SimpelSap – Pagina 7

Rust is mijn recht – Lessen van de Endobitch

Ik wil door, altijd door.
Rust, plezier en geluk zijn allen te verdienen. Als ik maar goed genoeg mijn best doe.
Deze leugen is me zo lief dat ik iedere keer weer het zelfde liedje afspeel, als een kapotte grammofoonplaat of als een gebed zonder eind.
Het is alsof ik haar storm nodig heb om tot stilte gemaand te worden, om naar binnen te kunnen keren en te beseffen wat ik écht belangrijk vind in mijn leven.

“Je zegt zo vaak ja, als je nee bedoelt”. Een onbekende vrouw bracht opnieuw het inzicht wat maar niet wil beklijven. Iedere keer als ik ‘nee’ zeg tegen de ander, zeg ik ‘ja’ tegen mezelf.
Ja tegen rust, mezelf serieus nemen en erop vertrouwen dat ik na een pauze met frisse moed weer verder kan.
Ongemerkt schakel ik steeds naar standje “Nu of nooit” de verfijnde versnelling van standje overleven. Er is geen tijd te verliezen, maar iedere minuut waarin ik mezelf dwing om vooruit te bewegen, te kiezen, door te gaan en te vechten is er één die ik nooit meer terugkrijg.

Ik veracht haar, die Endobitch. Ze zorgt voor krampen en tranen, voor teleurstelling en pijn.
Maar ook voor de noodzaak om het recht op te eisen wat me toekomt: rust.
Met zo’n hoofd als de mijne hoef ik haar ook niet te temmen.
Ik heb al genoeg aan mezelf.

Doe eens Simpel , doe eens Sappig.

“Hou het Simpel, hou het Sappig’.
Mijn motto staat paginabreed in de header van mijn blog en toch zie ik em vaak over het hoofd. Eigenlijk moet er “Waarom makkelijk doen als het ook moeilijk kan?” staan, want ik ben een baas in eindeloos ingewikkeld doen.

2017 is mijn schrijfjaar.
Ik ben het jaar gestart met drie schrijfdoelen:
1. Meer volgers voor Simpelsap
2. Meer opdrachtgevers binnenhalen
3. Beginnen aan mijn roman.

Om alvast een schrijfritme op te bouwen, doe ik sinds begin deze maand mee aan de 31dagenschrijfchallenge, van theblacksheepindie. Iedere dag krijg ik een schrijfuitdaging die ik vervolgens uitwerk en post op mijn instagram aca_simpelsap.
Maar daarnaast wil ik mijn betaalde opdrachten uitwerken, meer betaalde opdrachten binnenhalen, twee keer per week bloggen op Simpelsap, een voorraad artikelen aanleggen voor drukke periodes, een hele hoop superinspirerende mensen interviewen, nieuwe rubrieken starten, actiever zijn op social media en beginnen aan mijn roman.
(En dat allemaal naast een fulltime baan!)

Altijd met volle kracht vooruit.
Ik neem geen genoegen met minder, omdat ik mezelf niet op waarde schat.
Schrijf ik niet te vluchtig, te lelijk? Zit er genoeg diepgang in? Is het wel ‘mijn stijl?’ Vergeten jullie me als het een tijdje rustig is op Simpelsap? Mijn onzekerheidsorkest speelt op vol volume en mijn gepieker haalt mijn inspiratie telkens weer onderuit.
Hou het Simpel, hou het Sappig.
Mijn grootste goede voornemen is het consequenter opvolgen van mijn eigen advies. 😉
Schrijven is leuk. Ik ga weer genieten.

2017

Als een onbeschreven blad lig je voor me. Twee dagen oud, zo vers en teer.
Je ruikt naar grootse dromen, goede voornemens en nieuwe avonturen.
Je mogelijkheden zijn zo eindeloos dat ik niet weet waar ik wil beginnen.

