SimpelSap – Pagina 12

Oefening baart kunst

De kou, de glibberige lijven die rakelings langs me schoten, de doordringende chloorlucht en het geschreeuw van de badjuf.
Blonde haren, gebruikte pleisters die soms bleven plakken aan mijn huid. Ik gruwde ervan.
Maar wat moet, dat moet.
Mijn vader was onverbiddelijk; ik moest leren zwemmen.
Ik weet nog precies hoe het voelde.
Klappertandend in de rij staan om te duiken.
Koude druppels gleden van mijn vlecht naar beneden, ik voelde de ogen van de ouders op de tribune prikken. Hoe dichter ik bij het startblok kwam, hoe weker mijn knieën werden. De knoop in mijn maag draaide zich iets strakker en ik hoopte dat mijn prevelende gebeden zijn uitwerking zouden hebben. “Alstublieft geen buikduik, alstublieft geen buikduik”.
Wanneer ik in kikkerhouding het water in was gekukeld stond me nog de onmogelijke opgave om zeven meter onder water te zwemmen. Ik voelde hoe de lucht uit mijn longen ontsnapte. Spartelend ploeterde ik voort . Die stomme lijn leek verder dan ooit.
Happend naar adem kwam ik weer naar boven, hete tranen op mijn wangen brandend van frustratie.
Ik zou nooit mijn zwemdiploma halen en over vijftig jaar als oud vrouwtje nog steeds klappertandend in de rij staan. Iedereen zou medelijden met me hebben en van plaatsvervangende schaamte hun hoofden wegdraaien wanneer ik voor de miljoenste keer op het startblok plaats zou nemen om de zoveelste nederlaag tegemoet te zwemmen. Het was een hopeloze zaak.

‘Het geeft niets’. Zei mijn vader. ’Alles is moeilijk als je net begint. We gaan gewoon veel oefenen. Want oefening… baart kunst’.
Vanaf toen waren we bijna elk weekend in het zwembad te vinden. Hoe vaker ik de weg naar het startblok aflegde, hoe makkelijker het werd. Mijn pas werd zelfverzekerder, net zoals mijn kikkerhouding. Op het laatste moment lukte het me met gemak om de zeven meter lijn te halen. Ik zag de trots in de ogen van mijn vader en gloeide na van mijn eigen overwinning.
Ik behaalde mijn zwemdiploma’s (besloot daarna nooit meer te gaan duiken) en bedacht dat alles makkelijker wordt, als je maar oefent.

Twintig jaar later
De eerste paar keren spring ik met overgave het diepe in. Vol vertrouwen in het ziekenhuis, de medische wetenschap en mijn lichaam. Leven in het hier en nu, geluksmomentjes koesteren en dankbaar zijn voor wat het leven je brengt. Na heel veel oefenen, is dat mijn kunst. Maar die kunst blijkt nu niet waterdicht te zijn.
Hoe vaker ik spring, hoe verder ik afdrijf.
Dit keer geen zwembad maar een zee vol verlangen en angst. Zout zijn de tranen van teleurstelling, van vrees en frustratie. Misselijkmakend is de onderstroom die me soms genadeloos de donkerte in trekt. De kou verkrampt mijn binnenste en wringt de lucht uit mijn longen.
Maar hoe diep ik ook zink, mijn tenen tikken de bodem niet aan.

Simpelsap schrijft… een jeugdherinnering

Momenteel ben ik op de Schrijversacademie bezig met mijn basisopleiding. De module die ik nu krijg heet ‘Het schrijfproces’. Ik kreeg de opdracht om een een jeugdherinnering te beschrijven. Zie hier het resultaat :)

Haar plastic sandaaltjes klepperen op de tegels.
‘Jaaaaa! Ik heb gewonnen!’ Ina vliegt in mijn armen, haar krullen ruiken naar zand en gras.
‘Ik ben moe, wil je me dragen?’ Zo gaat het nou altijd.
Zuchtend til ik haar op mijn heup. Ze drukt haar bolle appelwangetje tegen me aan en slaat haar armpjes zo stevig om mijn nek dat ik mijn gewrichten hoor kraken. Ik grom en probeer me los te trekken.
Zonder resultaat.
Met haar pollepelbeentjes bungelend van de grond lopen we naar de steiger. ‘Kaka, denk je dat hier écht een monster woont?’ Ina tuurt over het glinsterende water op zoek naar een teken van leven.
Ik glimlach. Natuurlijk woont hier geen monster. Itha en ik hebben hier al zo vaak gestaan en nooit iets gezien. En als je iets niet kan zien bestaat het niet. Behalve God dan, maar die zal hier vast niet wonen.
Ina kijkt me vol verwachting aan.
‘Ja natuurlijk woont hier een monster, dat hebben we je toch verteld? De vorige keer at ie in één hap een stout kindje op die niet naar zijn zus wou luisteren!’
Ik voel haar lijfje verstrakken. Ze kijkt naar me op.
‘Nou en? IK ben niet bang hoor! Want jij bent mijn zus en jij beschermt mij!’ Ze wurmt zich los en springt op de grond.
‘Zullen we mama geld vragen voor een ijsje?’
Nog voor ik kan antwoorden is ze er alweer vandoor. Zuchtend sjok ik achter haar aan.
Monsters bestaan niet, maar voor de zekerheid kijk ik nog één keertje achterom.

