Avonturen – Pagina 7

Leven in de pauze: Picknickkleedjes en piemelpiñata’s

Een half jaar geleden schreef ik openhartig over het leven met een onvervulde kinderwens. Mr. Simpelsap en ik zaten tot over onze oren in het medisch traject en dat ging gepaard met heel veel worstelingen en tranen. We besloten een pauze in te lassen en ons te richten op andere dingen.
Maar het leven om ons heen gaat door. Het kinderloze kamp waartoe wij behoren, krimpt steeds een beetje verder en de kloof tussen de wereld met kinderen en onze wereld zonder, groeit steeds een beetje groter. De confrontatie met de wereld met kinderen is soms wel wat ingewikkeld:
* Verjaardagscadeautjes kopen voor jarige jetjes en jobjes en geen inspiratie hebben.
(Want wat is in vredesnaam interessant voor kinderen van 4,6, of 10 jaar?)
* Rond 18.30 op een feestje komen, denken op tijd te zijn en de vrienden met kinderen zich ongerust afvragen waar we toch bleven omdat het feestje bijna afgelopen is.
* Of wanneer mensen die je niet kennen, zoekend om zich heen kijken op een feestje voor een kind en vragen: “en welke is van jou?”
(Ik wijs dan maar schaapachtig naar Mr. Simpelsap)

Chillen moet je willen!
Toen we besloten een pauze te nemen, namen we bewust afstand van het medisch traject in het ziekenhuis. Op adem komen, andere zaken ontdekken en in alle rust bedenken wat we willen doen. Onze kinderwens blijft daarentegen bestaan en dat zorgt soms voor moeilijke momenten. Maar zoals een vriendin dit weekend zei: Chillen moet je willen! Steeds vaker ontdekken we fijne kind-gerelateerde momentjes in ons leven;
* Chillen op een picknickkleedje op een balkon met vrienden en al hun kinderen. Beseffen dat sommige vriendschappen gewoon met ons meebewegen en bewonderend toekijken hoe onze vrienden zijn gegroeid in hun ouderrol.
* Eindeloos knuffelen met babietjes van familie of vrienden. Ze groeien als kool en ik hoef – naast het gelegenheidsknuffelen en genieten van hun gezelschap – niet veel meer te doen.
* Luisteren naar de gedetailleerde “waar babies vandaan komen uitleg” van een vier (en een half!) jarig vriendinnetje, zodat Mr. Simpelsap en ik ook weten hoe we een baby kunnen maken.
* Spontane knuffels van jarige jetjes, die ondanks dat ze druk aan het spelen zijn op hun kinderfeestje, toch even de tijd nemen om ons om de hals te vliegen.

De volwassenen, dát zijn de kinderen!
Dan die momenten dat ik een lotgenootje tref. Iemand die, ondanks het gemis van een onvervulde kinderwens, leeft uit plezier en liefde, volop van het leven geniet en alles uit deze fase haalt wat erin zit.
Zorgeloos kunnen vloeken, fantaseren over bad-ass verjaardagsfeestjes met drank, ballenbakken, en piemelpiñata’s, gevuld met speelgoed voor volwassenen (want er hoeft geen goed voorbeeld gegeven te worden).
Gulzig genieten van de zeeën van tijd en elkaar inspireren over hoe we deze het beste kunnen vullen. Eigen bedrijven, nieuwe hobby’s, cursussen, reisjes, roadtrips en heel veel uitslapen!
Het “kinderlozen met kinderwens” kamp wordt steeds kleiner, maar áls we elkaar treffen, zijn de gesprekken open, begrijpend en zo waardevol.
Mijn leven in de pauze is voorbij, het idee dat ik ‘(nog?) niemands moeder’ ben, heb ik achter me gelaten.
Er is alleen NU.
Nu ben ik gewoon Aca en geniet ik als een kind zo blij van alle mogelijkheden en vrijheden die deze fase te bieden heeft 🙂

Even bijbloggen: Weer een stap voor Simpelsap

Met een hoofd vol dromen en een buik vol blije kriebels geef ik ruimte aan mijn liefde voor schrijven. Ik volg een schrijfopleiding, heb een eigen schrijfkamertje en er druppelen steeds meer opdrachten binnen.

Vlak voor mijn dertigste verjaardag besloot ik een maatje groter te dromen en zette een nieuwe stap..

Ik ben officieel freelance schrijver en Simpelsap staat ingeschreven bij de Kamer van Koophandel!

