Avonturen – Pagina 5

Stil op Simpelsap

Wat was het stil he?
De afgelopen maand reikte ik naar de sterren en viel bijna vaker dan ik kon opstaan. Geteisterd door onzekerheid stuiterde ik alle kanten op. Wat ik aan het doen was?

Ik begon aan mijn roman!Geïnspireerd door Bung Henry en Bung Josh besloot ik van 2017 hét jaar te maken waarop ik aan mijn roman zou beginnen. Ik schreef me in voor de specialisatie Romans en Korte verhalen schrijven en begon te brainstormen over Het Thema. Het was alsof ik de deur van de kelder wagenwijd had opengezet voor al mijn Monsters.
Als een parade trokken ze me aan me voorbij. Ze scandeerden hun angstaanjagende leuzen; “Je kan het toch niet!” “Wie zit er nou op een boek van jóu te wachten?” “Wat nou als het mislukt en je erachter komt dat je helemaal niet kunt schrijven?!”

Zitten en schrijven. Hoe moeilijk kan dat zijn? Héél moeilijk, leerde ik de afgelopen weken. Ik verschool me in de schaduw van Miss Perfectionist husselde mijn prioriteiten door elkaar en maakte me extra druk. Ik schreef personages en plannen, sleutelde eindeloos aan tijdlijnen en bedacht iedere keer een nieuw plot. Ik knutselde aan strakke kaders om mijn geestdrift in goede banen te leiden en ging onvermoeibaar de confrontatie aan met al mijn saboterende gedachten. Mijn inspiratie droogde sneller op dan een regenplas in de Sahara en de onzekerheid wervelde door me heen. Maar toch, als grote dromen de wereld in zijn geslingerd, zit er niets anders op dan ze na te jagen.
Dus daar ga ik weer… In de schemering van een nieuwe dag steek ik wat kaarsjes aan, zet ik mijn kopje thee en laat ik mijn vingers dwalen over het toetsenbord. Verschillende scenes vinden hun weg naar mijn beeldscherm en ik leer mijn personages steeds beter kennen. Het is niet alleen het loslaten van de letters op papier, maar ook het loslaten van onzekerheid, mijn drang tot plannen en mijn perfectionisme. Als mijn hart openstaat en mijn lichaam ontspannen is, komen de woorden vanzelf. Scenes sluipen in mijn hoofd, personages laten zich vangen en het verhaal rijgt zichzelf aaneen. Schrijven is weer genieten.

Liepde! Van geheim naar een enkeltje toekomst

Waar mijn hart vol van is, loopt mijn toetsenbord van over.
Meestal dan, want rond dit verhaal bleef het angstvallig stil.
Ik ben de afgelopen jaren zo’n zeven keer naar de theatershows van de Brothers Timisela geweest en toch kon ik de woorden niet vinden om mijn ervaring te delen.
Tot nu.

Ooit was ik in de Verkadefabriek en daar deelden twee broers Het Geheim. Ze vertelden over de Molukse geschiedenis; over het verraad, het verdriet en de ontkenning. Over het diepe verlangen om erkend te worden, om ruimte te krijgen en pijn om te zetten in kracht.
Zij vertelden het verhaal waar ik deel van uitmaak, maar me lang geleden aan had onttrokken.
Ik voelde me als Pinokkio; als ik naar de kerk zou gaan, me in zou zetten voor de RMS en zou precies leven volgens de adat zou ik veranderen in een Échte Molukker, die de titel met trots mocht dragen. Ik heb het geprobeerd, maar mijn missie mislukte en het sprookje was uit.