Boekreview Playing Big – Tara Mohr

Later als ik groot ben dan….
Vroeger kon ik hier eindeloos over fantaseren. Maar vroeger is voorbij en later is nu.
Hoewel ik fysiek niet groter ben geworden dan één meter zestig, heb ik heel wat grootse dromen die ik graag zou willen verwezenlijken. Maar hoe leef ik groots wanneer ik mezelf vaak zo klein voel?
Marieke schreef op haar blog over het boek van Tara Mohr; Playing big. Een boek dat je helpt ‘groots spel’ te spelen. Ik was meteen geïnteresseerd en begon diezelfde week nog met lezen.
Wat extra groeien, dat wil ik wel!

Tara windt er geen doekjes om: de wereld kan ten goede worden veranderd wanneer vrouwen zich op ware grootte presenteren. Je niet langer klein maken en schikken naar de wensen en verwachtingen van anderen, maar onderzoeken waar je over droomt en daar werk van maken.
Vanaf de eerste bladzijde heeft ze me al te pakken en ze laat me niet los. Met heldere voorbeelden schetst ze herkenbare situaties uit de praktijk.
Het voelt alsof we samen aan het lunchen zijn en zij me een tips geeft hoe ik mijn Wilde Wijf kan laten groeien.
In het boek komen verschillende oefeningen aan de orde. Zo is er een geleide meditatie en zijn er in elk hoofdstuk dagboekvragen die je helpen de stof op jezelf toe te passen. De belangrijkste inzichten worden aan het eind van elk hoofdstuk samengevat en er wordt kort toegelicht wat de ideeën zijn achter de theorie. Ook geeft ze praktische tips hoe je om kunt gaan met obstakels en valkuilen.
Natuurlijk ga ik je niet alles verklappen, maar wil wel graag twee dingen delen het meeste indruk op me hebben gemaakt.

1. Pachad en Jira
Ken je dat? De angst dat je ‘door de mand’ zal vallen? Dat mensen eindelijk zullen ontdekken wie je écht bent en je dan als een baksteen laten vallen? Dat is Pachad, een heftige irrationele angst die voortkomt uit zorgen over wat er zou kunnen gebeuren. Pachad wordt vaak veroorzaakt door je ego. Het is verdwalen in je eigen worst case scenario’s en je laten leiden door je innerlijke rechter.

Naast Pachad is Jira.
Jira staat voor het gevoel dat je ervaart wanneer je meer ruimte inneemt dan je gewend bent, je plots meer energie voelt dan je had en je in de tegenwoordigheid bent van het goddelijke. Het is het gevoel dat je krijgt als je je comfortzone stretcht en alle puzzelstukjes op hun plek lijken te vallen.
Jira is voor mij op ‘publiceren’ drukken, elke keer als ik een blogje heb klaargezet. Doodeng, maar elke keer de moeite waard!

Qua gevoel lijken Pachad en Jira op elkaar, maar wanneer ik onderscheid leer maken tussen die twee, heb ik helderder voor ogen waar ik nu echt mee bezig bent.
Ben ik mijn ego aan het voeden of juist mezelf opnieuw aan het uitvinden?

2. Verstoppertje spelen
Ik zie mezelf graag als een soort Miss perfectionist light, omdat ik vooral haar positieve kanten voor me laat werken. Tijdens het lezen van dit boek kwam ik erachter dat achter mijn Miss Perfectionist eigenlijk een Smoezenkoningin schuilgaat.
Ik ben er namelijk van overtuigd dat ik eerst een diploma moet hebben voordat ik mezelf schrijver kan noemen. En minstens 250 goede artikelen moet publiceren voordat ik mijn labour of love kan aanbieden aan anderen. Alle andere initiatieven die ik op schrijfgebied al heb ondernomen, vergeet ik dan even voor het gemak.
Smoesjes!
Allemaal manieren waarop ik mezelf saboteer om hoog spel te spelen.