“Wat is het verdienmodel?”
Say what? Toen de KvK mevrouw mij die vraag stelde, keek ik haar een beetje glazig aan.
Simpelsap is mijn speeltuin, de plek waar ik kan experimenteren met mijn schrijfkunsten en het vertellen van verhalen. De bezoekersaantallen groeien beetje bij beetje en dat vind ik erg leuk om te zien.
Het gaat er voor mij niet om hoeveel mensen mijn blog lezen, maar wíe mijn blog leest.
Simpelsap brengt steeds meer opdrachten op mijn pad en ik ben erg dankbaar en blij dat ik me hier verder in kan ontwikkelen!

Zoals je onder het kopje ‘samenwerkingen en opdrachten’ kunt lezen, kun je mij voor verschillende zaken inzetten. Boekreviews, memoires, speeches of teksten voor speciale gelegenheden of het schrijven voor blogs en artikelen. Als je een schrijver nodig hebt en mijn schrijfstijl je aanspreekt, kun je altijd even een berichtje achter laten of het contactformulier invullen. Ik neem dan zo snel mogelijk contact met je op om de mogelijkheden te bespreken.

En nu?
Momenteel staan er een aantal klussen op de planning waar ik druk mee ben. Zo schrijf ik mee aan het tweede nummer van het Wilde Wijven magazine en ben ik bezig met een spannend project waarin eten, gezondheid en endometriose een grote rol spelen.
Én Mr. Simpelsap en ik reizen opnieuw af naar IJsland om ons avontuur daar verder voort te zetten.
Genoeg om me op te verheugen dus.

Stay tuned!

30 dingen op mijn bucketlist

In mijn Thirty years of Awesome Blogreeks keek ik terug op de hoogtepunten en lessen. Vandaag kijk ik vooruit naar de dingen die ik graag voor mezelf zou willen / willen doen. In onwillekeurige volgorde:

Een baby! Of twee..
Een periode geen vlees eten, om te kijken of vegetarisch zijn bevalt.
Het noorderlicht zien
Een boek schrijven
Een opleiding tot yoga-docente doen en yogalessen geven
Het verschil maken in iemands leven
Een tijdcapsule maken
Een tattoo nemen als ik heel oud en gerimpeld ben
(Op mijn bil of boob bijvoorbeeld!)
Een prinsessenrun doen in Disneyland
De grootste bibliotheek in de wereld bezoeken
Glas blazen
Nutella ijsjes maken
Op stilteretraite gaan
Zien hoe een rups in een vlinder verandert
Mijn haar laten groeien en doneren
Met zus Simpelsap naar Japan
Een huis bouwen met Habitat for Humanity
Een tijdje vrijwilligerswerk doen in het buitenland
In een tiny home logeren
In een earth home logeren
Naar een lantaarnfestival gaan, bijvoorbeeld in Thailand
Over mijn bootangst heenkomen en een Waddeneiland bezoeken
Een 30 day challenge voltooien
(mediteren, geen vlees eten, elke dag yoga.. ik kan nog niet kiezen!)
Een roadtrip per trein doen door Europa
Een fotoshoot doen met mijn vriendinnen
Een TED talk houden
1000 unieke bezoekers hebben op Simpelsap
Een column hebben bij een tijdschrift
Bijvoorbeeld bij de Happinez, Flow of Yogamagazine.
Een stabiel inkomen creëren met schrijven
Een bedrijf/ professionele samenwerking opzetten met Mr. Simpelsap

Wat staat er op jouw bucketlist?

30 Lessen die ik leerde

30 lessen die ik leerde

Ik word dertig. Dit kan ik zelf bijna niet geloven, maar toch is het zo. In die dertig jaar heb ik heel wat geleerd!
Hieronder een greep uit dertig lessen in dertig jaar. Groot, klein, alledaags of juist heel gek.