Je voorgangster was onvoorspelbaar en onstuimig.
Ze bracht me razendsnel naar grote hoogten om me vervolgens met net zoveel snelheid in het diepe te werpen. Op de maat van mijn eigen onzekerheidsorkest rende ik ademloos van het verleden naar de toekomst en weer terug. 2016 leerde me dat NU de enige plek is waar ik op adem kan komen.
NU. Waar woorden daden worden en dromen realiteit.
Laten we beginnen.

Voorbij de voor(oor)delen

Yoga. Na drie weken besluit ik eindelijk weer te gaan en kijk al dagen uit naar mijn les.
Maar mijn yogajuf blijkt afwezig te zijn en er komt een vervanger.
Een man.
Deze yogadocent is kalm en koel en staat erom bekend dat hij leerlingen veelvuldig helpt met het aanpassen en intensiveren van de verschillende houdingen.
De mede yogi’s zijn enthousiast, maar ik heb hem altijd ontweken.
Mijn adem versnelt en mijn spieren spannen zich. Mijn yoga outfit zit ineens erg strak en ik voel me benauwd.

Een man die te dichtbij komt, is gevaarlijk.
Een fietser die te weinig afstand houdt, een collega die ineens achter me staat, of een yogadocent die een les overneemt.
Als slachtoffer van seksueel misbruik voel ik me snel onveilig.
Nemen spanning en weerstand toe en gaat mijn hart sneller kloppen. Voelt mijn keel droog en zijn mijn handen nat van het zweet. Ik pareer mijn angst met woorden, bruuske handelingen of stoer gedrag, maar de angst blijft…

Winterse dagen, donker, mistig en grijs.
Voorheen kon de impact verpletterend zijn en ging ik gebukt onder een zware winterdip. Ik voelde me futloos, terneergeslagen en snakte naar hogere temperaturen en meer zonneschijn.
IJsland gaf de winter een nieuwe betekenis.
Daar dwaalden we in het donker en genoten we van de stilte en de sneeuw. De zonne-uren bepaalden ons tempo en we gaven ons over aan de kou.
Sinds we in IJsland zijn geweest is iedere grijze ochtend op de fiets een levendige reminder aan twee geweldige reizen. Droom ik weg bij de mistflarden, geniet ik van het ondoordringbare wolkendek en koester de spaarzame zonnestralen die af en toe tevoorschijn komen.

Ik sta nog steeds op mijn yogamat.
Mijn hart klopt in mijn keel en mijn handen trillen.
Beweeg ik uit liefde, of vlucht ik uit angst?
De les begint en ik besluit te blijven. Laat mijn hart maar luid kloppen en mijn handen trillen.
Mijn vooroordeel heeft geen voordeel meer.
Het houdt me niet veilig, maar klein. Het is tijd om los te laten.
Met de eerste zonnegroet verspreidt er zich een warm gevoel door mijn lichaam.
Deze keer komen de stralen van binnenuit.

Lekker(s) loslaten

Ooit waren we aan strenge regels gebonden.
Nooit voor het ontbijt, altijd na 12.00 uur en met mate. Met de juiste veiligheidsmaatregelen was jouw aanwezigheid geoorloofd in mijn leven.

Later werd ik baas in eigen buik en ontdekte hoe blij ik ben met jouw bestaan. Je geeft me een duwtje in de rug als ik moe ben en brengt kleur op grijze dagen. Jij bent de subtiele hoofdgast op elk feestje, want met jou is het leven leuker.
Altijd dikke vriendinnen, maar toen ik er laatst achter kwam dat jij de bondgenoot bent van de Endobitch werd je nasmaak toch wat wrang.

Ik probeerde je al vaker los te laten, legde mezelf strenge en hoge eisen op. Trok strakke grenzen om het risico tot terugval te minimaliseren.
Tevergeefs.
Je verstopt je in alles om me heen en voor ik het weet ben ik weer gezwicht voor je subtiele verleiding.
Ga ik mezelf te buiten aan al je vormen, geniet ik gelukzalig gulzig van al het lekkers dat je me biedt.
Smoezenkoningin, zwakkeling, of gewoon verslaafd?
Noem het hoe je wil, maar het is tijd om te veranderen.
Druk maakt stuk zegt Zus Simpelsap, dus deze keer geen krappe kaders of lange lijst met voornemens.