Mijn droom is om te schrijven. Met mijn producten wil ik mensen helpen om liefdevoller naar zichzelf en naar de ander te kijken. Zodat de wereld een beetje beter wordt.
Door Simpelsap ben ik hier dagelijks mee bezig en door mijn vaardigheden in dienst te stellen voor anderen, wil ik dit effect vergroten. Dus ik klets ik met mijn innerlijke mentor, discussieer ik met mijn Monsters en ga met een flinke dosis Jira de uitdaging aan om mezelf steeds meer te laten zien als schrijver. Want dat is wat ik doe 🙂

Playing Big van Tara Mohr mag wat mij betreft op de Wilde Wijven literatuurlijst. In dit boek roept zij alle vrouwen op om hoog spel te spelen. Het is tijd om jezelf aan de wereld te laten zien en je ambities te realiseren. Dit hoef je niet meteen groots en meeslepend aan te pakken, stap voor stap is ook goed. Als je maar vooruit gaat en jezelf de ruimte gunt om te kunnen worden wie je altijd hebt willen zijn.

Let’s play it big!

Zelfkritiek

Jij bent een van de meest weldoorvoede monsters in mijn leven. Het lijkt het alsof je je op celniveau in mijn systeem hebt geworteld en door je verschillende vermommingen heb ik soms pas veel te laat door dat jij het bent.

Vroeger stond je bekend als de knager. In retroperspectief gooide je over alle dialogen een bijtend sausje en rolde me in een neerwaartse spiraal van perfectionisme en twijfel. Het eindoordeel was altijd hetzelfde. Als ik nou slimmer, sneller, mooier of spitsvondiger zou zijn, ben ik vast gelukkiger.
Ik kauwde eindeloos op negatieve gedachten en zette mijn tanden in de missie om me te transformeren tot de meest perfecte versie van mezelf. Miss Perfectionist werd geboren.
Samen bleken jullie een gouden duo te zijn.
Later ontpopte je je als innerlijke rechter en smeet meedogenloos met oordelen. Je overlaadde met adviezen, die door Miss Perfectionist vakkundig werden omgezet in eindeloze to–do lijstjes en goede voornemens. Weer een nieuw projectje!
Lopend op mijn tandvlees streed ik voort, met mijn vijf- en tienjaren plannen onder de arm en mijn blik op oneindig. Vier jaar geleden struikelde ik mijn vrije val tegemoet.
Ik kreeg de kans om mezelf opnieuw op te bouwen en greep deze met beide handen aan.

In tijden van stilte ontdekte ik je eindelijk wie je was.
Jij bent de stem van buiten, die zich als hardnekkig onkruid in me genesteld heeft. De stem van de pestkop, de bemoeial, de jaloerse vriendin of het dominante familielid. Jouw stem is gevormd door de stemmen om mij heen, die op hun beurt weer zijn gevormd door de angsten van die ander.
Ik leer je boodschappen te ontleden. Wiens stem echoot na in jouw verwijten, geeft jouw oordeel kleur? En waarom raakt juist díe boodschap een gevoelige snaar?
Ik ontdek dat kritiek vooral pijn doet wanneer ik er zelf in geloof.
Wanneer ik ervan overtuigd ben dat ik niet slim genoeg ben, is een sarcastisch grapje over mijn intelligentie als een klap in mijn gezicht.

Jouw stem leert me luisteren. Luisteren naar mezelf. Welke prangende onwaarheden liggen er diep in mijn bewustzijn begraven? Jij bent de schep die me helpt graven naar de oorsprong van mijn drijfveer. Wanneer ik mijn moed verzameld heb en durf te kijken in het gapende gat dat je hebt geslagen, kijk ik mijn angst recht in de ogen aan.
Ik deins niet langer terug. Want ik weet dat als ik angst met wortel en al durf te verwijderen, liefde meer ruimte krijgt om te groeien.

Lieve raadgever..

Anderhalf jaar geleden kreeg ik de diagnose Endometriose.
Dit zette mijn wereld op z’n kop. Vroeger was ik er heilig van overtuigd dat geluk maakbaar was. Als ik maar écht iets wil en er hard genoeg voor werk, dan komt alles goed. Ik ben nog steeds van mening dat positief denken en inzet en toewijding voor goede resultaten kunnen zorgen, maar weet dat dit niet allesbepalend is. Soms lopen de dingen heel anders dan dat je wil en daar kun je niets aan doen.

Sinds vorig jaar zitten Mr. Simpelsap en ik in de medische molen om onze kinderwens in vervulling te laten gaan. Vanaf het begin hebben we hier open over gesproken met de mensen om ons heen. De weg naar een baby is voor ons lang en onvoorspelbaar en de dalen zijn diep. We kunnen alle steun van onze omgeving gebruiken, vandaar onze keuze om hier open over te zijn.
Waar ik echter geen rekening mee heb gehouden is het diepe verlangen van de mens om problemen op te lossen.
Speciaal voor de betrokken medemens schreef ik een *brief.