“Nee” is een volledig antwoord.
E-mail en whatsapp zijn er om te informeren, niet om te communiceren.
Het is zee-verkenners, niet zevenkenners.
(Ik vroeg me al af waarom het getal 7 uitverkoren was om te verkennen)
In de bijbel staat “Heb uw naasten lief… als uzelf.
Dat laatste bepaalt hoe je liefde geeft en ontvangt.
Dus als iemand iets niet heeft, kan hij mij het ook niet geven.
Je kunt bijvoorbeeld geen oprechtheid vragen van iemand die leeft op leugens. Dat heeft niets met jou te maken, die persoon kán het gewoon niet. No hard feelings, let that shit go!
Een eva-peer bestaat niet. (Ook al bestaat een adamsappel wel)
Bedankt pap!
Je gaat echt NIET dood als je paperikazaadjes eet
Bedankt mam!
Met open blik en open oren kan iedereen je iets leren.
Ik krijg nooit spijt van een work out
(ook al ga ik de dag erna kapot van de spierpijn)
Groentensmoothies zijn de bomb!
Gilze – Rijen zijn twee plaatsen, maar delen één station.
Minder spullen = meer plezier
Soms voelt het alsof ik thuiskom, ook al ben ik er voor de eerste keer.
En dat gevoel kan ik ook krijgen bij bepaalde mensen. <3
Want home is where my heart is
Geen weg is doodlopend, als je durft te keren. (Loesje)
Er is altijd iets dat ik kan doen, hoe machteloos ik me ook voel.
Mensen zijn niet persé tegen mij, maar vooral voor zichzelf.
Toegeven aan de verleiding om te vergelijken berooft me van vreugde en tevredenheid.
Ik ben geen aansteller, maar een badass met een hoge pijngrens.
Endobitch, bedankt!
Een ochtendroutine doet wonderen.
Als ik na het opstaan begin met yoga en schrijven, kan mijn dag al niet meer stuk!
Soms kan ik beter kijken naar wie het zegt, dan luisteren naar wat er gezegd wordt.
Dat zegt dan genoeg.
Van schildertape maak ik de fijnste labels voor op mijn diepvriesbakjes.
Azijn als wasverzachter is beter voor het milieu en voor mijn portemonnee.
(No worries, die zure geur ruik je écht niet als je was droog is)
ASMR geeft me geïrriteerd hersenweefsel.
Strijken is tijdverspilling
Ik hoef me nooit te excuseren voor mijn emoties.
(maar ben wel zorgvuldig over hoe ik ze uit)
Opgeven is iets anders dan loslaten
Angst kan mijn vijand, vriend of grensbewaker zijn. Ik mag kiezen.
Geld kan ik maar 1x uitgeven. Energie ook, dus ik probeer er slim mee om te gaan.

Meesterlijke maandag: de beloning van Miss Perfectionist

Miss Perfectionist. Van alle monsters spant zij de kroon met haar hysterische eisen, haar meedogenloze strijdkracht en haar verstikkende voorwaarden. Toch speelde zij nooit de hoofdrol in mijn monsterlijke maandagen. Ik heb vaak met haar geworsteld, zag haar als vijand of vriendin, maar kon haar les nooit herkennen. Tot nu.

Van rots in de branding naar blok aan mijn been
Als een bondgenoot staat ze aan mijn zijde. Ze houdt me alert, is een onuitputtelijke bron van feedback en spoort me aan om altijd het beste van mezelf te geven…Om vervolgens te constateren dat dat niet genoeg is. Bij haar ben ik klein, maar veilig. Zij houdt slachtoffer ver van mij vandaan, want als ik doe wat zij zegt, hou ik de touwtjes stevig in eigen handen. Ze is mijn rots, mijn baken. Maar nu ik me richt op groei, steeds vaker een blok aan mijn been. Ze fluistert in mijn oor dat ik er nog niet klaar voor ben. Ik kan nog geen betaalde schrijfopdrachten aannemen, moeder worden of een échte carrière opbouwen. Het is beter om eerst nóg een opleiding te volgen, gezonder te leven, meer werkervaring op te doen of mijn netwerk te vergroten. Ze laat me geloven in de illusie dat er een eindpunt is, dat er een moment is dat ik mijn sporen heb verdiend en er eindelijk mag zijn.

Simpelsap groeit!
Haar voorwaarden verliezen hun glans nu ik werk aan onvoorwaardelijke liefde voor mezelf. Door te schrijven, draag ik steeds makkelijker uit wie ik ben. Ik verschuil me niet langer achter ‘niet goed/slim/ervaren genoeg’ en waag me voorzichtig aan ‘goed genoeg’.
Dat merk ik ook op Simpelsap. De bezoekersaantallen stijgen en ook in mijn omgeving krijg ik steeds vaker (positieve) reacties op mijn schrijven. Het geeft enorm veel voldoening om te horen dat mijn blogs troost, inspiratie, ontspanning of een wijze les bieden. Dank jullie wel! 🙂

Nu ik schrijf, word ik gezien zoals ik ben.
Dat is het fijnste wat er is, maar ook een beetje eng. Want op een onbewaakt moment steekt Miss Perfectionist haar kop op. Fluistert ze valse (voor)oordelen en doet een graai om de touwtjes weer in handen te krijgen. Dan raak ik uit balans en doe ik een wiebelig dansje. Zoek ik mezelf, tast ik mijn kaders af en verzamel goede moed. Om vervolgens weer mijn vingers over het toetsenbord te laten glijden en mijn eigen ritme te bepalen.
Laat die touwtjes maar zitten.

