Uncategorized – SimpelSap

Apa datang dari muka – over vechten en over leven

Hou
je rug recht
Je kin omhoog
Je blik
op de horizon

Mijn opa was een soldaat
Hij zette zijn nu opzij
om te investeren in ons later
Mijn vader ambtenaar
Hij pakte het later van zijn vader
met beide handen aan
En bouwde door
Voor ade
Voor mij

Kalau mau, bisa
Als het niet gaat zoals het moet
Dan moet het maar zoals het gaat

Mijn oma was een carrièrevrouw
De tijd was nog niet toe aan haar ambities
Mijn moeder een praktisch idealist
De wereld was nog niet klaar voor haar visie
Zij gaven me handen, voeten en vleugels
Zodat ik kan grijpen, rennen en vliegen

Stel een doel
Maak een plan
Maju

Maar
Ik val
Best hard
Best vaak
Struikel over beloften die niet zijn nagekomen
Raak verstrikt in heimwee
naar een republiek dat nog steeds vecht voor haar bestaansrecht

Vervlogen dromen drukken op mijn schouders
Misbruikte loyaliteit knaagt aan mijn geweten
En als mijn blik dan donker wordt
Lijkt de horizon verdwenen

Apa datang dari muka
Ga niet aan de kant
Laat je niet kennen
Ga door

Maar als je vuisten steeds zijn gebald
Kan je niets aannemen van een ander
Als het woord altijd je wapen is
Valt er niet meer te praten
Als je jezelf nooit laat kennen
Weet je zelf dan nog wel wie je bent?

Als je steeds maar doorgaat
Voor niemand aan de kant
Als jij je steeds schrap zet
voor alles wat er op je afkomt
Dan loop jij jezelf telkens weer voorbij

Belofte maakt schuld
Sta weer op
Klop het stof van je kleren
Apa datang dari muka
Djangan unduré
Maar schuif jezelf niet opzij

Maju
Terus!
En sta soms even stil
Om van het uitzicht te genieten

Recht je rug
Kijk om je heen
Geniet
Al harde werken van vroeger
Mag nu best wat zachter zijn
Toen moesten zij overleven
Nu
Gaat het over leven
En dat
Is het enige dat we hoeven te doen

Dit column heb ik voor BANGSA geschreven.
Hét Molukse platform dat verbindt en inspireert.
Meer weten over BANGSA?
Klik dan hier om de website te bezoeken.

Rije rije rije in een wagentje… (En als je dan niet rije wil, dan draag ik je)

Het zwarte gevaarte staat gestald in de gang.
Tot nu toe heb ik het hardnekkig genegeerd.
Iedere keer dat ik er lang liep, dacht ik diep na over andere dingen, bekeek ik details in de hal of drukte ik weg wat er in me op dreigde te komen.
Ik durf niet.
Ze zeggen dat het maar een paar meter is naar de winkel – het enige wat ik NIET moet doen is door rood lopen
Ze zeggen dat de kinderen vastzitten, dat ik ze heus niet kwijtraak,
Ze zeggen dat er voor alles een eerste keer is, dat ik het heus wel kan, dat ik binnen een kwartier vast terug ben.
Ze kunnen zeggen wat ze willen, maar er is niets dat me geruststelt.
Ik ben te lomp, te onervaren, te nieuw.
Met mijn winterjas aan zie je mijn blauwe uniform niet.
De kinderen lijken niet eens op mij, maar toch ben ik bang.
Bang voor de vertederende blikken op de meisjes in de wagen.
Bang voor het glimlachje van herkenning in het voorbij gaan.
Bang voor het praatje dat kan komen.
Bang voor de vragen die ik niet kan beantwoorden.
Bang voor de reactie van de ander als ik door de mand val.
Bang want ik ben gewoon geen moeder, ik ben alleen maar aan het werk.

We gaan.
Met bibberbenen duw ik het zwarte gevaarte voor me uit, manoeuvreer me langs deuren en poortjes. Het sturen gaat soepeler, de wagen is minder zwaar. Alleen het gewicht op mijn schouders blijft hardnekkig doordrukken.
Als we op straat zijn, zie ik hun hoofdjes.
Een hoofdje met zachte zoutenpeper kleurige pijpenkrullen dat van links naar rechts draait. Een hoofdje met zwart steil haar dat achterover leunt en alles over zich heen laat komen.
Twee hoofdjes die rondkijken, observeren en leren. Die naar mij omhoog kijken om te kijken of ik heb gezien wat zij zagen. Vingertjes die wijzen, een hoge lach en een stemmetje dat mijn naam roept om te checken of ik er nog wel ben.
Ik ben alleen geen moeder, ik ben gewoon aan het werk.
Twee hoofdjes draaien op volle toeren en mijn hoofd staat eindelijk stil.

