Afgelopen week was het de week van de vruchtbaarheid. Ik deelde mijn verhalen over onze onvervulde kinderwens en kreeg daarop heel veel hartverwarmende en liefdevolle reacties.
Dank jullie wel!
Inmiddels zijn wij al ruim vier jaar bezig met onze kinderwens.
Jaren waarin we hebben geworsteld, gehuild, heel vaak zijn gevallen en nog vaker zijn opgestaan.
Simpelsap zou Simpelsap niet zijn als ik de lessen die ik hiervan leerde niet met jullie zou delen.
Dus vandaag; tien dingen die ik leerde van mijn (nog) onvervulde kinderwens.
1. Het leven is niet eerlijk.
Ik weet niet zo goed wanneer ik de illusie opbouwde dat het leven ‘eerlijk’ is. Misschien heb ik teveel Disneyfilms gekeken. 😉
Wij willen ontzettend graag een kindje, maar dat is ons tot nu toe niet gelukt. Tegelijkertijd worden vrouwen ongewenst zwanger of zijn er ouders die niet voor hun kindje kunnen zorgen. Eerlijk is anders, maar er is niets aan te doen. Door te vergelijken maak ik mezelf alleen maar ongelukkig. Ik probeer dit dan ook zo min mogelijk te doen.
2. We zijn niet alleen…
Verminderde vruchtbaarheid komt bij één op de zes stellen voor.
In onze omgeving waren er weinig andere stellen met wie we open konden spreken over onze situatie. Via Freya de vereniging voor mensen met vruchtbaarheidsproblemen, zijn we in contact gekomen met andere lotgenoten. Ook biedt Freya verschillende workshops en cursussen aan en kan informatie verschaffen over bijvoorbeeld behandelingen in het buitenland.
3. …maar soms wel eenzaam.
We wijken af. Qua structuur, leefstijl en bezigheden.
Bij sociale gelegenheden voel ik me vaak buitenspel gezet wanneer moeders trots vertellen over hun zwangerschappen, bevallingen en kroost. Ik voel me ongemakkelijk wanneer mensen me vragen naar mijn kinderen, omdat ik ze dan moet vertellen dat ze (nog) niet bestaan. Niet iedereen begrijpt hoeveel invloed een (nog) onvervulde kinderwens kan hebben op je leven en dat is weleens moeilijk.
4. Wij zijn niet de enige die verdrietig zijn..
Soms raak ik zo opgeslokt in mijn eigen verdriet dat ik vergeet dat ook de mensen om ons heen verdrietig zijn. Voor ons, omdat ze het ons gunnen, maar ook voor zichzelf. Als ik geen moeder wordt, zullen mijn ouders geen opa en oma Simpelsap worden en mijn zusje geen Tante Simpelsap. Mijn vriendinnen die stiekem fantaseerden over het gezamenlijk groot brengen van onze kinderen zullen het plaatje wellicht aan moeten passen en bepaalde familietradities zullen door ons niet voortgezet kunnen worden.
5. …maar bepaald verdriet kan alleen ik dragen – en dat is oké
Hoeveel mensen er ook met je meeleven, hoe goed Mr. Simpelsap en ik er ook over praten, bepaald verdriet kan alleen ik dragen. Tijdens de behandelingen in het ziekenhuis droomde ik vaak heel levendig over zwanger zijn of over onze baby die ik vasthield. Wanneer ik wakker werd zónder bolle buik of baby was dat heel erg verdrietig.
Ik heb geleerd hoe ik voor mezelf kan zorgen. Hoe ik ruimte kan geven aan mijn verdriet, mezelf kan troosten en mijn pijn kan verzachten.
Sommige dingen moet je gewoon alleen doen in het leven.
6. Verdriet zorgt voor verdieping
Door open te praten over mijn onvervulde kinderwens, mijn gevoelens te delen en mijn kwetsbaarheid te tonen hebben de relaties met familie en vrienden zich verdiept.
Gesprekken gaan veel verder dan voorheen, ik leer de mensen om me heen een stuk beter kennen en zij mij ook. Relaties zijn oprechter en hechter en zijn daardoor nóg waardevoller geworden.
7. Mijn huid wordt dikker, maar mijn hart blijft zacht
Soms spreekt lompheid luider dan liefde. Maar dat wil niet zeggen dat er geen liefde is.
Ik kan het weten, want ook ik kan er wat van.
In de loop der jaren kreeg ik een hoop goedbedoelde en onhandige adviezen. Het is moeilijk aan te voelen wat je wel of niet kunt zeggen tegen een vrouw met een onvervulde kinderwens. Ik probeer mezelf altijd kwetsbaar op te stellen en eerlijk te zijn over de emoties die ik ervaar. Maar als lompheid dan nog steeds luider blijft klinken dan liefde is het tijd om afscheid te nemen. Uit liefde voor mezelf.
8. Jaloezie is bedekt verlangen en dat mag er zijn…
De boodschap “In blijde verwachting” brengt mij soms in zure verachting.
Ik heb weinig ervaring met jaloezie en schrok dat ook ik soms verteerd kan worden door afgunst. Wat voelde ik me lelijk en dom als mijn jaloezie niet te verbergen was wanneer een collega, kennis of vriendin zwanger bleek te zijn.
Toch geef ik mezelf nu de ruimte om deze gevoelens te ervaren. Ze zijn misschien niet fraai, maar horen wel bij mij.
9. .. net zoals al die andere ‘monsters’ of gekke kanten van mezelf.
Verdriet, boosheid, jaloezie, schaamte, eenzaamheid…de trein van ongewenste kinderloosheid brengt je op allerlei plekken waar je niet wil zijn. Ik leerde bij ieder station om me heen te kijken en het landschap in me op te nemen. Ik hoef er niet te blijven, maar ben er wel geweest.
10. Waar ik ook ga, daar ben ik.
Leven met een onvervulde kinderwens is soms heel zwaar, verdrietig en eenzaam. Maar ook ontzettend mooi, vervullend en dankbaar. Mr. Simpelsap en ik staan samen supersterk, de banden met familie en vrienden zijn hechter dan ooit te voren. We reizen. Bij onszelf naar binnen en naar de wereld buiten en kijken daarbij onze ogen uit.
We horen vaak als bemoediging of troost: ‘Geef de moed niet op, want alles komt goed’.
Maar dat is het al. Zolang we aanwezig blijven in het moment gaat onze moed nooit verloren en is alles precies goed zoals het is.