Dertig Hoogtepunten uit mijn leven

Ik word dertig. Dit kan ik zelf bijna niet geloven, maar toch is het zo. Vandaag kijk ik terug op 30 hoogtepunten uit mijn leven. Join me on a trip down to memory Lane 🙂

1986: ik kwam op de wereld!
Belangrijk hoogtepunt, anders had ik dit verhaal niet kunnen vertellen…
1990: De reis van mijn leven
Samen met mijn opa en mijn moeder en vader reisde ik voor de eerste keer in mijn leven af naar de Molukken. Het voelde alsof ik thuiskwam en mijn chronische heimwee naar Azië werd geboren.
1992: mijn aller-allerliefste wens ging in vervulling
ik kreeg een zusje! Een eigenwijze wildchild, bedenker van het woord ‘Simpelsap’ en mijn beste vriendin.
1993: Mijn eerste vulpen
Een rode. Ik leerde ermee schrijven en ontdekte dat ik dat het allerleukste vond om te doen.
1995: Toko Ambon
Ik kreeg mijn allereerste baantje in mijn oma’s winkel. Ik verkocht snoepjes en later ook sigaretten (!), vulde de schappen bij en deed wat huishoudelijke klusjes voor mijn oma.
1996: Watersnoodramp
Niet echt een hoogtepunt natuurlijk, maar we moesten evacueren en bleven een héle lange tijd bij opa en oma in Den bosch slapen. Mijn nichtjes en neefje waren daar ook en het was zo gezellig dat ik die hele watersnood eigenlijk alweer vergeten was en het jammer vond dat ik naar huis moest.
1997: Backstreet Boys!
Mijn allereerste concert. Na maandenlang sparen en fantaseren was het eindelijk zo ver. Het was waanzinnig spannend en ik was zo blij om ‘mijn’ Backstreet Boys in het echt te zien. Omdat ik zo klein was mocht ik bij een aantal andere meisjes op hun rug of nek, zodat ik het podium kon zien.
1999: De musical van groep 8
Ik kreeg één van de hoofdrollen. Het was doodeng om te doen, maar ik voelde me extra dapper toen het me alsnog lukte. Ik was zo blij dat mijn familie was gekomen om naar de musical te kijken!
1999: Shoppen voor de brugklas
Ik ging naar de middelbare school en mocht op shopdate met mijn tante en nichtje. Ze kocht onze schoolspullen en ik voelde me superstoer met mijn Eastpak.
1999/2000: het eerste schoolfeest
Urenlange doorpassessies, experimenteren met make up, afspreken met vriendinnetjes voor de deur en samen stiekem jongens kijken. Ik ontdekte dat muziek mijn hart sneller laat kloppen en dat dansen de tijd doet stoppen.
2002: mijn allereerste, échte “serieuze high school sweetheart’.
Wat waren we verschillend, wat waren we verliefd! Het was een hele fijne tijd, waar ik nu nog steeds met een glimlach op terugkijk.
2004: Ik behaalde mijn HAVO diploma, met een zes voor wiskunde A
Ik kon wel janken van geluk en zwoor dat ik nóóit meer iets met rekenen zou gaan doen 😉
2004: Brabant
Ik verhuisde naar Den bosch, waar ik bij mijn opa en oma ging wonen en begon met mijn studie in Eindhoven. Ik vond het doodeng, twee nieuwe steden om aan te wennen, nieuwe klas en een nieuwe studie.
2004: OV
Toeren met vriendinnen en familie, kriskras door Nederland.
2005: Renoveren