Lieve raadgever,
Ik schrijf deze brief om je te bedanken voor je betrokkenheid en hulpvaardigheid. Wij zijn met elkaar in gesprek geweest en op de een of andere manier is daarbij mijn kinderwens ter sprake gekomen. Jij, moedig en strijdlustig als je bent, dook meteen in mijn verhaal en aarzelde niet om me één (of meer) van de onderstaande adviezen te geven:

“Weet je wat jij gewoon moet doen? Je moet gewoon…

… op vakantie gaan
… gezonder eten / meer sporten
… goed uitrekenen wanneer je eisprong is en dan het samen ‘gezellig’ maken.
… niet teveel willen plannen
… IVF proberen, want de stiefdochter van de achterbuurman van de collega van mijn zus heeft ook geprobeerd en die werd meteen zwanger van een tweeling!
… adopteren! Er zijn genoeg ‘zielige’ kinderen op deze wereld die ouders nodig hebben.
… luisteren naar je lichaam. Misschien is het gewoon niet de bedoeling dat jullie kinderen krijgen.
… teruggaan naar de kerk. Dit is een teken dat God je roept om Hem weer in je hart te sluiten.
…LOSLATEN, want:
A. Je bent er ook veel te veel mee bezig!
B. Anders word je zo’n obsessieve vrouw met rammelende eierstokken, haha!
C. Anders word je natuurlijk nooit zwanger, want dat soort dingen komen altijd als je het niet verwacht.
D. Soms loop het leven zoals het loopt. Niet iedereen plant zich voort.”

Lieve raadgever, ik hou me vast aan de goede bedoelingen achter jouw bovenstaande uitspraken. Maar iets moet me van het hart: je snapt er geen hol van.
Serieus, hoe heldhaftig en ijverig je deze situatie probeert te ‘fixen’, het probleem de wereld uit wil helpen en vooral mij probeert te laten inzien dat ik ‘mijn geluk zelf maak’, het gaat je niet lukken. Ik heb dat zelf allang geprobeerd.

Het valt me op dat raadgevers zoals jij vaak niet degene zijn die hetzelfde hebben meegemaakt. Vaak zijn jij en je partner gezegend met een vruchtbare samenwerking, die er binnen no time voor heeft gezorgd dat jij het gezinnetje van je dromen hebt. Hoewel ik jou alle liefde en geluk gun, wil ik je er wel aan herinneren dat jij simpelweg niet weet hoe het is om in deze situatie te zitten.

Jij weet niet hoe het is om te verlangen naar een gezin zoals ik dat doe. Hoe bang ik ben voor de gevolgen van het stoppen van de pil, omdat ik niet weet of endometriose mijn kinderwens zal inhalen. Jij weet niet hoe schrijnend het is om elke maand de teleurstelling in de ogen van mijn man te zien als ik hem moet vertellen dat het weer niet is gelukt. Jij weet niets van de tranen die ik wegslik, als iemand in mijn omgeving zwanger blijkt te zijn, bij een kinderverjaardag, of wanneer iemand trots de foto’s van het kleine kroost onder mijn neus duwt.
Jij kent de eindeloze bezoekjes aan het ziekenhuis niet, de routinematige inwendige echo’s, het eeuwig durende getouwtrek tussen positief zijn en hoop koesteren.
Ik begrijp dat het voor jou ook vast moeilijk is om iemand die je aardig vindt te zien worstelen met een kinderwens en een chronische ziekte.
Maar trek niet meteen je stokpaardjes van stal, bepakt met oordelen of succesverhalen van vage kennissen. Gebruik mijn worstelingen niet als podium om jouw talenten als quasi ervaringsdeskundige, vrijetijdsdokter of hobbygynaecoloog tentoon te spreiden.
Maak geen grapjes ten koste van mijn baarmoeder of het zaad van mijn man, om het ijs te breken of wat lucht in de situatie te brengen. Dat is meer zout in de wond, dan balsem voor mijn ziel.
Als je écht wil helpen, lieve raadgever, neem dan even de tijd om naar mij te luisteren. Echt te luisteren. Stel vragen als je meer weer weten, of iets niet begrijpt, maar laat me uitpraten en belangrijker nog: zet jouw eigen mening even aan de kant. Als je in de verleiding komt om mij goede raad te geven, gééf het me dan ook echt en duw het me niet door mijn strot.

Bedankt voor je betrokkenheid, je tijd en energie. Dit is mijn goede raad aan jou, doe ermee wat je wil.

Liefs,

Simpelsap

* Deze brief is eerder onder een schuilnaam verschenen op de dochterwebsite van moeders voor moeders, Vriendinnen onder elkaar.