Ik doe het in december!
In de lekkerste tijd van het jaar laat ik je los.
Schuif ik je letters, noten en kransjes aan de kant.
Het is tijd om te ontdekken hoe zoet het leven kan zijn zonder jou.

Dag suiker, hopelijk tot nooit meer ziens.

PS. As we speak ben ik al tien (!) dagen suikervrij 😉

Een bezoek aan de abdij

Het duurde even voordat ik dit verhaal in de juiste woorden kon gieten. In september ging er een wens in vervulling toen ik samen met Mr. Simpelsap en zijn ouders bij een monnik op bezoek ging in de abdij.
Ik keek mijn ogen uit en vandaag vertel ik je het verhaal.

Zondagochtend, tien september.
Het is nog vroeg als we de auto instappen en de stad uit rijden.
Hoe verder we rijden, hoe groener het wordt. De zon klimt omhoog, op weg naar haar plek in de hemel. Haar warme stralen strelen geruststellend mijn gezicht. De blaadjes dansen in haar gouden gloed.
Zondagochtend 9.00 uur.
De schoonheid is verpletterend, de stilte oorverdovend.

Onze auto rijdt knerpend de parkeerplaats op, mijn hart maakte een sprongetje. Het gebouw is eenvoudig elegant en ik sta te popelen om op ontdekking te gaan.
We stappen de kapel binnen en de schemer sluit zich direct om ons heen.
Een haastige monnik groet ons enthousiast.
Als hij even later met de andere monniken de ruimte betreedt, is zijn haastige houding nergens meer te bekennen.
Rust daalt neer in de koele kapel.
Hun vloeiende uitvoering verraadt routine, maar hun aandachtige liefdevolle devotie voelt als nieuw. Ze vertellen het verhaal dat al eeuwen wordt verteld, geven het door zoals het altijd is doorgeven. Dit verhaal kent geen einde en zal voor altijd worden gedeeld.
De zon glinstert door de kleine raampjes, maar hier schijnt de ware warmte van binnenuit.

Een monnik. Een man die zoekt in de stilte.
Naar God, naar liefde en naar zichzelf.
Zijn gezicht straalt zachtheid en warmte uit, zijn ogen glimmen.
De hartstochtelijke nieuwsgierigheid naar de alledaagse wereld van de ander blijkt wederzijds te zijn. We praten over abdijen en I-pads, over het leven als individu of in een gemeenschap.
Samen ontdekken we het klooster.
De monnik haalt herinneringen op, terwijl ik er ter plekke nieuwe maak. Ik kijk mijn ogen uit in de bibliotheek, laat mijn vingers langs de boekruggen glijden en probeer stil te staan bij de grootse verzameling aan verhalen die hier in binnen handbereik ligt.
Het gebouw baadt in eindeloze stilte, maar vandaag zindert ze ook van energie.
Hij vertelt over de geschiedenis, over de monniken die er zijn gekomen en de monniken die zijn gegaan. Over cultuurverschillen en samenwerken met mensen die hetzelfde geloven, maar het anders uitvoeren.
‘De belangrijkste levensles is leren leven in samenklank. Leef in harmonie met jezelf, leef in harmonie met een ander. Wanneer je dat beheerst, zal er echte vrede zijn. Ik moet nu gewoon even iets anders, ik ga op sabbatical!’ De vastberaden lach op zijn gezicht geeft zijn verhaal extra kracht.
Ik lach met hem mee en in mijn hoofd opent de deur naar een compleet nieuw avontuur.
Uiteindelijk is het verleden een verhaal dat je aan jezelf vertelt.
Zorg ervoor dat jij je favoriete schrijver bent.

Benieuwd waar ik ben geweest? Check: http://www.kasteelslangenburg.nl/sint-willibrordsabdij/6

Ontelbaar bestaat niet

Ze lopen aan de overkant van de straat. Zij aan zij, drie man sterk.
In hun stoere snelle pas zit een huppeltje verstopt.