Na een val van mijn fiets liep ik een hersenschudding, gekneusde enkel, gekneusde knie én twee gebroken voortanden op. Dat was het begin van mijn ‘renovatie’; ik kwam onder behandeling bij de fysio, een kaakchirurg, de orthodontist en besloot de ‘binnenkant’ ook meteen mee te pakken en ging voor het eerst in therapie om trauma’s uit het verleden te verwerken. Voor mij is dit een hoogtepunt omdat ik voor het eerst besloot om helemaal voor mezelf te gaan en goed voor mezelf te zorgen. (Beter laat dan nooit ;-))
2006: Mr. Simpelsap
Tijdens het uitgaan kwamen we elkaar tegen. Voor mij was het meteen duidelijk, maar we namen de tijd om de liefde te laten groeien.
2007: Samenwonen
Een oud, vochtig flatje aan de rand van het centrum werd ons eerste thuis. Op drie hoog woonde ik niet alleen figuurlijk, maar ook letterlijk in de wolken. De muren schilderden we lichtgeel, zodat het voelde alsof de zon altijd naar binnen scheen.
2008: Smile
Na drie jaar kreeg ik eindelijk mijn nieuwe tanden. Ik heb er lang op moeten wachten, maar het resultaat mag er zijn!
2008: Ik behaalde mijn HBO diploma én mijn rijbewijs
Na heel hard werken is het me eindelijk gelukt. Ik was zo trots als een pauw toen ik in één jaar mijn diploma en rijbewijs behaalde.
2008: Samen op vakantie
We streken neer in een luxe hotel in Tunesië. Ik voelde me een echte prinses in mijn hotelkamertje, waar ze iedere ochtend de handdoeken in de vorm van een zwaantje vouwden.
2013: Het aanzoek
Een dag die in het water begon (inclusief crème spoeling!) en bij het water eindigde, met een geweldig mooie verlovingsring, een ontroerende inleiding en water op mijn wangen.
2014: Pre honeymoon in Thailand
We boekten op de verkeerde dag een hotel, wat tot gevolg had we het zwembad voor ons alleen hadden. We zwommen met olifanten, maakten lange strandwandelingen en dronken heel veel watermelon juice.
2014: Trouwen
Mijn zus en zijn broer verbonden ons ‘in het echt’ en spraken mooie woorden. Onze families kwamen samen en we vierden feest. Het was een onvergetelijke dag!
2014: Simpelsap werd geboren!
Na jarenlang fantaseren en twijfelen besloot ik meer tijd te besteden aan mijn grote liefde Schrijven en mijn stukken te delen met anderen.
2015: Back to school
Ik startte aan de Schrijversacademie met een schrijfopleiding. Ik ontmoette er mensen met dezelfde passie en liefde voor letters.
2015: Yoga <3
Voor het eerst in mijn eentje op vakantie. Op yogaretraite en genieten van stilte, meditatie en lekkere yoga sessies en nog lekkerder eten.
2015:
IJsland. We sloten een heftig jaar af met een legendarische trip. Genoten van de adembenemende stilte en natuur. We vierden oud en nieuw met een waanzinnige vuurwerkshow en maakten een nachtwandeling in een sneeuwstorm, vergezeld door een Schot in een kilt.
2016: Een jaar voor mezelf
Me één jaar lang volledig richten op de dingen die ik leuk vind.
2016: Mijn schrijfkamertje.
Mijn plekje waar ik kan lezen, mediteren, knutselen en kan schrijven. Letterlijk ruimte geven aan mijn dromen.
2016: Mijn eerste schrijfopdrachten
Steeds vaker krijg ik een verzoekje om mijn schrijfkunsten in te zetten voor een ander. Dat geeft me echt een voldaan en gelukkig gevoel.
30 hoogtepunten opschrijven.
Dit is een hoogtepunt op zichzelf. Wat heb ik veel om dankbaar voor te zijn en wat was het leuk om hier over na te denken. Op naar de volgende dertig jaar!