Een nieuwe stap voor Simpelsap

“De ongetemde vrouw is de vrouw die zich niet in een hokje laat stoppen, die leeft met een groot open hart en deze ook volgt. Die geeft omdat ze kan en wil en neemt wanneer dat nodig is. Die weet wat ze wil en er voor gaat. Die haar vrouwelijke eigenschappen niet afdoet als vrouwenkwaaltjes maar deze ziet als kwaliteiten. Een vrouw die haar emoties niet onderdrukt maar er trots op is mens te zijn met alles wat daarbij hoort. Een vrouw die zogezegd haar mannetje staat zonder daarbij zich als een man te moeten gedragen uit angst anders niet geaccepteerd te worden.”
Marieke ‘De ontembare vrouw of het Wilde wijf’ –www.sprinkelsprankel.com.

Vanaf dat ik een klein meisje ben, wil ik graag schrijver worden. Het leek me fantastisch om mijn eigen verhalen de wereld in te brengen en te delen met anderen. Ik laat mijn fantasie dagelijks de vrije loop en heb moeten leren leven met het feit dat ik sneller denk dan ik kan typen 😉
In december 2014 waagde ik de stap om Simpelsap te beginnen. In eerste instantie waren de eerste stapjes klein en wankel, maar nu merk ik steeds zekerder word van de content op mijn blog en van mezelf als schrijver.
Als Wild Wijf word ik continu geprikkeld om mijn hart te volgen en datgene te doen waar mijn passie ligt. Meer doen met schrijven is dan een voor de hand liggende keuze.
Toch heb ik me vaak verstopt achter de illusies dat ik niet geschoold genoeg ben als schrijver, dat ik niet ervaren genoeg ben of dat ‘mijn schrijfsels wel aardig zijn’ maar verder niet veel teweegbrengen.
In de afgelopen anderhalf jaar heb ik door de reacties op Simpelsap en in mijn omgeving geleerd dat deze ideeën niet op waarheid berusten.
Daarom heb ik besloten om weer een sprong te wagen…

Vanaf vandaag kun je mij inhuren om voor jou te schrijven!
Wat kan ik allemaal voor je kan doen?
– Artikelen te schrijven voor je blog, dienst of product.
(Deze dienen dan wel bij de inhoud van Simpelsap te passen)
– Memoires vastleggen. Bij ongeneeslijke ziekte, reisverhalen of belevenissen uit een bijzondere periode uit je leven zoals je jeugd, je verlovingstijd of kraamtijd.
– Teksten voor speciale gelegenheden, zoals bruiloften of uitvaartdiensten
– Het schrijven van een ode. Voor een ander, als verjaardagscadeau bijvoorbeeld. Of voor jezelf.

Maar ook voor andere ideeën of samenwerkingsverbanden sta ik open.
Meer informatie vind je onder het gloednieuwe subkopje “Samenwerking en opdrachten” onder ‘Over Simpelsap’, bovenin de site.

Schrijven is mijn labour of love. Met veel toewijding, liefde en plezier schrijf ik mijn artikelen.
Ik hoop dat je dit ook kunt voelen tussen de regels door, wanneer je op Simpelsap leest.
Door deze stap wil ik mezelf meer ruimte geven om me te ontwikkelen als schrijver.
Wie weet wat er op mijn pad komt en waar ik inrol!

In de afgelopen weken heb ik gemerkt dat mijn bezoekersaantallen omhoog gaan. Ik krijg steeds vaker reacties op mijn artikelen en dat vind ik hartstikke leuk!
Zou je graag meer willen lezen over bepaalde onderwerpen? Laat het me weten in de comments!

De Dood

Mijn vriend zal je nooit worden, mijn vijand evenmin.
Monster of bondgenoot, tiran of verlosser, niemand is zo veelzijdig als jij.
Jij maakt geen onderscheid en accepteert ons allemaal zoals we zijn.
Waarom is het dan zo moeilijk om jouw bestaan te erkennen?
Van alle draken die ik probeer te temmen, ben jij de grootste en engste.
Voor mezelf heb ik vrede met jouw komst, maar voor de mensen om mij heen slaat de angst me om het hart. Wat zou ik immers zonder hen moeten?