Het lukte me niet, want ik ben dat meisje van ‘buiten de (Molukse) wijk’.
Dat meisje dat in hoog tempo lange zinnen reeg van moeilijke woorden die ik pas één keer had gehoord. Dat meisje dat mensenmassa’s haatte, omdat ze dwars door mijn lichaam leken te gaan en hun emoties bij me achterlieten.
Ik ben dat meisje dat stiekem gluurde tijdens het bidden, vol verwondering keek naar de overgave op de gezichten van mijn familie, maar het zelf niet voelde omdat ik het niet helemaal eens ben met wat er wordt verteld.
Dat meisje dat niet wilde liegen, geen gelofte wilde afleggen waar ze zelf niet achterstond en daarom trouwde zonder dominee.
Ik ben dat meisje dat daadwerkelijk geloofde dat je tot de sterren kan reiken en nóg verder, maar zichzelf klein hield omdat ze niet beticht wilde worden van grootheidswaanzin.
Ik ben die vrouw die is gaan geloven in haar eigen kleinheid en haar grootse dromen keer op keer in slaap suste.
Maar als je dat maar vaak genoeg doet, komt er een dag dat ze nooit meer wakker worden.

Bung Henry en Bung Josh hebben me wakker geschud.
Ze vertellen verhalen over hoop en passie, over liefde en ambitie. Met onbevreesde hartstocht gaan zij de verbinding aan, laten zich júist kennen met overgave en plezier. Ze spelen en ze groeien, maar blijven ondanks al hun succes groots in hun bescheidenheid.
In hun nieuwe theatershow ‘Een enkeltje toekomst’ zetten zij pijn om in kracht en herinneren zij mij aan het feit dat je nooit kunt hopen op een beter verleden, maar wel kunt investeren in een betere toekomst.
Dus dat is wat ik doe. Niet langer als Pinokkio, als dat meisje van buiten de wijk met haar in slaap gesuste dromen, maar als mezelf.
De vrouw die leeft uit liefde, zinnen rijgt en reikt tot de sterren en verder.

Lieve Bung Henry & Bung Josh. Bedankt voor jullie licht. Want doordat jullie het laten schijnen, ontdekken mensen zoals ik hoe ze kunnen stralen.
Terimah kasih banyak. Liepde! X

Nieuwsgierig geworden naar de Brothers Timisela?
Check hun speellijst hier!

Rust is mijn recht – Lessen van de Endobitch

Ik wil door, altijd door.
Rust, plezier en geluk zijn allen te verdienen. Als ik maar goed genoeg mijn best doe.
Deze leugen is me zo lief dat ik iedere keer weer het zelfde liedje afspeel, als een kapotte grammofoonplaat of als een gebed zonder eind.
Het is alsof ik haar storm nodig heb om tot stilte gemaand te worden, om naar binnen te kunnen keren en te beseffen wat ik écht belangrijk vind in mijn leven.

“Je zegt zo vaak ja, als je nee bedoelt”. Een onbekende vrouw bracht opnieuw het inzicht wat maar niet wil beklijven. Iedere keer als ik ‘nee’ zeg tegen de ander, zeg ik ‘ja’ tegen mezelf.
Ja tegen rust, mezelf serieus nemen en erop vertrouwen dat ik na een pauze met frisse moed weer verder kan.
Ongemerkt schakel ik steeds naar standje “Nu of nooit” de verfijnde versnelling van standje overleven. Er is geen tijd te verliezen, maar iedere minuut waarin ik mezelf dwing om vooruit te bewegen, te kiezen, door te gaan en te vechten is er één die ik nooit meer terugkrijg.

Ik veracht haar, die Endobitch. Ze zorgt voor krampen en tranen, voor teleurstelling en pijn.
Maar ook voor de noodzaak om het recht op te eisen wat me toekomt: rust.
Met zo’n hoofd als de mijne hoef ik haar ook niet te temmen.
Ik heb al genoeg aan mezelf.

Doe eens Simpel , doe eens Sappig.

“Hou het Simpel, hou het Sappig’.
Mijn motto staat paginabreed in de header van mijn blog en toch zie ik em vaak over het hoofd. Eigenlijk moet er “Waarom makkelijk doen als het ook moeilijk kan?” staan, want ik ben een baas in eindeloos ingewikkeld doen.

2017 is mijn schrijfjaar.
Ik ben het jaar gestart met drie schrijfdoelen:
1. Meer volgers voor Simpelsap
2. Meer opdrachtgevers binnenhalen
3. Beginnen aan mijn roman.

