SimpelSap

In mijn zoektocht naar de ideale capsule wardrobe kom ik heel wat hobbels tegen. Ondanks de hulp van Pinterest, Mr. Simpelsap en vriendinnen, besloot ik wat professionele hulptroepen in te roepen. Ik trok mijn stoute schoenen aan en nam contact op met Xstyling Image voor een afspraak. Akke Marije nam uitgebreid de tijd om mijn wensen te bespreken en was heel duidelijk over de diensten die zij verleent en het daarbij behorende prijskaartje. Per mail kreeg ik een vragenlijst toegestuurd, die ik kon aanvullen met outfitfoto’s van mezelf.
Voor mij was het helder: ik wil een aantal outfits samenstellen die mijn figuur flatteren en wat handvatten zodat ik in het vervolg zonder al teveel moeite zelf kledingcombinaties kan samenstellen. De voorbereidingen waren grondig en dat stelde me alvast wat gerust. Toch zag ik er een beetje tegenop.. De hele dag met kleding bezig zijn en langer dan een uurtje in de winkelstraten rondlopen? Ik moest er niet aan denken.. Winkelen was een noodzakelijk kwaad dat ik het liefst zo snel mogelijk wilde afvinken van mijn to-do lijstje.

Here we go
Een maand later was het zover. Mijn dagje met een personal shopper.
Vroeg in de ochtend stond Barbara bij mij voor de deur.
Een hartelijke, open vrouw bij wie ik me meteen op mijn gemak voelde. We begonnen de dag met een kopje thee en namen een aantal stijlen door. Welke stijlen spraken mij aan? Daarna kreeg ik een figuuranalyse. Hoewel ik deze al eerder bij mezelf heb gedaan, was het erg prettig om iemand met ervaring te hebben die haar mening gaf. Barbara legde uitgebreid uit welke kenmerken mijn figuur had en toonde me welke kleding het beste bij mij zou passen. Na alle informatie namen we mijn stijlpaspoort door, waarin ik alles kon vastleggen wat ze me had verteld. Daarna was het tijd voor een kijkje in mijn kledingkast. Met Barbara’s informatie vers in mijn hoofd, kon ik meteen een aantal kledingstukken van de twijfelstapel naar de doneerstapel verplaatsen. Ik had een aantal outfits klaargelegd die ik vaak droeg, om haar mening te vragen. Daarnaast had ik een aantal kledingstukken bewaard die me ooit erg leuk stonden, maar nu niet meer. Samen analyseerden we waardoor dat kwam en waar ik in het vervolg op kon letten. Mijn zelfvertrouwen borrelde op en ik kreeg er zelfs een beetje zin in..

Shop til you drop!
Na de theorie was het tijd voor de praktijk. Barbara ging heerlijk efficiënt te werk. Ze had van te voren al een aantal winkels uitgezocht waar ze een kijkje wilde nemen.
Ikzelf was nogal overdonderd. De theorie van eerder op de dag fladderde in mijn hoofd en zorgde voor een totaal nieuwe blik op het kledingaanbod. Ik probeerde mijn weg te vinden, maar dat viel nog niet mee. Voor mij is shoppen een noodzakelijk kwaad, voor Barbara een bron van plezier.
En wat kon ze het goed! Theorie en praktijk liepen naadloos in elkaar over toen ze mij ontspannen door de winkel loodste en uitlegde welke stoffen flatteerde en welke niet. Moeiteloos verzamelde ze diverse kledingstukken waar ze in een handomdraai verschillende outfits van maakte. Ik was niet langer meteen afwijzend naar kleding, maar eerder nieuwsgierig. Zou deze rok écht bij me passen?

I’m back!
Angsthaas had het hoogste woord toen ik bibberend de eerste outfit aantrok die zij voor me had uitgekozen. Toen ik in de spiegel keek, viel mijn mond open van verbazing. Ik droeg een spijkerjasje, een wit t-shirt, een zwarte kokerrok en witte sneakers. Het was een eenvoudige, comfortabele en vrouwelijke outfit. Voor het eerst in jaren herkende ik mijn eigen spiegelbeeld. Alsof mijn buitenkant nu eindelijk weer paste bij mijn binnenkant.
Barbara zocht nog een aantal andere outfits voor me uit, in verschillende winkels. Ze pakte de juiste maten, zorgde voor de juiste accessoires en maakte foto’s van elke outfit. Daarbij hield ze rekening met mijn eerder genoemde budget én de kleding die ze in mijn kast had zien hangen. Wat een luxe behandeling!

Het is inmiddels al een aantal maanden geleden sinds mijn dagje met Barbara, maar ik kijk er nog steeds met veel plezier op terug. Die dag ging er een knopje om in mijn hoofd. Ik ontdekte dat mijn innerlijk en uiterlijk precies bij elkaar kunnen passen. Het enige wat ik hoef te doen is te denken in mogelijkheden en dapper genoeg te zijn om te experimenteren met mijn comfortzones.
Mijn ideale capsule wardrobe is er nog lang niet, maar de reis er naartoe is een stuk leuker geworden!

Begin vorig jaar deelde ik een aantal verhalen over minimalisme.
De wens om te leven volgens ‘mijn essentie’ leidde ertoe dat ik de bezem haalde door mijn bezittingen. Zo ook  door mijn kledingkast.
Pak lekker wat te drinken en ga ervoor zitten, want ik ga je precies vertellen hoe ik dat gedaan heb.