Hoe ouder ik word, hoe beter ik je leer kennen. Maar ik denk niet dat ik je ooit zal kunnen doorgronden. Je gevoel van timing is ongeëvenaard en niet te verklaren.
Soms kwam je als genade, men keek reikhalzend naar je uit en stond te trappelen om met je mee te gaan. Ik zou je willen vragen om geruisloos en vliegensvlug je armen om hen heen te slaan en hen mee te nemen. Zonder decennia lang strijden of laatste dagen vol onmenselijke pijn.
Andere keren werd je met zachte dwang uitgenodigd om een einde te maken aan het ondraaglijke lijden of aan een leven in de knop. Het is niet aan mij om een oordeel te vellen over hen die kiezen voor jouw komst, maar de wanhoop en het verdriet grijpen me naar de keel.
Dan waren die keren dat je hard en genadeloos toesloeg.
Als een orkaan raasde je door mijn leven, rukte de mensen bij me weg en liet diepe sporen na.
Jij bent niet te temmen.
Toch blijf ik het proberen.
Ik daag je uit door je te bespreken, ontkleed je van elk taboe. Maak plannen hoe het mag zijn als jij me hebt meegenomen. Als ik je timing niet kan temmen, regisseer ik mijn vertrek.
Ren stukjes voor je uit, plant mijn leven vol met plannen om je te laten zien dat ik geen tijd heb voor jou. Neem met vlagen gulzig en hyperbewust ieder detail in me op, want dat zou zomaar het laatste kunnen zijn.
Jouw zwaarte geeft het leven waarde, doet beseffen dat ieder moment uniek en onvervangbaar is.
Soms doet jouw hete adem in mijn nek me ineenkrimpen van angst. Generaties schuiven geruisloos een plaatsje op, maar de plaats na mij is nu nog leeg. Krijgen wij de kans om door te geven wat wij hebben mogen ontvangen in het leven, of blijft het slechts bij dromen?
Bewust van jouw komst, koester ik het verleden en omarm ik het heden.
We zullen elkaar nog veel vaker treffen, dat weet ik zeker.
Maar wanneer ik leef uit Liefde is jouw komst eerder een belofte dan een dreigement.

Dromen & Doen: Terugblik maart/ doelen april.

Hoewel ik het stellen van doelen eerst koppelde aan Wilde Wijven Woensdag, heb ik toch besloten het anders te doen. Voortaan vind je Dromen en Doen op de eerste zondag van de maand.
(Behalve nu, want het is vandaag de tweede zondag ;-))
Ik kijk terug op de doelen die ik me de afgelopen vier weken heb gesteld en deel meteen de doelen van de aankomende maand. Deze keer blik ik terug op maart en stel ik de doelen voor april.

De afgelopen vier weken waren heftig. Vreugde en verdriet kruisten elkaars wegen, deden een dansje en wisselden elkaar in hoog tempo af. Een uitputtingsslag, waardoor ik in korte tijd twee blogpauzes inlaste. Dat is al een overwinning op zich; ik ben nog steeds geneigd om in zware tijden te ravijnrennen.
Maar goed, hoe staat het met mijn doelen?

Wat ik leerde van de doelen die ik behaald heb
Krachtig communiceren
Ik heb plezier in krachtig en congruent communiceren. Het maakt het leven eenvoudiger. Toch merk ik dat het in de praktijk niet altijd even gemakkelijk is.
Wanneer ik met mannen communiceer, heb ik vaak het idee dat ik nóg wat duidelijker en bondiger kan zijn in mijn boodschap, terwijl ik op vrouwen al snel fel of bazig overkom.
Ik zoek de balans tussen krachtig en tactisch communiceren. Dat is best een uitdaging met mijn temperament in Brabant..

Vrijdag schrijfdag
Een vaste dag om te schrijven geeft rust, ruimte en meer inspiratie. Ik heb niet elke vrijdag aan mijn blog kunnen werken, maar plande dan een ander moment in. Het is heel fijn om vaste momenten te hebben. Zo krijgt schrijven een hogere prioriteit in mijn leven.

Doelen voor April
Voorheen zou ik balen als ik mijn maandoverzicht zou zien: de meeste doelen heb ik immers niet gehaald. Miss Perfectionist zou zich opvreten van frustratie. Die lijst moet helemaal afgestreept kunnen worden en er moeten minstens 5 nieuwe doelen bij!
Nu probeer ik er op een andere manier naar te kijken. Ik zet geen nieuwe doelen op mijn lijstje, maar pas de doelen van maart iets aan.

* 30 Double leg lifts/ de dag beginnen met beweging
In maart vertelde ik dat ik iedere dag wilde starten met 30 double leg lifts. In de praktijk merk ik dat het helaas niet haalbaar is om dit dagelijks te doen. Soms ben ik zó moe of heb ik zoveel pijn dat het niet realistisch is om mijn benen dertig keer in de lucht te gooien.
Daarom pas ik dit doel iets aan: Ik wil iedere dag beginnen met bewegen! Dit kunnen dus de 30 double lifts zijn, maar op ‘slechte’ dagen kunnen dit ook zonnegroetjes of stretchoefeningen zijn.

* Mediteren
Toen ik ooit begon met mediteren, deed ik dit in de avond. Nog steeds vind ik het fijn om aan het einde van de dag eventjes op mijn kussentje te kruipen en de gedachten uit mijn hoofd te laten stromen. Deze maand zal ik dus minimaal 5 keer in de week vlak voordat ik naar bed ga mediteren.

* Wilde Wijven Leeslijst – Playing Big van Tara Mohr
Het is me niet gelukt om het boek helemaal uit te lezen, ik ben nu op de helft. Voor het einde van april kun je een review van mij verwachten!