Om alvast een schrijfritme op te bouwen, doe ik sinds begin deze maand mee aan de 31dagenschrijfchallenge, van theblacksheepindie. Iedere dag krijg ik een schrijfuitdaging die ik vervolgens uitwerk en post op mijn instagram aca_simpelsap.
Maar daarnaast wil ik mijn betaalde opdrachten uitwerken, meer betaalde opdrachten binnenhalen, twee keer per week bloggen op Simpelsap, een voorraad artikelen aanleggen voor drukke periodes, een hele hoop superinspirerende mensen interviewen, nieuwe rubrieken starten, actiever zijn op social media en beginnen aan mijn roman.
(En dat allemaal naast een fulltime baan!)

Altijd met volle kracht vooruit.
Ik neem geen genoegen met minder, omdat ik mezelf niet op waarde schat.
Schrijf ik niet te vluchtig, te lelijk? Zit er genoeg diepgang in? Is het wel ‘mijn stijl?’ Vergeten jullie me als het een tijdje rustig is op Simpelsap? Mijn onzekerheidsorkest speelt op vol volume en mijn gepieker haalt mijn inspiratie telkens weer onderuit.
Hou het Simpel, hou het Sappig.
Mijn grootste goede voornemen is het consequenter opvolgen van mijn eigen advies. 😉
Schrijven is leuk. Ik ga weer genieten.

2017

Als een onbeschreven blad lig je voor me. Twee dagen oud, zo vers en teer.
Je ruikt naar grootse dromen, goede voornemens en nieuwe avonturen.
Je mogelijkheden zijn zo eindeloos dat ik niet weet waar ik wil beginnen.

Je voorgangster was onvoorspelbaar en onstuimig.
Ze bracht me razendsnel naar grote hoogten om me vervolgens met net zoveel snelheid in het diepe te werpen. Op de maat van mijn eigen onzekerheidsorkest rende ik ademloos van het verleden naar de toekomst en weer terug. 2016 leerde me dat NU de enige plek is waar ik op adem kan komen.
NU. Waar woorden daden worden en dromen realiteit.
Laten we beginnen.

Voorbij de voor(oor)delen

Yoga. Na drie weken besluit ik eindelijk weer te gaan en kijk al dagen uit naar mijn les.
Maar mijn yogajuf blijkt afwezig te zijn en er komt een vervanger.
Een man.
Deze yogadocent is kalm en koel en staat erom bekend dat hij leerlingen veelvuldig helpt met het aanpassen en intensiveren van de verschillende houdingen.
De mede yogi’s zijn enthousiast, maar ik heb hem altijd ontweken.
Mijn adem versnelt en mijn spieren spannen zich. Mijn yoga outfit zit ineens erg strak en ik voel me benauwd.

Een man die te dichtbij komt, is gevaarlijk.
Een fietser die te weinig afstand houdt, een collega die ineens achter me staat, of een yogadocent die een les overneemt.
Als slachtoffer van seksueel misbruik voel ik me snel onveilig.
Nemen spanning en weerstand toe en gaat mijn hart sneller kloppen. Voelt mijn keel droog en zijn mijn handen nat van het zweet. Ik pareer mijn angst met woorden, bruuske handelingen of stoer gedrag, maar de angst blijft…

Winterse dagen, donker, mistig en grijs.
Voorheen kon de impact verpletterend zijn en ging ik gebukt onder een zware winterdip. Ik voelde me futloos, terneergeslagen en snakte naar hogere temperaturen en meer zonneschijn.
IJsland gaf de winter een nieuwe betekenis.
Daar dwaalden we in het donker en genoten we van de stilte en de sneeuw. De zonne-uren bepaalden ons tempo en we gaven ons over aan de kou.
Sinds we in IJsland zijn geweest is iedere grijze ochtend op de fiets een levendige reminder aan twee geweldige reizen. Droom ik weg bij de mistflarden, geniet ik van het ondoordringbare wolkendek en koester de spaarzame zonnestralen die af en toe tevoorschijn komen.

