Je niet langer klein maken en schikken naar de wensen en verwachtingen van anderen, maar onderzoeken waar je over droomt en daar werk van maken.
Vanaf de eerste bladzijde heeft ze me al te pakken en ze laat me niet los. Met heldere voorbeelden schetst ze herkenbare situaties uit de praktijk.
Het voelt alsof we samen aan het lunchen zijn en zij me een tips geeft hoe ik mijn Wilde Wijf kan laten groeien.
In het boek komen verschillende oefeningen aan de orde. Zo is er een geleide meditatie en zijn er in elk hoofdstuk dagboekvragen die je helpen de stof op jezelf toe te passen. De belangrijkste inzichten worden aan het eind van elk hoofdstuk samengevat en er wordt kort toegelicht wat de ideeën zijn achter de theorie. Ook geeft ze praktische tips hoe je om kunt gaan met obstakels en valkuilen.
Natuurlijk ga ik je niet alles verklappen, maar wil wel graag twee dingen delen het meeste indruk op me hebben gemaakt.

1. Pachad en Jira
Ken je dat? De angst dat je ‘door de mand’ zal vallen? Dat mensen eindelijk zullen ontdekken wie je écht bent en je dan als een baksteen laten vallen? Dat is Pachad, een heftige irrationele angst die voortkomt uit zorgen over wat er zou kunnen gebeuren. Pachad wordt vaak veroorzaakt door je ego. Het is verdwalen in je eigen worst case scenario’s en je laten leiden door je innerlijke rechter.

Naast Pachad is Jira.
Jira staat voor het gevoel dat je ervaart wanneer je meer ruimte inneemt dan je gewend bent, je plots meer energie voelt dan je had en je in de tegenwoordigheid bent van het goddelijke. Het is het gevoel dat je krijgt als je je comfortzone stretcht en alle puzzelstukjes op hun plek lijken te vallen.
Jira is voor mij op ‘publiceren’ drukken, elke keer als ik een blogje heb klaargezet. Doodeng, maar elke keer de moeite waard!

Qua gevoel lijken Pachad en Jira op elkaar, maar wanneer ik onderscheid leer maken tussen die twee, heb ik helderder voor ogen waar ik nu echt mee bezig bent.
Ben ik mijn ego aan het voeden of juist mezelf opnieuw aan het uitvinden?

2. Verstoppertje spelen
Ik zie mezelf graag als een soort Miss perfectionist light, omdat ik vooral haar positieve kanten voor me laat werken. Tijdens het lezen van dit boek kwam ik erachter dat achter mijn Miss Perfectionist eigenlijk een Smoezenkoningin schuilgaat.
Ik ben er namelijk van overtuigd dat ik eerst een diploma moet hebben voordat ik mezelf schrijver kan noemen. En minstens 250 goede artikelen moet publiceren voordat ik mijn labour of love kan aanbieden aan anderen. Alle andere initiatieven die ik op schrijfgebied al heb ondernomen, vergeet ik dan even voor het gemak.
Smoesjes!
Allemaal manieren waarop ik mezelf saboteer om hoog spel te spelen.

Mijn droom is om te schrijven. Met mijn producten wil ik mensen helpen om liefdevoller naar zichzelf en naar de ander te kijken. Zodat de wereld een beetje beter wordt.
Door Simpelsap ben ik hier dagelijks mee bezig en door mijn vaardigheden in dienst te stellen voor anderen, wil ik dit effect vergroten. Dus ik klets ik met mijn innerlijke mentor, discussieer ik met mijn Monsters en ga met een flinke dosis Jira de uitdaging aan om mezelf steeds meer te laten zien als schrijver. Want dat is wat ik doe 🙂

Playing Big van Tara Mohr mag wat mij betreft op de Wilde Wijven literatuurlijst. In dit boek roept zij alle vrouwen op om hoog spel te spelen. Het is tijd om jezelf aan de wereld te laten zien en je ambities te realiseren. Dit hoef je niet meteen groots en meeslepend aan te pakken, stap voor stap is ook goed. Als je maar vooruit gaat en jezelf de ruimte gunt om te kunnen worden wie je altijd hebt willen zijn.

Let’s play it big!

Een nieuwe stap voor Simpelsap

“De ongetemde vrouw is de vrouw die zich niet in een hokje laat stoppen, die leeft met een groot open hart en deze ook volgt. Die geeft omdat ze kan en wil en neemt wanneer dat nodig is. Die weet wat ze wil en er voor gaat. Die haar vrouwelijke eigenschappen niet afdoet als vrouwenkwaaltjes maar deze ziet als kwaliteiten. Een vrouw die haar emoties niet onderdrukt maar er trots op is mens te zijn met alles wat daarbij hoort. Een vrouw die zogezegd haar mannetje staat zonder daarbij zich als een man te moeten gedragen uit angst anders niet geaccepteerd te worden.”
Marieke ‘De ontembare vrouw of het Wilde wijf’ –www.sprinkelsprankel.com.