*500 woorden
Hoe maak ik het mezelf zo makkelijk mogelijk om dagelijks 500 woorden neer te pennen? Geen idee! In maart vatte ik het plan op om mijn dagen hiermee te beginnen, zodat ik de rest van de dag meer in schrijfmodus zou doorbrengen. Nu merk ik dat ik op deze manier wel een erg druk ochtendprogramma krijg. Misschien dat ik een pen en notitieboekje naast mijn bed leg en iedere ochtend / avond twee bladzijden volschrijf. Of kruip ik toch iedere ochtend eerst even achter de laptop voordat mijn werkdag begint? Vanaf vandaag zal ik ervoor zorgen dat er een boekje naast mijn bed ligt en mijn laptop klaarstaat voor gebruik. De praktijk zal uitwijzen wat het beste werkt, maar het voornemen blaas ik weer nieuw leven in!

Ik ben ooit met doelen stellen begonnen omdat ik een duidelijke focus wilde hebben. Het maakte me gehaast en gespannen. Nu merk ik dat het delen van mijn doelen me vooral de ruimte geeft om te reflecteren. Is het wel realistisch wat ik van mezelf vraag? Hoe kan ik het mezelf makkelijker maken om prioriteit te geven aan de dingen die ik belangrijk vind?
Dit was het weer voor deze maand, over een paar weken hoor je hoe het met deze doelen is afgelopen!

Simpelsap schrijft even niet…

Het is je misschien al opgevallen. Gisteren is er geen Monsterlijke Maandag online gekomen en ook de Wilde Wijven Woensdag van morgen, zal komen te vervallen.

De afgelopen dagen ben ik overdonderd door een wervelwind van gebeurtenissen en emoties. Ik neem deze dagen de tijd om alle puzzelstukjes op zijn plek te laten vallen en woorden te geven aan wat er is of is geweest.

Dus ben ik er even niet.
Ik verwacht volgende week weer terug te zijn. Met nieuwe verhalen en leuk nieuws! 🙂

Wie is die Endobitch?!

“De ongetemde vrouw is de vrouw die zich niet in een hokje laat stoppen, die leeft met een groot open hart en deze ook volgt. Die geeft omdat ze kan en wil en neemt wanneer dat nodig is. Die weet wat ze wil en er voor gaat. Die haar vrouwelijke eigenschappen niet afdoet als vrouwenkwaaltjes maar deze ziet als kwaliteiten. Een vrouw die haar emoties niet onderdrukt maar er trots op is mens te zijn met alles wat daarbij hoort. Een vrouw die zogezegd haar mannetje staat zonder daarbij zich als een man te moeten gedragen uit angst anders niet geaccepteerd te worden.”
Marieke ‘De ontembare vrouw of het Wilde wijf’ –www.sprinkelsprankel.com.

Ze zal mijn favoriete Wilde Wijf nooit worden, maar kan eigenlijk niet in dit rijtje ontbreken. De Endobitch. Ik heb vaker over haar invloed op mijn leven geschreven. Maar wie is ze en wat doet ze nu eigenlijk?
Pak wat te drinken en ga ervoor zitten, want dit is een lang verhaal..

De Endobitch is afgeleid van Endometriose.
(Ik schrijf het met een hoofdletter ‘E’ van Ellende)

Wat is Endometriose?
“Endometriose is een ziekte waarbij een soort slijmvlies dat lijkt op baarmoederslijmvlies (endometrium) buiten de baarmoederholte voorkomt. Het slijm nestelt zich op andere organen en het buikvlies. Dit zorgt voor klachten. Bijvoorbeeld als de endometriose gaat kleven aan de darmen kunnen darmproblemen en pijn bij de ontlasting ontstaan. Of bijvoorbeeld wanneer endometriose aan de eierstokken gaat kleven kunnen vruchtbaarheidsproblemen ontstaan.”
Bron: Endometriose Stichting http://endometriose.nl/endometriose/

Ik zie het zelf als een soort tandplak, maar dan rond mijn baarmoeder. 😉 In mijn geval bleef de plak zich opstapelen en ontstond er een chocoladecyste* op mijn eierstok. Dat is een cyste gevuld met oud bloed en baarmoederslijmvlies. Als deze cyste knapt, raken de omringende gebieden ernstig beschadigd. Voor een eierstok kan dit het gevolg hebben dat die (gedeeltelijk) verwijderd moet worden. Bij mij waren ze er gelukkig op tijd bij.