Ik sta nog steeds op mijn yogamat.
Mijn hart klopt in mijn keel en mijn handen trillen.
Beweeg ik uit liefde, of vlucht ik uit angst?
De les begint en ik besluit te blijven. Laat mijn hart maar luid kloppen en mijn handen trillen.
Mijn vooroordeel heeft geen voordeel meer.
Het houdt me niet veilig, maar klein. Het is tijd om los te laten.
Met de eerste zonnegroet verspreidt er zich een warm gevoel door mijn lichaam.
Deze keer komen de stralen van binnenuit.

Lekker(s) loslaten

Ooit waren we aan strenge regels gebonden.
Nooit voor het ontbijt, altijd na 12.00 uur en met mate. Met de juiste veiligheidsmaatregelen was jouw aanwezigheid geoorloofd in mijn leven.

Later werd ik baas in eigen buik en ontdekte hoe blij ik ben met jouw bestaan. Je geeft me een duwtje in de rug als ik moe ben en brengt kleur op grijze dagen. Jij bent de subtiele hoofdgast op elk feestje, want met jou is het leven leuker.
Altijd dikke vriendinnen, maar toen ik er laatst achter kwam dat jij de bondgenoot bent van de Endobitch werd je nasmaak toch wat wrang.

Ik probeerde je al vaker los te laten, legde mezelf strenge en hoge eisen op. Trok strakke grenzen om het risico tot terugval te minimaliseren.
Tevergeefs.
Je verstopt je in alles om me heen en voor ik het weet ben ik weer gezwicht voor je subtiele verleiding.
Ga ik mezelf te buiten aan al je vormen, geniet ik gelukzalig gulzig van al het lekkers dat je me biedt.
Smoezenkoningin, zwakkeling, of gewoon verslaafd?
Noem het hoe je wil, maar het is tijd om te veranderen.
Druk maakt stuk zegt Zus Simpelsap, dus deze keer geen krappe kaders of lange lijst met voornemens.

Ik doe het in december!
In de lekkerste tijd van het jaar laat ik je los.
Schuif ik je letters, noten en kransjes aan de kant.
Het is tijd om te ontdekken hoe zoet het leven kan zijn zonder jou.

Dag suiker, hopelijk tot nooit meer ziens.

PS. As we speak ben ik al tien (!) dagen suikervrij 😉

Een bezoek aan de abdij

Het duurde even voordat ik dit verhaal in de juiste woorden kon gieten. In september ging er een wens in vervulling toen ik samen met Mr. Simpelsap en zijn ouders bij een monnik op bezoek ging in de abdij.
Ik keek mijn ogen uit en vandaag vertel ik je het verhaal.

Zondagochtend, tien september.
Het is nog vroeg als we de auto instappen en de stad uit rijden.
Hoe verder we rijden, hoe groener het wordt. De zon klimt omhoog, op weg naar haar plek in de hemel. Haar warme stralen strelen geruststellend mijn gezicht. De blaadjes dansen in haar gouden gloed.
Zondagochtend 9.00 uur.
De schoonheid is verpletterend, de stilte oorverdovend.

Onze auto rijdt knerpend de parkeerplaats op, mijn hart maakte een sprongetje. Het gebouw is eenvoudig elegant en ik sta te popelen om op ontdekking te gaan.
We stappen de kapel binnen en de schemer sluit zich direct om ons heen.
Een haastige monnik groet ons enthousiast.
Als hij even later met de andere monniken de ruimte betreedt, is zijn haastige houding nergens meer te bekennen.
Rust daalt neer in de koele kapel.
Hun vloeiende uitvoering verraadt routine, maar hun aandachtige liefdevolle devotie voelt als nieuw. Ze vertellen het verhaal dat al eeuwen wordt verteld, geven het door zoals het altijd is doorgeven. Dit verhaal kent geen einde en zal voor altijd worden gedeeld.
De zon glinstert door de kleine raampjes, maar hier schijnt de ware warmte van binnenuit.