‘Driemiljoenzevenhonderdachtentachtigduizendriehonderd, vijvendertigmiljoennegenhonderdvierenzestig..’
De jongen met de groene jas fronst. Met opperste concentratie rollen de grootste getallen razendsnel uit zijn mond.
Zijn klasgenoot kijkt bewonderend toe.
Hij kijkt alsof hij de getallen kan proeven. Alles heeft een naam en vanaf nu ook een aantal. De wereld stopt niet bij honderd.
‘Negenhonderdzestigduizendvijfhonderdendrie komma zes..’

‘ Ja ja, ontelbaar!’
De derde jongen, blond haar en rode wangen, onderbreekt de teller ongeduldig.
De bal die hij onder zijn arm draagt, laat hij een aantal keer stuiteren.
‘Ontelbaar bestaat niet!’ Zegt de tellende jongen stellig.
‘Want je kunt álles tellen, soms kost het alleen wat tijd!’ Vult de klasgenoot aan.
‘Oh ja? Waarom bestaat het woord ‘ontelbaar’ dan?
Waarom worden er woorden bedacht voor dingen die niet bestaan?’
Hun pas stopt abrupt en verbaasd kijken ze elkaar aan .
‘Ja waarom eigenlijk?’ De grootse teller lijkt van zijn stuk gebracht.
‘Zouden er meer woorden zijn voor dingen die niet bestaan?’ Vraagt de klasgenoot zich verwonderd af.

‘Hopeloos,’ mompel ik zacht, terwijl de jongens aan me voorbij snellen.
Hoe donker het soms ook lijkt, ik vind altijd een lichtje van vertrouwen.
Soms kost het alleen wat tijd.

Hoe pak ik rust?

Rust. Het fladdert als een ongrijpbaar vlindertje dwars door al mijn chaotische gedachten heen. Na een periode van ziek zijn, drukte op werk en privé en alle lieve, overweldigende reacties op Simpelsap is rust precies wat ik nodig heb.
Natuurlijk komt Miss Perfectionist meteen in opstand.
Rust komt na hard werken en gezien ik (vandaag) nog niets gepubliceerd heb, heb ik het niet ‘verdiend’.
Ideeën spoken door mijn hoofd, kriebelen in mijn vingers en staan te trappelen om losgelaten te worden op papier.
Toch lukt het niet.

Vijf minuten geleden viel het kwartje pas. Ik hoef geen rust te verdienen, maar kan het mezelf gewoon geven!
Eventjes niet bloggen, maar lekker ontspannen, inspiratie opdoen en straks weer met een vrij en en blij gevoel lekker achter de laptop.

Ik ga ervan genieten, tot gauw!
X

Simpelsap Schrijft: een geurassociatie

Dagelijkse geurtjes zijn gevangen in kleine doosjes.
Aan ons aspirant schrijvers de taak om een verhaaltje te schrijven bij de geur die je krijgt.

De geur van tabak
Toko Ambon was net zo eigenzinnig opgezet als mijn oma.
Nauwe gangetjes bomvol producten. Oosters en Westers gemoedelijk naast elkaar. Links in de tweede gang stond het kastje. Donkerbruin bewerkt hout met houten versiersels en zwarte knoppen.
In die kast stonden sigaretten en shag, vloeitjes en aanstekers netjes naast elkaar, opgesteld als een legertje. Ik deed regelmatig het kastje open en snoof de zware, kruidige geur van tabak op.
De sigaretten met mint roken onbetrouwbaar fris.
Later als ik groot was, zou ik ook roken, met de elegante sigarettenhouder tussen mijn vingers geklemd. Nonchalant de rook uitblazend, misschien wel in het gezicht van mijn gesprekspartner als die iets zei wat mij niet beviel. Net als in de film.
Maar later is nu.
Toko Ambon is niet meer en het roken hield ik niet vol.
Alleen die mint sigaretten ruiken nog steeds onbetrouwbaar fris.