Vanaf dat ik een klein meisje ben, wil ik graag schrijver worden. Het leek me fantastisch om mijn eigen verhalen de wereld in te brengen en te delen met anderen. Ik laat mijn fantasie dagelijks de vrije loop en heb moeten leren leven met het feit dat ik sneller denk dan ik kan typen 😉
In december 2014 waagde ik de stap om Simpelsap te beginnen. In eerste instantie waren de eerste stapjes klein en wankel, maar nu merk ik steeds zekerder word van de content op mijn blog en van mezelf als schrijver.
Als Wild Wijf word ik continu geprikkeld om mijn hart te volgen en datgene te doen waar mijn passie ligt. Meer doen met schrijven is dan een voor de hand liggende keuze.
Toch heb ik me vaak verstopt achter de illusies dat ik niet geschoold genoeg ben als schrijver, dat ik niet ervaren genoeg ben of dat ‘mijn schrijfsels wel aardig zijn’ maar verder niet veel teweegbrengen.
In de afgelopen anderhalf jaar heb ik door de reacties op Simpelsap en in mijn omgeving geleerd dat deze ideeën niet op waarheid berusten.
Daarom heb ik besloten om weer een sprong te wagen…

Vanaf vandaag kun je mij inhuren om voor jou te schrijven!
Wat kan ik allemaal voor je kan doen?
– Artikelen te schrijven voor je blog, dienst of product.
(Deze dienen dan wel bij de inhoud van Simpelsap te passen)
– Memoires vastleggen. Bij ongeneeslijke ziekte, reisverhalen of belevenissen uit een bijzondere periode uit je leven zoals je jeugd, je verlovingstijd of kraamtijd.
– Teksten voor speciale gelegenheden, zoals bruiloften of uitvaartdiensten
– Het schrijven van een ode. Voor een ander, als verjaardagscadeau bijvoorbeeld. Of voor jezelf.

Maar ook voor andere ideeën of samenwerkingsverbanden sta ik open.
Meer informatie vind je onder het gloednieuwe subkopje “Samenwerking en opdrachten” onder ‘Over Simpelsap’, bovenin de site.

Schrijven is mijn labour of love. Met veel toewijding, liefde en plezier schrijf ik mijn artikelen.
Ik hoop dat je dit ook kunt voelen tussen de regels door, wanneer je op Simpelsap leest.
Door deze stap wil ik mezelf meer ruimte geven om me te ontwikkelen als schrijver.
Wie weet wat er op mijn pad komt en waar ik inrol!

In de afgelopen weken heb ik gemerkt dat mijn bezoekersaantallen omhoog gaan. Ik krijg steeds vaker reacties op mijn artikelen en dat vind ik hartstikke leuk!
Zou je graag meer willen lezen over bepaalde onderwerpen? Laat het me weten in de comments!

Een liefdesbrief

Momenteel ben ik op de Schrijfacademie bezig met mijn basisopleiding. De module die ik nu krijg heet ‘Personages en dialogen’. Ik kreeg de opdracht op een personage op te bouwen gebaseerd op drie mensen die ik ken en vanuit dat personage een liefdesbrief te schrijven. Zie hier het resultaat :)

Dag lieverd,

De jaren zijn voorbij gevlogen sinds ons laatste moment samen, maar voor mijn gevoel staat de tijd stil. Iedere dag denk ik aan je flonkerende groene ogen , zo wijs en vol liefde. Aan de zonnestralen die verstrikt leken te raken in je zachte rode krullen. Keer op keer ontdekten mijn vingers nieuwe patronen als ik de sproetjes rond je neus aan elkaar verbond.
Van jongs af aan had je een plekje in mijn fantasieën. Maar “later als ik groot ben” kwam veel te vroeg en onze eerste confrontatie kwam als een complete verrassing. Stormachtig en gepassioneerd was de periode erna. Mijn liefde voor jou deed me groeien, maakte me sterk en vastberaden.

Dagdromen maakten al gauw plek voor nachtmerries en mijn fantasieën werden ingehaald door de realiteit. Hoe kon ik voor jou de ware zijn als ik niet eens wist wie ik was?
Nog voordat ik me had losgemaakt en mezelf had gevormd tot wie ik wilde zijn, stond ik op het punt om een levenslange verbintenis aan te gaan met jou, de liefde van mijn leven. Ik voelde me onwaardig, klein en onzeker. De overheersende liefde en de daarbij horende verantwoordelijkheid verlamden me, ontnamen me de adem.
Ik houd mezelf voor dat ik het voor jou deed, omdat je beter verdiende. Maar eerlijk gezegd dacht ik alleen aan mij. Hoe kan ik mijn wortels laten groeien voordat ik mijn vleugels heb uitgeslagen?
Iedere dag tot het naderende afscheid was een worsteling. De dag zelf verliep soepel al brak mijn hart in duizend stukken.

In de jaren die volgden, zocht ik de sterren in je ogen in de blikken van anderen, fantaseerde ik over je schaterlach. Bestudeerde ik de sproetjespatronen om tot de conclusie te komen dat de jouwe door niemand zijn te vervangen. Ik ben uitgevlogen, heb mezelf gekneed en gevormd tot de vrouw die ik nu ben. Ik ben er eindelijk aan toe ben om mijn wortels te laten groeien, maar nu kom ik tot de conclusie dat mijn kern al is verdord.
Ik koester onze kleine momenten en houd me vast aan het feit dat ik uiteindelijk allang was wat ik later had willen zijn: (je) moeder.