Zielig, falen, hopeloos – Over eindjes, knopen en mijn rode draad

Zielig
Falen
Hopeloos

Ooit bewoog ik hemel en aarde om die woorden te ontwijken.
Vocht ik mezelf vooruit en duwde mijn slachtofferrol in het verdomhoekje.
– Ik doe niet aan zieligheid-
Van fouten maken kun je leren, maar ik wist beter

Falen is afgaan, afglijden naar kopje onder
Wie belooft me dat ik mijn hoofd dan weer boven water kan houden?
-Ik doe niet aan falen-
Ik beet me vast in hoop, want ik wilde blijven leven
Welk hart kan kloppen zonder verwachting?
– Ik doe niet aan hopeloosheid-

Woede was mijn drijfveer
Angst mijn groeivoer
Oordelen de staf waarmee ik het kaf van het koren scheidde
Zielig
Falen
Hopeloos
Konden zomaar de strak gestrikte sluitingen zijn van mijn eigen faalverhalen
– Ik doe niet aan losse eindjes-

De lat altijd hoog
De boog altijd strakgespannen
En door al dat zorgvuldig strikken
Was ik de rode draad kwijtgeraakt

Hoe kan ik het leven omarmen
Als ik mijn handen vol heb aan
De trots en de schaamte
De oordelen en de taboes
De regels en de verwachtingen?

Met bibberende benen en een bonkend hart
Peuterde ik mezelf los
Ontwarde ik de knoop van woede, angst en oordelen
Vond ik mijn draad weer terug

Zielig geeft me de ruimte om voor mezelf te zorgen
Falen het respect voor mijn eigen proces
Hopeloos brengt me de lenigheid om mijn gezicht te draaien naar het licht,
Zodat de schaduw weer achter me valt

Zielig
Falen
Hopeloos
Eerst wees ik ze consequent af,
Nu ontdek ik ze allemaal

Dromers die doen: Dewi Deijle

Dewi is klein van stuk maar groots van uitstraling.
Ze is ondernemer, juriste, oprichter en voorzitter van Stichting Creatief Hart. Afgelopen jaar heb ik haar in actie mogen zien toen ik me in een lastig juridisch parket bevond. Onvermoeibaar en daadkrachtig sleepte ze me door deze periode heen. Eind vorig jaar zag ik haar oproepje voorbij komen op de facebookpagina van Stichting Creatief Hart. Ze gaat de Kilimanjaro op!
Op een koude zaterdag spreken we af in Utrecht. Dewi vertelt me hoe ze bergen werk verzet, dalen trotseert en niet opgeeft tot ze de top heeft bereikt.

‘Het is mijn droom om te strijden voor gerechtigheid en erkenning. Dat doe ik als ondernemer, jurist, voorzitter en vrijwilliger. Ik kan niet tegen onrecht en vind het hartverscheurend dat mensen niet de erkenning krijgen die ze verdienen.
Ik heb twaalf jaar in loondienst gewerkt en besloot daarna voor mezelf te beginnen. Met mijn onderneming OJAU (Online Juridisch Advies voor U) ondersteun ik mensen in juridische zaken. Daarbij vind ik het belangrijk dat juridisch advies voor iedereen begrijpelijk en toegankelijk is. Ik help bijvoorbeeld mensen die kampen met een onzichtbare ziekte en een conflict hebben met allerlei bestuursorganen en uitvoeringsinstanties. In deze zaken gaat het er niet alleen om dat men krijgt waar ze recht op hebben, maar ook om de erkenning van de situatie.
Vaak geven mensen aan dat ze het gevoel hebben dat ze als een nummertje worden behandelt of dat ze niet serieus genomen worden door werkgevers, instanties en zelfs soms door advocaten. Dat doe ik anders. Ik probeer mijn cliënten echt tot steun te zijn, mee te denken en dingen begrijpelijk te maken zodat ze hun eigen keuzes kunnen maken. Ik coach mijn klanten regelmatig door de juridische procedure heen en dat wordt door hen als zeer prettig ervaren. Zo ondersteun ik ook jonge weduwen die het al moeilijk genoeg hebben als hun partner is overleden. ‘
Het coachen komt ook terug in haar werk als afstudeerdocente. Ze begeleidt
HBO Rechten studenten bij hun afstuderen en krijgt vaak van hen terug dat zij haar coachende houding heel fijn vinden.
‘Ik ben gedreven en wil altijd een positieve voorsprong hebben om er altijd álles uit halen.’