Een monnik. Een man die zoekt in de stilte.
Naar God, naar liefde en naar zichzelf.
Zijn gezicht straalt zachtheid en warmte uit, zijn ogen glimmen.
De hartstochtelijke nieuwsgierigheid naar de alledaagse wereld van de ander blijkt wederzijds te zijn. We praten over abdijen en I-pads, over het leven als individu of in een gemeenschap.
Samen ontdekken we het klooster.
De monnik haalt herinneringen op, terwijl ik er ter plekke nieuwe maak. Ik kijk mijn ogen uit in de bibliotheek, laat mijn vingers langs de boekruggen glijden en probeer stil te staan bij de grootse verzameling aan verhalen die hier in binnen handbereik ligt.
Het gebouw baadt in eindeloze stilte, maar vandaag zindert ze ook van energie.
Hij vertelt over de geschiedenis, over de monniken die er zijn gekomen en de monniken die zijn gegaan. Over cultuurverschillen en samenwerken met mensen die hetzelfde geloven, maar het anders uitvoeren.
‘De belangrijkste levensles is leren leven in samenklank. Leef in harmonie met jezelf, leef in harmonie met een ander. Wanneer je dat beheerst, zal er echte vrede zijn. Ik moet nu gewoon even iets anders, ik ga op sabbatical!’ De vastberaden lach op zijn gezicht geeft zijn verhaal extra kracht.
Ik lach met hem mee en in mijn hoofd opent de deur naar een compleet nieuw avontuur.
Uiteindelijk is het verleden een verhaal dat je aan jezelf vertelt.
Zorg ervoor dat jij je favoriete schrijver bent.

Benieuwd waar ik ben geweest? Check: http://www.kasteelslangenburg.nl/sint-willibrordsabdij/6

Leven uit liefde in tijden van woede

Ik ben de schrijver van mijn eigen verhaal, wat er ook gebeurt.
Helaas kan ik niet alle plottwists bepalen, maar ik ben wel degene die bepaalt voor wie de hoofdrollen zijn weggelegd en hoe het verhaal afloopt.
Leven uit liefde is ruimte geven aan mijn verhaal en beseffen dat iedereen op de wereld ook een verhaal met zich meedraagt.
Wanneer ik de ander de ruimte geef om zijn verhaal te vertellen, geef ik de ander de ruimte om er te zijn. Het kweekt begrip, tolerantie en mededogen.
Het maakt de wereld tot een betere plek. Want als ik handel uit liefde, inspireer ik een ander misschien ook om hetzelfde te doen.

Ooit leerde ik dat er onder woede verdriet zit. Hoe kwader de persoon, hoe dieper het verdriet.
Als ik om heen kijk zie ik veel boze mensen. Op Facebook, op televisie, op mijn werk of in mijn vriendenkring, mensen zijn boos. Heel boos.
Er worden strijdjes gevoerd, over politieke voorkeur, cultuurbehoud en de visie op de toekomst.
Maar wat levert de strijd om gelijk eigenlijk op? En wat wakkert die woede aan?

Mijn woede wordt aangewakkerd door onrechtvaardigheid.
Strijdlustig haal ik dan mijn stokpaardjes van stal om ze op te tuigen met mijn normen en waarden. Mijn ogen spugen vuur, het stoom komt uit mijn oren en met een heethoofd vol argumenten ga ik de strijd aan.
Ik word boos op de mensen die zichzelf beter voelen dan een ander, dwingend zijn en hun denkbeelden aan anderen opdringen. Mensen die het recht van vrije meningsuiting misbruiken en het veranderen in het recht om iedereen te beledigen die het niet eens is met hun gedachtegoed. Mensen die zich opsluiten in een ivoren toren, naar beneden kijken en concluderen dat zij zich niet met ‘dat soort mensen’ wensen in te laten.
Mijn woede wordt aangewakkerd door mijzelf.

