Categorie: Avonturen

“De ongetemde vrouw is de vrouw die zich niet in een hokje laat stoppen, die leeft met een groot open hart en deze ook volgt. Die geeft omdat ze kan en wil en neemt wanneer dat nodig is. Die weet wat ze wil en er voor gaat. Die haar vrouwelijke eigenschappen niet afdoet als vrouwenkwaaltjes maar deze ziet als kwaliteiten. Een vrouw die haar emoties niet onderdrukt maar er trots op is mens te zijn met alles wat daarbij hoort. Een vrouw die zogezegd haar mannetje staat zonder daarbij zich als een man te moeten gedragen uit angst anders niet geaccepteerd te worden.”
Marieke ‘De ontembare vrouw of het Wilde wijf’ –www.sprinkelsprankel.com

Ik ben een Molukse vrouw die in Nederland woont.
Doordat ik ben opgegroeid in twee werelden heb ik leren koorddansen op de dunne scheidslijn tussen verdragen en tolereren, tussen integreren en assimileren. Het heeft me een rijker mens gemaakt, maar daarvoor heb ik een lange weg afgelegd.

Mijn Molukse wereld was kleurrijk, trots, koppig, luidruchtig en overweldigend. Er heerste een sterk rechtvaardigheidsgevoel en men zorgde voor elkaar. Er waren (ongeschreven) leef- en gedragsregels waar je je aan diende te houden. Soms liepen de theorie en de praktijk nogal wat uiteen, maar het was ook belangrijk dat een goede familienaam behouden bleef. Kracht en inspiratie kon je halen uit het geloof, want God is onze Vader en zorgt voor ons allemaal.
Mijn Molukse wereld voelde veilig; men keek naar elkaar om. Niets wat je deed bleef ongezien.
De geschiedenis had een dikke stempel gedrukt op het heden en hield mij in een wurgende houdgreep. Ik wilde respect hebben voor het verleden, maar daarnaast ook alle kansen aangrijpen om iets te maken van mijn toekomst.

Dus ik besloot mijn eigen weg te gaan.

De Nederlandse wereld was groot en weids. Alles was mogelijk, als je maar wou. Je mocht jezelf onbeschaamd op de eerste plek zetten. Geluk kon je afdwingen, je familie mocht je kiezen en het belangrijkste geloof was het geloof in jezelf. Niets is te gek, ruimte genoeg om te experimenteren, want wat maakt het nou uit wat iemand van je vindt? Ze kunnen beter over je lullen dan van je vreten! Dat blijven (vr)eten kon wel trouwens, maar wel graag even bellen van te voren!
De Nederlandse wereld voelde vrij en leeg; als iedereen aan zichzelf denkt, wie denkt er dan aan “ons”? Aan “wij” omdat we samen sterk staan? Ik wilde weten wie ik was, maar tegelijkertijd in staat zijn om me te verbinden met de wereld.

Dus ik besloot mijn eigen wereld bij elkaar te puzzelen.

Het heeft even geduurd voordat alle stukjes in elkaar pasten. Voordat ‘doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg’ combineerde met het uitbundige “ahahahahaieeee!” of de hartstochtelijke debatten tijdens verjaardagen. Voordat ‘*Malu hati’ paste bij assertief zijn en ‘**Apa datang dari muka, djangan unduré  zich verenigde met de Monsterlijke tweeling Loslaten en Opgeven.
Nog steeds worstel ik met schaamte en onzekerheid, met assertief zijn en bescheidenheid.
Maar de basis is gelegd. Ik ben een selfmade woman, in een selfmade world. Always under construction weliswaar, maar vastbesloten om in één wereld te leven en te genieten van al het moois dat het me te bieden heeft.

* vrij vertaald verlegen hart. Malu hati staat voor bescheidenheid, dat bij Molukkers hoog in het vaandel staat.
**Wat ons ook tegemoet zal treden, nimmer zullen wij wijken.