Stichting Mijn Roots
Die gedrevenheid heeft Dewi niet alleen met betrekking tot haar werk. In haar vrije tijd is ze actief betrokken bij Stichting Mijn Roots , een organisatie die geadopteerden uit Indonesië ondersteunt bij hun zoektocht naar hun biologische familie. Dewi zet zich voornamelijk in voor het realiseren van een financiële vergoeding zodat de zoektocht naar familie voor iedere geadopteerde haalbaar is.

‘ In de jaren zeventig en tachtig zijn er duizenden kinderen uit Indonesië naar Nederland gekomen. Het beeld bij interlandelijke adoptie was dat je als Nederlands stel een kind een ‘betere toekomst’ kon geven. Toch was de manier waarop kinderen ter adoptie werden afgestaan niet helemaal transparant. In de jaren tachtig werden er al verhalen verspreid dat er sprake was van een ‘bloeiende handel in kinderen.’ Nu deze geadopteerde kinderen volwassen zijn en naar hun roots zoeken, komen zij er vaak achter dat zij op illegale wijze de grens over zijn gebracht.
Deze mensen hebben het recht om te weten waar zij vandaan komen en ik vind dat de Nederlandse Staat daar de mogelijkheid toe moet geven in de vorm van een financiële vergoeding. Op deze manier kunnen de kosten die met een zoektocht gepaard gaan, zoals de zoektocht zelf in het land van herkomst een DNA test, het opvragen van documenten e.d, vergoed worden. Ik weet dat het een lang proces is, maar ik wil mijn bijdrage leveren aan *gerechtigheid.’

Van droom naar stichting
Lange processen schrikken Dewi niet af, integendeel. Ze vertelt me over het ontstaan van Stichting Creatief Hart, die zich inzet voor het realiseren van creatief onderwijs voor kansarme kinderen met een lichamelijke en geestelijke beperking. Het is het doel dat deze kinderen zich specialiseren in creatieve beroepen om zo een eigen inkomen te verwerven.

‘In 2010 ging ik zelf op ‘rootsreis’ naar Indonesië. Ik zag dat kinderen met een handicap buitengesloten werden uit de gemeenschap. De Indonesische overheid biedt weinig faciliteiten voor deze kinderen en er heerst een taboe op het hebben van een lichamelijke of geestelijke beperking. Deze kinderen hingen er maar een beetje bij en werden niet serieus genomen. ‘Ze kunnen niets en brengen ongeluk’ zei iemand tegen me.
Dat vind ik echt oneerlijk. Ook deze kinderen verdienen hun plek in de samenleving.
Vroeger hield ik erg van tekenen en schilderen en dat bracht me op een idee. Als kinderen zich creatief leren uiten, kunnen ze laten zien dat ze wél iets kunnen betekenen.
Ik vond het een goed idee, maar wist niet of hier in Indonesië behoefte aan was. Ik ben gaan netwerken en heb een serie workshops gegeven op enkele eilanden om te onderzoeken of hier vraag naar is. Zo heb ik in Sulawesi achttien kinderen blokfluitles gegeven in een kindertehuis. De kinderen waren superblij!
Ik wil heel veel mensen helpen, zodat zij voor zichzelf een beter leven kunnen creëren en daarnaast wil ik het taboe op leven met een beperking doorbreken. Daarom richtte ik in 2013 Stichting Creatief Hart op.
In mijn onderzoek naar passend creatief onderwijs kwam ik erachter dat er maar weinig kindertehuizen zijn die ruimte beschikbaar hebben voor duurzaam, creatief onderwijs. Daarnaast vind ik het niet prettig om afhankelijk te zijn van andere stichtingen en organisaties. Ik wil zélf iets duurzaams opzetten.
Dat bracht me op het idee om op Bali een Creatief Educatief Centrum te gaan bouwen. Een centrum waarin er allerlei verschillende lessen worden aangeboden aan kinderen met een beperking. Denk aan muziekles, schilderles en handvaardigheid. Ook komt er een winkel waar kinderen hun producten kunnen verkopen. Alle inkomsten van dit centrum zijn voor de kinderen zelf. Ze gaan de producten zelf maken en verkopen met als doel om zelfstandiger te kunnen leven en hun financiële onafhankelijkheid te vergroten. Er komt ook een werkplek voor digital nomads, die tegen een vergoeding gebruik kunnen maken van de faciliteiten. Daarnaast staat het hen vrij om hun diensten aan te bieden. We kunnen altijd een vertaler of websitebouwer gebruiken!