In de loop der jaren heb ik mezelf omringd met mensen die hetzelfde denken als ik. Feministen, milieuactivisten en minimalisten. Linksstemmers en idealisten, flexitariërs en multipotentials. Mensen die leven uit liefde en gericht zijn op groei.
Ik woon in een bubbel van gelijke denkers en we zijn het roerend met elkaar eens.
Anders denkenden, raken steeds verder van mij verwijderd. Ik ontvolg ze op Facebook of verander van gespreksonderwerp als de discussie om de hoek komt kijken. Hoofdschuddend zap ik weg als er een woedende PVV-er in beeld komt. Wat een dommerik zeg!
Ik ken hen niet langer en ben blind voor het verhaal achter hun mening, omdat zo vol ben van het mijne.

Ik ben verdrietig.
Verdrietig omdat er zoveel mensen gekwetst en eenzaam zijn, omdat het leven soms zwaar en oneerlijk voelt en het makkelijker lijkt om elkaar aan te vallen dan op te zoeken.
Ik ben verdrietig omdat kapotmaken sneller gaat dan helen en het lijkt alsof we tijd en energie te kort komen om iedereen te geven wat hij of zij nodig heeft.
Elke dag draag ik mijn steentje bij aan een betere wereld en hoewel ik weet dat ik niet de enige ben met deze intenties, staar ik mezelf wel blind op mijn eigen werkwijze.

Als ik wil leven uit liefde, moet ik soms mijn mond dicht houden en mijn hart open.
Moet ik soms even niets vinden, maar durven zoeken.
Zoeken naar het gekwetste hart achter de zure verwijten, naar de angst achter de woede, naar de overeenkomsten voorbij de verschillen.
Zolang ik durf te zoeken, zal ik de liefde vinden.
In mezelf en in de wereld om me heen.

10 dingen die ik geleerd heb van mijn (nog) onvervulde kinderwens

Afgelopen week was het de week van de vruchtbaarheid. Ik deelde mijn verhalen over onze onvervulde kinderwens en kreeg daarop heel veel hartverwarmende en liefdevolle reacties.
Dank jullie wel!

Inmiddels zijn wij al ruim vier jaar bezig met onze kinderwens.
Jaren waarin we hebben geworsteld, gehuild, heel vaak zijn gevallen en nog vaker zijn opgestaan.
Simpelsap zou Simpelsap niet zijn als ik de lessen die ik hiervan leerde niet met jullie zou delen.
Dus vandaag; tien dingen die ik leerde van mijn (nog) onvervulde kinderwens.

1. Het leven is niet eerlijk.
Ik weet niet zo goed wanneer ik de illusie opbouwde dat het leven ‘eerlijk’ is. Misschien heb ik teveel Disneyfilms gekeken. 😉
Wij willen ontzettend graag een kindje, maar dat is ons tot nu toe niet gelukt. Tegelijkertijd worden vrouwen ongewenst zwanger of zijn er ouders die niet voor hun kindje kunnen zorgen. Eerlijk is anders, maar er is niets aan te doen. Door te vergelijken maak ik mezelf alleen maar ongelukkig. Ik probeer dit dan ook zo min mogelijk te doen.

2. We zijn niet alleen…
Verminderde vruchtbaarheid komt bij één op de zes stellen voor.
In onze omgeving waren er weinig andere stellen met wie we open konden spreken over onze situatie. Via Freya de vereniging voor mensen met vruchtbaarheidsproblemen, zijn we in contact gekomen met andere lotgenoten. Ook biedt Freya verschillende workshops en cursussen aan en kan informatie verschaffen over bijvoorbeeld behandelingen in het buitenland.

3. …maar soms wel eenzaam.
We wijken af. Qua structuur, leefstijl en bezigheden.
Bij sociale gelegenheden voel ik me vaak buitenspel gezet wanneer moeders trots vertellen over hun zwangerschappen, bevallingen en kroost. Ik voel me ongemakkelijk wanneer mensen me vragen naar mijn kinderen, omdat ik ze dan moet vertellen dat ze (nog) niet bestaan. Niet iedereen begrijpt hoeveel invloed een (nog) onvervulde kinderwens kan hebben op je leven en dat is weleens moeilijk.