Meesterlijke maandag: Een jaar voor mezelf

A girl with a plan, that’s me!
Vraag me waar ik vandaan kom en ik vertel je waar ik naartoe ga.
Voor zolang ik me kan herinneren heb ik duidelijk afbakende doelen.
Een goed rapport, rijbewijs of diploma.
Met mijn volle focus op Later trok Nu aan mij voorbij.
Op onze weg naar Simpelsapjes deed ik dat niet anders.
Altijd bezig met de volgende meting, de volgende stap, de volgende fase.
Ik hield me vast aan hoop en probeerde verwachting los te laten. Het was een ingewikkelde worsteling.
Mijn anker was: “Dit is tijdelijk, ook dit gaat voorbij.”
Dat dit voor het hele leven geldt, drong niet tot me door.
Na de zoveelste teleurstelling besloten Mr. Simpelsap en ik een pauze in te lassen.
Een heel jaar, vrij van ziekenhuizen, poeders, spuiten en hormonen.
Een heel jaar vrij van plannen op een cyclus en niet meer alert hoeven zijn op wat ik eet en drink.
Een heel jaar.. vrij.

Keep on rolling
(Klein)dochter, zus, nicht, vriendin of echtgenote.
Welke rol ik ook toebedeeld kreeg, ik speelde hem vol overgave.
Het goede voorbeeld, een luisterend oor, tijd, energie, aandacht en liefde, ik bleef maar geven.
Geven om mijn bestaansrecht te verdienen, om mijzelf op waarde te kunnen schatten. Binnen de kaders van de ander, vormde ik mezelf.
Geven omdat de gaten in de harten van anderen, het mijne verscheurt.
Waar de één tekortschoot, schoot ik te hulp om te gaten dicht te lopen.
Steeds een beetje sneller, steeds een beetje verder aan mezelf voorbij.

Graven en bouwen
Tegenslagen hebben mijn incasseringsvermogen vergroot, mijn daadkracht en mijn flexibiliteit laten groeien.
Ik mag er zijn, zonder rol of functie, zonder in dienst te staan van een ander. Ik mag mezelf vormen binnen mijn eigen kaders.
Al eerder besloot ik mijn reddingsbootje leeg te laten lopen, de verantwoordelijkheid voor persoonlijk geluk bij de persoon terug te leggen en mezelf op te bouwen als vuurtoren.
Nu maak ik werk van dat besluit.
Richt ik me op verlichting, in plaats van versterking.
Stop ik met verstoppen en ga van zoeken naar onderzoeken.
Oude patronen graaf ik uit en steen voor steen leg ik een nieuwe basis.
Wat verlicht mij? Waar ga ik van stralen? Welk licht wil ik op de wereld werpen?

Dit jaar ga ik me verdiepen in mijn grote liefdes: schrijven en yoga.
Momenteel werk ik aan een aantal opdrachten en eind dit jaar rond ik mijn schrijversopleiding af. De volgende stap? Yogajuf worden!
Ik kijk er nu al naar uit om me te verdiepen in de yogaleer en te leren hoe ik deze kennis en vaardigheden door kan geven aan anderen.
Alles wat ik aandacht geef groeit en ik ben benieuwd naar alle avonturen die ik zal gaan beleven.
Ik hoop nog steeds vurig dat die éne rol als moeder voor mij is weggelegd.
Maar tot die tijd speel ik hoofdrol in mijn eigen leven.
Simpel en sappig, met een hoofd vol dromen en een buik vol blije kriebels.

Meesterlijke maandag

Monsterlijke maandag.
In tijden van hoop en vrees koos ik ervoor om mijn angsten onder ogen te zien. Door de deur open te zetten voor mijn ‘monsters’ hoopte ik meer inzicht te krijgen in wie ze waren en wat ze me kwamen brengen. Ongeduld, Verdriet, Slachtoffer, Opgeven & Loslaten en velen anderen trokken aan me voorbij.

Iedere week kwam er visite en ik hoefde alleen te luisteren en te schrijven.
Ze leerden me dat er achter elke angst een verlangen zit, dat ieder taboe een cadeautje wordt als ik maar durf te kijken.
Ik leerde dat schaamte een juk is waar ik me van kan bevrijden, zodat ik steeds meer uit Liefde kan leven in plaats van uit angst.

De afgelopen weken was het stil.
Ik wachtte geduldig, ik zocht ze op. Trok kasten open, maar trof geen lijken aan, stretchte mijn comfortzone extra op maar kreeg slechts wat groeipijn.
Vandaag realiseerde ik me dat de tijden veranderd zijn. Ik hoef niet meer te schermen met angst, te koorddansen tussen hoop en vrees en me schrap te zetten voor een ingecalculeerde teleurstelling.
De angstige ondertoon is uit mijn leven verdwenen, de monsters liggen te slapen. Ze genieten van hun welverdiende rust en voor mij is het tijd om verder te gaan.
Ik schrijf over wat ik relevant vind en nu angst niet meer de baas is, richt ik me op verlangen.

Jarenlang heb ik me gericht op mijn beperkingen en uitdagingen. Met Miss Perfectionist aan het roer, schaafde ik ze steeds een beetje bij.
Nu wordt het tijd om te investeren in mijn kwaliteiten. Waar ben ik goed in en wil ik nog beter in worden? Welke woorden prikkelen mijn fantasie en laten mijn dromen wat groter groeien?
Welke onderwerpen laten mijn hart sneller kloppen en mijn vingers sneller tikken?
Vanaf nu dus geen Monsterlijke, maar een Meesterlijke maandag.
Volgende week: Meesterlijke maandag, ‘Een jaar voor mezelf’.