Stap voor stap de hoogte in
Stichting Creatief Hart is mijn kindje. Het plan zit al zo lang in mijn hoofd en bij de uitvoering word ik goed ondersteund door de andere twee bestuursleden. Ze zijn superbetrokken en hebben ook affiniteit met Indonesië en het doel dat we nastreven. Het is zo belangrijk en fijn om samen de essentie uit te kunnen dragen van de stichting.
Een eigen creatief centrum is een grote droom, maar ik bekijk het stap voor stap. Sinds ik mijn dromen deel met anderen en op onderzoek ben gegaan zijn er zoveel mooie mensen en dingen op mijn pad gekomen. Zo is er een projectontwikkelaar die belangeloos meedenkt over de vormgeving van het gebouw. Bedrijven en particulieren sponsoren ons en zelf komen we natuurlijk in actie om geld in te zamelen.
Zo loopt Sammie, een van onze bestuursleden, op 11 maart de CPC loop om geld in te zamelen en ga ik de Kilimanjaro op! Ik heb al eens eerder een berg geklommen voor Stichting Creatief Hart, dat was de Mount Everest. Ik ben via drie bergpassen van hoger dan 5000 meter naar het basecamp geklommen. Ook heb ik een halve marathon gelopen en verschillende fietsacties gedaan.
Weet je, ik kan dat. Met mijn lichaam kan ik iets doen voor kinderen die lichamelijk beperkt zijn, die zich niet makkelijk kunnen voortbewegen.
Het is voor mij een uitdaging om mijn grenzen te verleggen en nu ga ik de Kilimanjaro beklimmen. Dat is zo’n 6000 meter de hoogte in en heel spannend.
Iedereen is uitgenodigd om met me mee te klimmen maar als mensen dat iets te intensief vinden kunnen ze me natuurlijk ook gewoon sponsoren, haha!’

Dewi is mijn voorbeeld. Ze leeft vol vanuit haar essentie. Haar strijd voor rechtvaardigheid en erkenning kenmerkt alle dingen die zij onderneemt. Ze heeft grote dromen, een lange adem en een grote dosis humor en relativeringsvermogen. Zij is een dromer die doet, maar daarbij ook anderen inspireert om hun eigen bergen te bedwingen.

Wil jij mee met Dewi de Kilimanjaro op? Klik hier voor meer informatie.

*Lees hier meer. Hier vindt je o.a. ook het onderzoek naar de parlementaire geschiedenis bij de totstandkoming van een wet, waar de regering 9 jaar over moest doen en dat de basis vormt voor een juridische procedure maar ook het politieke debat dat zij momenteel is aangegaan.

Simpelsap Leest: How to be a BAWSE! – Lilly Singh

‘What up everyone? It’s ya girl… Superwoman!’

Eeh.. Superwie? Superwoman, ook wel bekend als Lilly Singh, is een van de succesvolste Youtubers van de wereld. Ze is vlogger, feminist, comédienne, actrice en auteur. Haar Youtube video’s zijn in totaal meer dan twee biljoen keer bekeken en er zijn meer dan dertien miljoen mensen geabonneerd op haar Youtubekanaal. Haar debuut ‘How to be a BAWSE’ stond op nummer één in de New York Times bestseller lijst.

Luisteren én lezen
Oké, ik zal eerlijk zijn. ‘How to be a BAWSE’ heb ik in eerste instantie niet gelezen, maar geluisterd op Storytel. Lilly leest het boek zelf voor en ik vond het geweldig om naar haar te luisteren. Ze wisselt haar spreektempo goed af, maakt grapjes tussendoor en een aantal hoofdstukken worden voorgelezen door gastvoorlezers, zoals Alicia Keys. Het boek bestaat uit vijftig hoofdstukken en het duurt zes uur om het complete boek te beluisteren. De uren vlógen voorbij. Er kwam echter zoveel informatie langs, dat ik het boek heb gekocht zodat ik alles nog eens op mijn gemak kan doorlezen. En wat ik toen in de brievenbus kreeg..
Mijn boeken verslindend hart sloeg serieus een slag over toen ik dit boek in mijn handen kreeg.
‘How to be a BAWSE’ is een indrukwekkend dik hardcover boek. Mooie foto’s, duidelijke illustraties, gekleurde quotes.. Het is een plaatje om te zien en een genot om te lezen. En dan heb ik je nog niet eens verteld waar het over gaat! In ‘How to be a BAWSE’ legt Lilly uit hoe je net zoals zij een echte BAWSE wordt en het leven niet overleefd, maar veroverd.