4. Wij zijn niet de enige die verdrietig zijn..
Soms raak ik zo opgeslokt in mijn eigen verdriet dat ik vergeet dat ook de mensen om ons heen verdrietig zijn. Voor ons, omdat ze het ons gunnen, maar ook voor zichzelf. Als ik geen moeder wordt, zullen mijn ouders geen opa en oma Simpelsap worden en mijn zusje geen Tante Simpelsap. Mijn vriendinnen die stiekem fantaseerden over het gezamenlijk groot brengen van onze kinderen zullen het plaatje wellicht aan moeten passen en bepaalde familietradities zullen door ons niet voortgezet kunnen worden.

5. …maar bepaald verdriet kan alleen ik dragen – en dat is oké
Hoeveel mensen er ook met je meeleven, hoe goed Mr. Simpelsap en ik er ook over praten, bepaald verdriet kan alleen ik dragen. Tijdens de behandelingen in het ziekenhuis droomde ik vaak heel levendig over zwanger zijn of over onze baby die ik vasthield. Wanneer ik wakker werd zónder bolle buik of baby was dat heel erg verdrietig.
Ik heb geleerd hoe ik voor mezelf kan zorgen. Hoe ik ruimte kan geven aan mijn verdriet, mezelf kan troosten en mijn pijn kan verzachten.
Sommige dingen moet je gewoon alleen doen in het leven.

6. Verdriet zorgt voor verdieping
Door open te praten over mijn onvervulde kinderwens, mijn gevoelens te delen en mijn kwetsbaarheid te tonen hebben de relaties met familie en vrienden zich verdiept.
Gesprekken gaan veel verder dan voorheen, ik leer de mensen om me heen een stuk beter kennen en zij mij ook. Relaties zijn oprechter en hechter en zijn daardoor nóg waardevoller geworden.

7. Mijn huid wordt dikker, maar mijn hart blijft zacht
Soms spreekt lompheid luider dan liefde. Maar dat wil niet zeggen dat er geen liefde is.
Ik kan het weten, want ook ik kan er wat van.
In de loop der jaren kreeg ik een hoop goedbedoelde en onhandige adviezen. Het is moeilijk aan te voelen wat je wel of niet kunt zeggen tegen een vrouw met een onvervulde kinderwens. Ik probeer mezelf altijd kwetsbaar op te stellen en eerlijk te zijn over de emoties die ik ervaar. Maar als lompheid dan nog steeds luider blijft klinken dan liefde is het tijd om afscheid te nemen. Uit liefde voor mezelf.

8. Jaloezie is bedekt verlangen en dat mag er zijn…
De boodschap “In blijde verwachting” brengt mij soms in zure verachting.
Ik heb weinig ervaring met jaloezie en schrok dat ook ik soms verteerd kan worden door afgunst. Wat voelde ik me lelijk en dom als mijn jaloezie niet te verbergen was wanneer een collega, kennis of vriendin zwanger bleek te zijn.
Toch geef ik mezelf nu de ruimte om deze gevoelens te ervaren. Ze zijn misschien niet fraai, maar horen wel bij mij.

9. .. net zoals al die andere ‘monsters’ of gekke kanten van mezelf.
Verdriet, boosheid, jaloezie, schaamte, eenzaamheid…de trein van ongewenste kinderloosheid brengt je op allerlei plekken waar je niet wil zijn. Ik leerde bij ieder station om me heen te kijken en het landschap in me op te nemen. Ik hoef er niet te blijven, maar ben er wel geweest.

10. Waar ik ook ga, daar ben ik.
Leven met een onvervulde kinderwens is soms heel zwaar, verdrietig en eenzaam. Maar ook ontzettend mooi, vervullend en dankbaar. Mr. Simpelsap en ik staan samen supersterk, de banden met familie en vrienden zijn hechter dan ooit te voren. We reizen. Bij onszelf naar binnen en naar de wereld buiten en kijken daarbij onze ogen uit.
We horen vaak als bemoediging of troost: ‘Geef de moed niet op, want alles komt goed’.
Maar dat is het al. Zolang we aanwezig blijven in het moment gaat onze moed nooit verloren en is alles precies goed zoals het is.