Leven uit liefde in tijden van woede

Ik ben de schrijver van mijn eigen verhaal, wat er ook gebeurt.
Helaas kan ik niet alle plottwists bepalen, maar ik ben wel degene die bepaalt voor wie de hoofdrollen zijn weggelegd en hoe het verhaal afloopt.
Leven uit liefde is ruimte geven aan mijn verhaal en beseffen dat iedereen op de wereld ook een verhaal met zich meedraagt.
Wanneer ik de ander de ruimte geef om zijn verhaal te vertellen, geef ik de ander de ruimte om er te zijn. Het kweekt begrip, tolerantie en mededogen.
Het maakt de wereld tot een betere plek. Want als ik handel uit liefde, inspireer ik een ander misschien ook om hetzelfde te doen.

Ooit leerde ik dat er onder woede verdriet zit. Hoe kwader de persoon, hoe dieper het verdriet.
Als ik om heen kijk zie ik veel boze mensen. Op Facebook, op televisie, op mijn werk of in mijn vriendenkring, mensen zijn boos. Heel boos.
Er worden strijdjes gevoerd, over politieke voorkeur, cultuurbehoud en de visie op de toekomst.
Maar wat levert de strijd om gelijk eigenlijk op? En wat wakkert die woede aan?

Mijn woede wordt aangewakkerd door onrechtvaardigheid.
Strijdlustig haal ik dan mijn stokpaardjes van stal om ze op te tuigen met mijn normen en waarden. Mijn ogen spugen vuur, het stoom komt uit mijn oren en met een heethoofd vol argumenten ga ik de strijd aan.
Ik word boos op de mensen die zichzelf beter voelen dan een ander, dwingend zijn en hun denkbeelden aan anderen opdringen. Mensen die het recht van vrije meningsuiting misbruiken en het veranderen in het recht om iedereen te beledigen die het niet eens is met hun gedachtegoed. Mensen die zich opsluiten in een ivoren toren, naar beneden kijken en concluderen dat zij zich niet met ‘dat soort mensen’ wensen in te laten.
Mijn woede wordt aangewakkerd door mijzelf.

In de loop der jaren heb ik mezelf omringd met mensen die hetzelfde denken als ik. Feministen, milieuactivisten en minimalisten. Linksstemmers en idealisten, flexitariërs en multipotentials. Mensen die leven uit liefde en gericht zijn op groei.
Ik woon in een bubbel van gelijke denkers en we zijn het roerend met elkaar eens.
Anders denkenden, raken steeds verder van mij verwijderd. Ik ontvolg ze op Facebook of verander van gespreksonderwerp als de discussie om de hoek komt kijken. Hoofdschuddend zap ik weg als er een woedende PVV-er in beeld komt. Wat een dommerik zeg!
Ik ken hen niet langer en ben blind voor het verhaal achter hun mening, omdat zo vol ben van het mijne.

Ik ben verdrietig.
Verdrietig omdat er zoveel mensen gekwetst en eenzaam zijn, omdat het leven soms zwaar en oneerlijk voelt en het makkelijker lijkt om elkaar aan te vallen dan op te zoeken.
Ik ben verdrietig omdat kapotmaken sneller gaat dan helen en het lijkt alsof we tijd en energie te kort komen om iedereen te geven wat hij of zij nodig heeft.
Elke dag draag ik mijn steentje bij aan een betere wereld en hoewel ik weet dat ik niet de enige ben met deze intenties, staar ik mezelf wel blind op mijn eigen werkwijze.

Als ik wil leven uit liefde, moet ik soms mijn mond dicht houden en mijn hart open.
Moet ik soms even niets vinden, maar durven zoeken.
Zoeken naar het gekwetste hart achter de zure verwijten, naar de angst achter de woede, naar de overeenkomsten voorbij de verschillen.
Zolang ik durf te zoeken, zal ik de liefde vinden.
In mezelf en in de wereld om me heen.