Wat is een BAWSE?
Een BAWSE is iemand die zelfvertrouwen ademt, ongelooflijk hard werkt, doelen bereikt en oprecht glimlacht omdat hij of zij zich door alles heeft weten te vechten. Hoe je dat doet? Door deze drie richtlijnen aan te houden:
1. Master your mind: Je hersens zijn je grootste kracht, maar ook je grootste valkuil. Het is je meest belangrijke gereedschap op weg naar succes.
2. Hustle harder: Stel doelen, laat je niet afleiden, blijf gefocust en leer om op een betekenisvolle manier succesvol te zijn.
3. Make heads turn: Wees niet bang om op te vallen, communiceer effectief met anderen, maak een onvergetelijk indruk en wees de beste versie van jezelf.

Iedere richtlijn wordt ingeleid met een klein stukje tekst en een illustratie die wat van een IKEA handleiding weg heeft. Vervolgens wordt de theorie in korte hoofdstukken opgedeeld. Sommige hoofdstukken eindigen met een korte opdracht, zodat je de theorie meteen kunt toepassen in de praktijk.

Speel Nintendo en graaf in je tiramisu
Lilly schrijft Simpel en Sappig, ik kan het niet anders uitleggen. Zo vergelijkt ze het trainen van je mindset met een spelletje Mariokart op je Nintendo. Tijdens een spelletje Mario Kart heb je alleen de controle over je eigen poppetje. Niet over de poppetjes van anderen, niet over de bananenschillen die op je weg worden gegooid en niet over het wegdek. Alleen op je eigen karakter kun je invloed uitoefenen.
Zo is dat ook in het leven. Dit besef bespaart een hele hoop energie, die je kunt gebruiken om je eigen invloed optimaal te benutten. En daar komt de tiramisu om de hoek kijken. Want waarom doe je wat je doet?
Volgens Lilly is ieder mens als een tiramisu; opgebouwd uit verrukkelijke laagjes. Het eerste laagje is het verhaal dat we aan anderen vertellen, het tweede laagje is het verhaal dat we onszelf vertellen en het derde laagje is de daadwerkelijke reden waarom we doen wat we doen. Hoe meer laagjes je weghaalt, hoe dieper je tot de kern van je probleem komt. Hoe vaker je je verdiept in je eigen laagjes, hoe beter je jezelf leert kennen. En hoe beter je jezelf leert kennen, hoe makkelijker het is om je mindset te beheersen en in jouw voordeel te laten werken.

#GIRLLOVE
Lilly is een BAWSE, daar is geen twijfel over mogelijk en toch blijft ze bescheiden, speels en toegankelijk. Ze vertelt over haar girlcrush op Selena Gomez, over hoe Snoop Dogg en de kerstman haar inspireren en verandert in een heuse fangirl wanneer ze vertelt hoe haar grote droom om “The Rock” Dwayne Johnson te ontmoeten uitkwam. Een van de dingen die het meeste indruk op me heeft gemaakt is #GIRLLOVE, een hashtag die Lilly in het leven riep om meisjes en vrouwen te stimuleren om elkaar aan te moedigen in plaats van elkaar af te vallen. De hashtag groeide uit tot een heuse beweging en Lilly werkte samen met Malala en Michelle Obama en zet zich in voor het onderwijs voor meisjes in Kenia.

Conclusie
‘How to be a BAWSE’ is voornamelijk geschreven voor millenials. Dat is te merken aan haar referenties en haar taalgebruik. Zo behandelt ze uitgebreid de invloed van social media (als je twittert dat je iedere dag naar Hot Yoga gaat, maar niemand leest het, ga je dan nog steeds?) leert ze je omgaan met FOMO en verwijst ze regelmatig naar Game of Thrones. Lilly gooit de theorieën van o.a Stephen Covey, The Secret en Wayne Dyer in een eigenzinnige mix en giet er een verrukkelijk Superwoman sausje overheen. Als je een ervaren lezer bent op het gebied van persoonlijke ontwikkeling zal het boek je misschien niet veel nieuwe inzichten brengen, maar ik vind haar verfrissende en speelse schrijfstijl een verademing. Lilly neemt zichzelf vooral niet te serieus, maar is wel duidelijk en recht door zee:
Als je écht succesvol wil worden in het leven, zal je prioriteiten moeten stellen en hard moeten werken. Je moet weten wat je waard bent en anderen op waarde kunnen schatten, want succes bereik je nooit in je eentje.