Stay tuned!

Discriminatie

Ik heb geen Facebook en kijk niet vaak tv. Toch kom ik er niet onderuit.
Of het nu gaat over de zwarte pieten discussie, DENK of de Efteling, het lijkt alsof discriminatie steeds vaker onderwerp van gesprek is.
Discussies worden verbale oorlogen en men beschuldigt elkaar van aanstelleritis, overgevoeligheid of ongevoeligheid.
Uitspraken worden steeds grover, maar een oplossing komt niet dichterbij.
Waarom is er zo’n sterke behoefte om te discussiëren over discriminatie?

Discriminatie
Volgens het Van Dale betekent dit ongeoorloofd onderscheid maken. Ongeoorloofd is een ander woord voor verboden. Zo heb je rassendiscriminatie, leeftijdsdiscriminatie. Maar ook discriminatie op grond van geslacht, religie of seksuele voorkeur.
Op ieder verschil kun je onderscheid maken.
Onderscheid maken zorgt ervoor dat je situaties juist inschat en draagt daardoor bij aan je veiligheid.
Voorbeeldje uit de oertijd: is dat beest dat daar staat een mammoet of een sabeltandtijger?
Moet je ernaartoe rennen (want: eten!) of juist er vanaf, omdat je anders zelf het haasje bent?
Door onderscheid te maken en te oordelen, wordt de wereld een stuk overzichtelijker.
En dat voelt veilig.

Onderscheid maken; wanneer is het geoorloofd?
De lijn tussen ‘onderscheid maken’ en ‘het maken van ongeoorloofd onderscheid’ is een hele dunne. Wanneer is het maken van onderscheid verboden?
In mijn jeugd heb ik een aantal vervelende ervaringen gehad met mensen die een nogal fors postuur hadden. Er kwam fysiek of verbaal geweld aan te pas en als klein Simpelsapje voelde ik me daar angstig en onveilig bij. Die gevoelens hebben zich in mijn systeem genesteld.
Ik merkte dat ik in de praktijk terughoudend was naar mijn forse medemens, alsof zij bij voorbaat al plannen smeedden om mij het leven moeilijker te maken.
Ik had niets tegen ‘dikke mensen’ hoor, in mijn familie waren er ook ‘dikke mensen’ en een juf op school was ook fors van postuur. Maar ik hield wel afstand, want het grootste gedeelte van de ‘dikke mensen’ die ik kende gaven me een onveilig gevoel.
Het was misschien een oordeel, maar wel geoorloofd toch?
Een aantal jaren geleden ontmoette ik een forse vrouw. Bij onze eerste ontmoeting deed ze opvliegend en snauwerig. Ik schrok van haar felheid en hield afstand.
Zie je nou wel….
Toen ik haar later beter leerde kennen, bleken we het echter goed met elkaar te kunnen vinden. We kletsten over van alles en toen onze eerste ontmoeting ter sprake kwam, vertelde ze dat die dag alles tegenzat. Ze had een rotdag en was stikchagrijnig geweest.
Een tikje beschaamd vertelde ik haar over de eerste indruk die zij op mij maakte en over mijn ‘forse mensen’ vooroordeel. Zij kon er om lachen, maar ik voelde me er vervelend onder.

Als je je angst onder ogen komt, verliezen vooroordelen hun waarde
Ik realiseerde me dat het oordeel dat ik over forse mensen had, meer zei over mij dan over hen.
Het was hun taak niet om te ‘bewijzen’ dat zij anders waren dan de mensen die mij hebben gekwetst of beschadigd.
Het is mijn taak om mijn angst onder ogen te komen en hier iets mee te doen!
Als ik me echt veiliger wilde voelen, diende ik de angst aan te pakken en niet mijn forse medemens te bestoken met allerlei (onuitgesproken) vooroordelen.