 Een lege fantasie tas
Bij het legen van mijn fantasie-tas  werd ik al aardig met mijn neus op de feiten gedrukt: onbewust koesterde ik fantasieën over mezelf die mij het leven alleen maar lastiger maakten. De wens om superslank te zijn met alle rondingen op de juiste plek bijvoorbeeld, of de fantasie om een hooggehakte, perfect gekapte classy carrièrevrouw te zijn.
Mijn kledingkast was een letterlijke afspiegeling van deze fantasieën. Er lagen stapels kleding in maatje xxxs (de maat die ik ooit had) die me een instant rollade – look gaven, achterin de kast stonden drie paar pumps stof te vangen en ver weg lag nog een stapeltje kleding dat ik bewaarde uit sentiment. Ook viel het op dat ik wel heel veel pyjama’s en chill kleren in de kast had liggen. Wat een chaos! Door mijn fantasie-tas te legen, maakte ik ruimte voor dromen en later. Een geminimaliseerde kledingkast Door mijn kledingkast op te ruimen maakte ik ruimte voor mezelf in het nu. Hoe pakte ik dit aan?

1. Alles uit de kast
   Ik trok alle kleding uit de kast en legde de hele stapel op bed. Daarna haalde ik meteen een sopje door mijn lege kast heen en hing er wat zeepjes in voor een lekker luchtje.
2. Stapels maken
   Ik maakte vier stapels: houden, herstellen, doneren, weggooien.
3. De kleding over de stapels verdelen
   Ik ging zo snel mogelijk door de kleding heen. Er waren kledingstukken waar ik meteen van wist dat ik ze wilde houden. Ik hield van de stof, de kleur of het model. Deze vouwde ik op en legde ik meteen in de kast. Alles wat te klein was, maar er nog goed uitzag mocht op de donatie-stapel. Kleding die verwassen of versleten was (ook pyjama’s, hemdjes, of ondershirts!) mocht meteen weg. Kleding die ik leuk vond maar waarvan er een knoop miste, kon op de herstel-stapel
4. De twijfel stapel
   Terwijl ik aan het opruimen was, ontstond er ook een vijfde categorie: de twijfelstapel. Miskoopjes, kleding die ik gekregen had maar zelf niet zou kiezen, kleding die allang te klein was, maar die ik bewaarde uit sentiment of kleren die ik ooit heel enthousiast kocht maar nu niet opnieuw zou kiezen. Allemaal belandden ze op de twijfel-stapel. Deze bewaarde ik voor het laatst.
5. Laat het los
   De kleding die weggegooid kon worden, gooide ik zo snel mogelijk in de kledingbak en de kleding die gedoneerd kon worden ging zo snel mogelijk naar de kringloop. Door snel te handelen, gaf ik mezelf geen mogelijkheid om alsnog te gaan twijfelen over bepaalde kleding. Achteraf gezien kon ik me niet eens herinneren wat ik had weggedaan!
6. Doen!
   De ‘herstel’ stapel bleek bij mij overbodig te zijn. Als jij wel een stapel herstelkleding hebben, breng deze dan zo snel mogelijk naar de kleermaker.

De Twijfelstapel..
De kleding die op deze stapel lag, ging nogmaals door mijn handen. Deze stapel kon ik opnieuw categoriseren:

• Sentiment
  Een babytruitje bij dat mijn moeder ooit voor me breidde, een vest dat mijn opa aan me gaf en een t-shirt dat ik van mijn neef uit Ambon cadeau kreeg. Dierbare kleding die ik niet zomaar weg wilde doen. Ik borg ze op in mijn herinneringskist op zolder.
• Miskopen 
  Ooit leek het een goed idee, maar eenmaal thuis trok ik ze nooit aan. Ik hield deze kleding in mijn kast uit schuldgevoel. Het is toch zonde om ze zomaar weer weg te doen? Ik had er per slot van rekening geld aan uitgegeven! Maar iedere keer dat ik deze kleding aantrok, was ik ontevreden. Het gaat gewoon niet werken, nu niet, nooit niet. Ik besloot mijn miskopen te doneren. Misschien dat een ander er wel erg blij mee is.
• Gekregen kleding 
  Ik kan moeilijk nee zeggen. Dat heeft ook geleid tot een overvolle kledingkast met kleding die niet eens mijn eigen smaak zijn. Het voelde ondankbaar om ‘nee’ te zeggen, maar het voelde ook onprettig om kleding te dragen die niet bij mij past. Ook deze kleding besloot ik te doneren.
• Kleding waar ik niet over kon beslissen
  Tot slot nog de harde kern van mijn twijfelstapel; kleding waar ik niet over kon beslissen. Deze kleding stopte ik in een plastic tas en zette die achterin de kast. Als ik na een half jaar de kleding nog steeds niet had gedragen, zou ik de hele tas – zonder deze van te voren te openen- doneren. Opgeruimd staat netjes! En nu?
  Voor de eerst kon al mijn kleding in één kast, geen gesjouw met tassen bij een seizoenswisseling! Ik maakte nieuwe combinaties en had niet langer keuzestress. Op mijn telefoon maakte ik een ‘wishlist kleding’ waarin ik bijhield welke kledingstukken ik graag wilde kopen. Mijn wens, het opbouwen van een comfortabele, eenvoudige garderobe die uitstraalt wie ik ben, was hiermee al een stukje dichterbij gekomen.

Volgende keer: Hoe bouw ik een capsule wardrobe op?