‘One Love Superwoman, that is a wrap and.. ZOOOP! ‘

Stay tuned!

De ijskoningin

Je hart is vroeg vermorzeld, zoeken naar alle stukjes bleek een levensmissie te zijn. Op weg naar heelheid bespot je het pad van de ander, terwijl je je eigen route nooit hebt kunnen vinden.
Je vecht voor wat je toekomt en vergeet dat jij je enige vijand bent. De harten die jou in zich hadden gesloten, wrik je meedogenloos open.
Loopt over hen heen, haalt ze naar beneden. Zo maak jij de weg vrij naar de top.
Na jarenlang klimmen, kun je nu eindelijk genieten in je ivoren toren. Vol toewijding poets je de buitenkant, keer op keer. Oogverblindende schone schijn blinkt me tegemoet.

Als ik kijk geniet ik van de weerspiegeling, jij ook?

Belofte maakt schuld..

In mijn laatste blog beschreef ik mijn afscheid van Pippi. Het was een korte, intense periode die diepe indruk op mij achterliet. En hoewel ik haar plechtig beloofde te blijven schrijven, droogden de woorden op in mijn hoofd, bleef het papier leeg en mijn blog ook. Dagen werden weken, weken werden maanden. De drempel bleef groeien en de woorden bleven weg…

Aan sommige zaken zijn geen woorden toe te kennen. Niet omdat je ze er niet aan vuil wil maken, niet omdat ze tekort schieten, maar gewoon omdat ze niet zijn.

Dus nu ben ik terug. Na twee maanden stilte zet ik de deur wagenwijd open.
Ik ga weer schrijven, niet uit belofte of schuld, maar uit liefde voor letters 🙂
Laat de woorden maar komen, de verhalen maar stromen.

Ik ben er klaar voor.

Minimalisme in de praktijk: Ik ben het liever kwijt dan rijk!

Ik heb het wel eens benoemd: ik zie mezelf als een minimalist. Voor mij houd dit in dat ik volgens mijn essentie wil leven en dat ik kritisch blijf kijken naar wat ik ‘nodig’ heb. Met die gedachten zijn er al heel wat zakken met kleding en dozen met spullen naar de kringloop gegaan.
Het minimaliseren van spullen, kleding, maar ook van onnodige gedachten, prikkels en sociale contacten geeft me rust en ruimte.

Maar deze week kreeg wel een erg minimalistische domper. Ik raakte iets kwijt. En niet zomaar iets. Nee, de gouden oorbellen die ik bijna non-stop draag sinds ik kind ben. Gekregen van mijn moeder en altijd met plezier gedragen. Gisteren raakte ik er één kwijt op het vlakbij het station. Natuurlijk ben ik na de ontdekking dat ik ze kwijt was nog teruggegaan en heb de route meerdere keren gelopen, kijkend naar de grond en hopend dat ik haar toch terug zou vinden. Maar helaas mocht het niet baten. Kwijt is kwijt.
Minimalistisch of niet, ik was er toch wel verdrietig om. Ik ben zo gehecht aan die oorbellen!
Het zat me echt dwars. In de loop van de dag kwamen er echter verschillende inzichten:

Ik ben mijn oorbellen niet

Ik draag die oorbellen al sinds ik me kan herinneren. We hebben heel wat meegemaakt samen! Voor het eerst naar school, voor het laatst naar school, mijn eerste baan en mijn eerste vriendje… Allemaal gebeurtenissen die ik met mijn gouden oorbellen in heb beleefd. Ze zijn al zolang bij me, dat ik mezelf met ze ben gaan identificeren. Alsof ze daadwerkelijk onderdeel zijn van mijn essentie. Maar dat is natuurlijk niet zo. Het is een veelgebruikte accessoire, geen bouwsteen van mijn identiteit! Dus, hoe jammer ik het ook vind. Er is een tijd van komen en een tijd van gaan. En die tijd van gaan is nu gekomen.

Spullen hebben geen gevoel (maar ik wel!)