Hoe weet je dat je Endometriose hebt?
Dit is nogal lastig. Niet iedereen met endometriose heeft klachten. Ook staat de intensiteit van de klachten los van de ernst van de Endometriose. Met andere woorden: je kunt klachtenvrij zijn en uiteindelijk ontdekken dat er veel verklevingen en/of cystes zijn, of juist kapotgaan van de pijn (zoals in mijn geval) en erachter komen dat de schade redelijk beperkt is.
Onderstaande klachten kunnen op Endometriose wijzen:

Menstruatiepijn;
(Chronische) buikpijn;
Darm- en blaasproblemen;
Vermoeidheid;
Pijnlijke geslachtsgemeenschap;
Onvruchtbaarheid
Bekken- en/of buikpijn (ook buiten de menstruatieperiode);
Lage rugpijn;
Pijn in de benen;
Ovulatiepijn (= pijn bij de eisprong);
Pijn tijdens inwendig onderzoek van de vagina en/of darm;
Lusteloosheid;
Depressie en/of prikkelbaarheid;
Pre Menstrueel Syndroom (PMS);
Gezwollen buik;
Slapeloosheid.

Zoals je ziet is het een hele lijst. Niet iedere klacht is even specifiek. Wist je dat het gemiddeld 8 jaar duurt voordat de diagnose Endometriose wordt gegeven? Het opsporen van Endometriose in het lichaam is een hele klus.
Cystes kunnen via een inwendige echo waargenomen worden. Maar de Endometriosehaarden (de baarmoederplak) zijn nauwelijks met het blote oog waarneembaar. De officiële diagnose wordt vaak pas gegeven nadat er een kijkoperatie heeft plaatsgevonden. En die plan je niet zomaar even in.

Wat voor gevolgen heeft Endometriose?
Endometriose veroorzaakt chronische pijn en ongemak en is een van grootste de oorzaken van verminderde vruchtbaarheid.
Voor mij betekent dit dat ik rondom mijn eisprong en menstruatie heftigere klachten kan ervaren. Een menstruatiecyclus duurt gemiddeld 4 weken. Met een beetje pech kan het voorkomen dat ik 3,5 week van die vier weken last heb van pijn en andere vervelende klachten. Hoofdpijn, buikpijn, rugpijn, extreme vermoeidheid, misselijkheid, duizeligheid enzovoorts. Daar word ik vervolgens prikkelbaar en lusteloos van.
Voor het maken van Simpelsapjes zijn we aangewezen op medisch traject. Dit is psychisch en lichamelijk zwaar. Ik ben begonnen met hormonen, die de kans op een zwangerschap kunnen vergroten, maar er ook voor kunnen zorgen dat de Endometriose sneller weer actief wordt. Omgaan met angst en onzekerheid is dan ook een extra uitdaging die ik er als bonus bij krijg.

Kun je Endometriose genezen?
Daar kan ik kort over zijn: nee, helaas (nog) niet.
Onderzoekers zijn er nog niet over uit hoe Endometriose ontstaat en er bestaat geen geneesmiddel voor. Er zijn wel een aantal behandelingsmogelijkheden:
* Vrouwen met lichte Endometriose wordt vaak geadviseerd de anticonceptiepil te slikken, zonder stopweek. Zo krijgt het baarmoederslijmvlies geen mogelijkheid zich op te bouwen.
* Endometriosehaarden en cysten kunnen operatief worden verwijderd. Helaas is dit geen definitieve oplossing: zowel de cysten als haarden kunnen weer terugkomen.
* Voor vrouwen met ernstige Endometriose bestaat de mogelijkheid hun baarmoeder en eierstokken te laten verwijderen. Dit is een heftige operatie die er tevens voor zorgt dat je voortijdig in de overgang komt.

Kun je zelf iets doen?
Hoewel ik Endometriose niet kan genezen, zijn er wel een aantal dingen die ik doe om klachten te verminderen.
Zo let ik op mijn voeding (er is een speciaal Endometriosedieet), slik extra vitamines, zorg ervoor dat ik voldoende beweeg en probeer overmatige stress zoveel mogelijk te vermijden.

Endometriose is een chronische (onzichtbare) ziekte.
Omdat de klachten per dag kunnen verschillen, vind ik het moeilijk er een patroon in te ontdekken en er rekening mee te houden. Het kost nog steeds geduld en doorzettingsvermogen om te accepteren dat ik beperkt ben. Ook het incasseren van pijn en het leven met extreme vermoeidheid zijn grote uitdagingen.
Maar aan de andere kant; de energie die ik heb, wil ik ook op een goede manier investeren. Leren omgaan met een chronische ziekte (in combinatie met onze kinderwens) heeft me vele inzichten gebracht. Het liefste had ik deze lessen op een andere manier geleerd, in een gezond lichaam, maar helaas is het niet anders.
Loslaten, leren accepteren, geduldig zijn en doorzettingsvermogen krijgen door de Endobitch prioriteit. En daar ben ik dan weer heel dankbaar voor 🙂

Heb je nog vragen over Endometriose? Of heb je tips en trucs over hoe jij omgaat met chronische pijn? Ik lees het graag in de comments!

*Ja serieus, ik ben dus ooit een choco-holic met een choco-cyste geweest. Oh the irony!