Veiligheid en oordelen
De behoefte om onderscheid te maken, ongeoorloofd of niet, heeft te maken met je eigen gevoel van veiligheid en de manier waarop je je met de wereld verbindt.
Als je veilig voelt, ben je ontspannen. Je hebt de ruimte om aanwezig te zijn in het moment en de ander met een open blik te bekijken.
Wanneer je je onveilig voelt, helpt het om de wereld opnieuw in te delen. Vriend of vijand, goed of kwaad, wij en zij. Door overzicht te creëren weet jij waar jij aan toe bent.
Met die gedachte in mijn achterhoofd kan ik alleen maar concluderen dat het erop lijkt alsof we met z’n allen steeds banger worden. Zó bang, dat we vooral de nadruk leggen op de verschillen zonder deze te willen overbruggen. We leggen de verantwoordelijkheid en macht over onze angsten bij de ander neer, in plaats van deze zelf te bestrijden.

Waar wil je je mee verbinden?
Verbondenheid is geen keuze. Je bent altijd met íets verbonden, je bent altijd onderdeel van een geheel.
Discrimineren is verbinden met angst.
Van te voren oordelen en de verschillen onder een vergrootglas leggen.
Voordat een ander zijn verhaal kan vertellen, heb jij je woordje al klaar.
Verbinden met liefde, is durven vragen en de tijd nemen om te luisteren naar het antwoord.
Het is op zoek gaan naar overeenkomsten, want die zijn er altijd.
Het is het besef dat je angsten jouw monsters zijn om te overwinnen en dat de verhalen die je jezelf vertelt altijd herschreven kunnen worden.

We zijn allemaal een beetje bang, maar ook allemaal een beetje dapper.
Welk verhaal ga jij ervan maken?

P.S Meer over angst, liefde en discriminatie?
Check de aflevering van ‘Dus ik ben – Thuis’

Twee kamertjes geluk; thuiskomen bij mezelf

Met ontwikkeling van hoofd en hart probeer ik mijn leven zo simpel en sappig mogelijk te houden.
Er is alleen één speler die ik steeds vergeet en buitensluit; mijn buik.

Van rommelschuur..
Sinds ik me kan herinneren is die regio vooral in gebruik als rommelschuur. Schimmen uit mijn jeugd, schaamte en verdriet werden zorgvuldig weggemoffeld. In de verste hoeken hielden zich de donkerste herinneringen schuil. Uit het oog, uit het hart, maar nog steeds zwaar op de maag.
Ik regelde vele opbergsystemen om alle beschikbare ruimte zo efficiënt mogelijk te vullen.
Maar vol is vol.
De hoogspanning op mijn verwachtingen zorgde voor kortsluiting in mijn hoofd en de rommelschuur puilde uit zijn voegen. Steeds vaker kreeg ik last van buikpijn en kramp. Toen later de Endobitch ook nog om de hoek kwam kijken, was het tijd om in actie te komen.
Ik dook de schuur in, deed het licht aan en haalde de bezem door mijn angsten en schaamte. Het was tijd om los te laten, monsters te temmen en ruimte te maken.
Stapje voor stapje won ik terrein.
De engste monsters vertrokken, de donkerste hoekjes werden lichter.

… naar kweekvijver
Lang heb ik niet kunnen genieten van mijn succes. Het opruimen van mijn rommelschuur veranderde geleidelijk in het ombouwen tot kweekvijver. We wilden Simpelsapjes! Aangezien dit niet vanzelf ging, werden er professionele hulptroepen ingeschakeld. Ze onderzochten, maten en spoten hormonen in. Kansen werden berekend en succes werd afgedwongen.
Mijn opgeruimde buik was niet langer van mij, maar stond in dienst van een hoger doel.

Wie woont er in mijn buik?
De rommelschuur is opgeheven, de kweekvijver in optimale conditie gebracht, maar mijn buik laat zich niet dwingen.
Het licht baant zich weer een weg naar binnen en het achterstallige onderhoud wordt pijnlijk zichtbaar. Al die tijd wilde ik mijn buikkamertje vrijmaken voor een Simpelsapje, maar realiseer nu dat ik er zelf nooit heb gewoond.

Mijn buik mag er gewoon zijn, zonder functie omschrijving, zonder uiterlijkvertoon. Net zoals ik. Precies zoals ik ben, doe ik waar ik goed in ben.
Ik wil leren luisteren naar haar verhalen, genieten van haar herinneringen. Zoals die eerste keer dat ik Mr. Simpelsap zag. Mijn hart brak open, mijn buik vulde zich met blijheid en herkenning en in mijn hoofd hoorde ik luid en duidelijk: hij is het!
Met hoofd, hart en buik op dezelfde lijn ontstaat er een sterke, wijze basis waar ik altijd op terug kan vallen.

Hier ben ik, thuis bij mij.
Daar ga ik, met volle kracht vooruit!