Oke, misschien ben ik lichtelijk excentriek, maar ik betrapte mezelf er gisteren dus op dat ik medelijden had met mijn verloren oorbel. Ik zag het al helemaal voor me dat ze zielig en alleen op die vieze grond lag en iedereen liep er om heen of schopte er per ongeluk tegen aan. Misschien kwam die oorbel wel in een plakkaat kauwgum terecht! Na al die jaren trouwe dienst, kwam ze zo aan haar einde! Ik voelde me ook beetje schuldig. Waarom was ik er niet met mijn hoofd bij? Ik voelde een rare kriebel, maar waarom heb ik niet goed gekeken? Eigen schuld, dikke bult..
Nou is een levendige fantasie hartstikke leuk, maar op dit soort momenten zit het me dus duidelijk in de weg. Ik was van slag door het kwijtraken van die oorbel, maar om diezelfde oorbel karakter en emoties toe te schrijven, ging misschien wat ver.
Soms lopen dingen nou eenmaal zo. Ik raak spullen kwijt, of sociale contacten verwateren. Hoe zorgvuldig ik ook probeer te zijn, soms gaat het anders dan verwacht. Dat is heel jammer, maar het heeft geen zin om me schuldig te voelen, of om spullen (of mensen) allerlei emoties toe te schrijven.
Het is beter om me op mijn eigen emoties te richten, deze te onderzoeken en daarvan te leren.

Gewoonte of wens?

Waarom ik die oorbellen ben gaan dragen, kan ik me niet eens meer herinneren. Ik weet niet eens meer of ik ze echt mooi vond of niet. Ze hoorden gewoon bij me en ik dacht er nooit over na. Ze zaten fijn en ik kon ermee slapen. Af en toe probeerde ik weleens andere oorbellen uit, maar ik kwam toch altijd weer uit bij mijn oude vertrouwde gouden ringetjes.
Hoeveel oude patronen hou ik puur uit gewoonte in stand? Gedachteloos, zonder aandacht en duidelijke motivatie? Ik besloot de komende tijd mijn gewoonten eens goed onder de loep te nemen. Hoe klein of onbetekenend een gewoonte ook lijkt, ik geloof wel dat al die kleine gewoonten één totaal karakter maken. Blijkbaar is het tijd voor veranderingen. Andere oorbellen kopen is een goed begin.

Ruimte voor mogelijkheden

Ze zijn dus weg, die oorbellen van mij. Ik kan niet meer kiezen of ik ze wil dragen, want ik vind het niet fijn om met één oorbel rond te lopen. Hoewel ik teleurgesteld ben, creëert het ook ruimte voor mogelijkheden. Voor de eerste keer ga ik op zoek naar oorbellen die ik mooi vind, die bij me passen. En natuurlijk, het blijven gewoon accessoires, maar die heb ik deze keer wel zelf uitgekozen!

Leegte leren ervaren

Ik loop nu rond met blote oorlellen. Gek hoor! Nu pas ontdek ik hoe vaak ik ze heb gevoeld. Als ik mijn hoofd draaide, mijn haar deed of als ik nadacht en onbewust mijn oor aanraakte. En nu voel ik dus twee lege plekken, daar waar mijn oorbellen eerst zaten. Het liefst zou ik zo snel mogelijk de leegten vullen. Hup naar de winkel en gauw weer nieuwe oorbellen kopen. Had al als smoesje dat ik natuurlijk niet wilde dat mijn gaatjes zouden dichtgroeien!
Maar goed, later besefte ik me dat dit een uitgelezen mogelijkheid is om te oefenen met het ervaren van de leegte. Ja, mijn oorbellen zijn dus weg en ik mis ze, maar dat is dan maar zo. Niet mezelf meteen naar buiten richten om de leegte te vullen. Maar juist naar binnen, om de leegte te ervaren.
In dit geval gaat het om een paar oorbellen, maar ja, ik vind dat ik best klein mag beginnen!

Het leven komt met vele verassingen. Het liefste zie ik ze als onverwachte lessen die precies op het juiste op mijn pad komen. Misschien niet heel groots en meeslepend, maar ook de kleine dingen tellen moment. Als ik maar oplet. Met een paar lessen rijker en een setje oorbellen armer, ga ik weer verder op weg. Leven volgens mijn essentie, wat een avontuur!

Bron Illustratie

Waarom ik met pensioen ging: van reddingsboot naar vuurtoren.

“That’s it, ik ga met pensioen! “Verklaarde ik drie jaar geleden aan een vriendin.
Ik dacht dat ik mijn droombaan had gevonden; fulltime werken in de sociale sector. Eindelijk concrete stappen waarbij ik de kans kreeg om iets met mijn SPH opleiding te doen. Ik liep over van enthousiasme en stortte me vol toewijding in het werk.
Anderhalf jaar later zat ik overspannen en verward in de ziektewet. Weg droombaan.
What went wrong?

Ik wil bij de reddingsbrigade!
Ik ben gezegend met een supersociale familie. De meeste mensen om mij heen hebben de Sociale Academie gedaan en hebben ontzettend veel ervaring in de hulpverlening (zowel als hulpverlener als cliënt). Daarnaast beschikken we allemaal over een flinke dosis idealisme. We maken de wereld graag een beetje beter. Het was voor mij dan ook niet meer dan logisch om in de voetsporen te treden van mijn inspirerende familie. Ik koos voor de hulpverlening.
Niet alleen op school, maar ook in mijn privé leven was ik graag met anderen bezig. Ik werd al vroeg mantelzorger, sleepte vriendinnetjes met verdriet mee naar huis zodat mijn moeder ze kon ‘maken’ en had de grootste plannen voor de toekomst. Het voelde natuurlijk om me in te zetten voor anderen die het moeilijk hadden. Als ik iemand in nood zag, sprong ik in mijn reddingsbootje om te hulp te schieten. Verbeter de wereld, begin bij jezelf toch?
Ik vond dat ‘beginnen bij jezelf’ vooral betekende dat ik keek wat ik aan de situatie kon doen. Elke getuige is medeplichtig wanneer hij niets doet… Toch?

Emotioneel failliet
Na mijn opleiding had ik verschillende baantjes, die mij nauwelijks bevrediging brachten. Ik wilde met mensen werken, ik wilde iets nuttigs bijdragen! Mijn reddingswerkkriebels staken regelmatig de kop op en ik was ontzettend blij toen ik fulltime in de sociale sector kon werken. Eindelijk de kans om mijn dromen uit te laten komen!
Dus ik zette mijn schouders eronder en stortte me vol overgave op mijn werk. Langzaamaan ging ik failliet. Zowel op mijn werk als privé gaf ik mezelf weg. Ik gaf dingen gratis weg die anderen vanuit het diepste van hun binnenste moesten opgraven. Ik gaf het weg alsof het niets was. Ik liet me meesleuren door de woelige wateren van anderen, ging op in de kolkende massa van verdriet, frustratie en oud zeer. Probeerde mijn hoofd boven water te houden, maar als je een reddingsboot bent, leunen anderen natuurlijk ook op je.
Natuurlijk wist ik ergens ook wel dat deze manier doen geen lang leven beschoren was. Maar ja, naast een groot hart, had ik ook een groot ego. Ik dacht dat ik ermee zou wegkomen. Ravijnrenner in hart en nieren, toch? Toen ik met een harde klap tot stilstand werd gedwongen, verplichtte ik mezelf om de balans van mijn leven op te maken. Jammer maar helaas; ik was emotioneel failliet.
Ik had anderen eindeloos en ruimhartig getrakteerd op een empathie, aandacht en een schouder om op te huilen. Op geduld en op vertrouwen. En in dat hele proces was ik mezelf vergeten.
Er zat niets op dan weer helemaal opnieuw te beginnen.

Verbeter de wereld, begin bij jezelf
Deze keer was ik van plan om het anders aan te pakken. Ik besloot echt bij mezelf te beginnen. Bij mijn grote hart en grote ego. Bij mijn intense drang om reddingsbootje te zijn en anderen te pas en te onpas te hulp te schieten. Ik ontdekte hoe ik bij mezelf kon blijven, hoe ik kon zorgen voor mijn grote hart en mijn grote ego wat kon laten afslanken. Het besef kwam dat iedereen recht heeft op zijn eigen ruimte – ik dus ook- en iedereen recht heeft om zijn eigen lessen te leren in zijn eigen tempo. Zonder een hyperactieve reddingsboot die zich vol overgave te water stort om je te redden. Ik hoef alleen mezelf zien te redden.

Vuurtoren
Ik ga met pensioen,verklaarde ik drie jaar geleden aan een vriendin. Dat heb ik dus gedaan. Ik heb mijn reddingsbootje leeg laten lopen en zorgvuldig opgeborgen. Misschien komt hij nog een keertje van pas, maar nu heb ik hem zeker niet nodig. Vanaf nu ben ik een vuurtoren. Stevig sta ik met beide voeten op de grond, sterk en stabiel. Mijn licht laat ik schijnen, voor mezelf en voor anderen. Op zee kunnen zij mijn licht zien, als verlichting, een lichtpuntje of een nieuw licht op de zaak. Misschien gunnen zij het licht in mijn ogen niet, maar dat kan mij niet deren. Ik laat mijn licht schijnen en geniet ervan, anderen mogen het inzetten zoals zij willen.
Ik ben thuis.

Bron illustraties: http://theartofanimation.tumblr.com/post/14130849219
https://www.etsy.com/listing/91552793/lighthouse-nautical-decor-nautical